Ο Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλος στο κήρυγμά του για το “έθιμο” να τρώμε μπακαλιάρο την 25η Μαρτίου.
Όπως αναφέρουν τοπικά μέσα, ο Μητροπολίτης Σερβίων και Κοζάνης, «μέμφθηκε» τους πιστούς που λένε ότι την 25η Μαρτίου «τρώμε μπακαλιάρο “για το έθιμο”», λέγοντάς τους ότι είναι πολύ πιο ουσιώδης ο λόγος για την κατανάλωση ψαριών την εν λόγω ημέρα και σχετίζεται με το θαύμα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της κυοφορίας του Χριστού.
Όπως ανέφερε ο Μητροπολίτης, «μαλώνοντας» το εκκλησίασμα, η νηστεία για το Πάσχα είναι αυστηρή και επιτρέπεται μόνο κατανάλωση λαδιού, ωστόσο οι Πατέρες της Εκκλησίας θέλοντας να σηματοδοτήσουν και την σπουδαιότητα του γεγονότος και της ημέρας του Ευαγγελισμού της Παναγίας επέτρεψαν στους πιστούς την κατάλυση ιχθύος μόνο για την εν λόγω ημέρα, καθώς και για την Κυριακή των Βαΐων κάθε Σαρακοστής πριν την Μεγάλη Εβδομάδα».
Ο Ιεράρχης αφού τόνισε στους πιστούς ότι είναι εκκλησιαστική παράδοση και όχι «έθιμο» η κατανάλωση μπακαλιάρου την 25η Μαρτίου, ολοκλήρωσε το κήρυγμα του και μπήκε στο Ιερό του ναού.
Γιατί σήμερα τρώμε μπακαλιάρο σκορδαλιά
Η εξήγηση είναι πολύ απλή. Η Ελλάδα, εκτός από το μεγάλο παραθαλάσσιο μέτωπο και τον νησιωτικό της χώρο, έχει και έναν μεγάλο ορεινό όγκο γεμάτο από πανέμορφα χωριά. Εκεί δηλαδή όπου στα τέλη του προ-προηγούμενου αιώνα ψάρι δεν έβρισκες εύκολα, εκτός... αν έψαχνες για μπακαλιάρο!
Το ωραίο αυτό ψάρι με την ολόλευκη κρουστή σάρκα, παρόλο που συχνά το βρίσκουμε και στη Μεσόγειο, προτιμά να κολυμπάει κυρίως στα νερά του Ατλαντικού Ωκεανού, οπότε οι χώρες που τον αλιεύουν περισσότερο είναι η Νορβηγία, η Ισλανδία και η Πορτογαλία που του έχει μάλιστα τεράστια αδυναμία (στην πορτογαλική κουζίνα υπάρχουν περισσότερες από 400 συνταγές με μπακαλιάρο!).
Οι λαοί αυτοί, εδώ και αιώνες συνηθίζουν να παστώνουν τον μπακαλιάρο και να τον εμπορεύονται σε όλες τις χώρες της Μεσογείου (και όχι μόνο), φυσικά και στην Ελλάδα.
Υπολογίζεται ότι ο παστός μπακαλιάρος πρωτοήρθε στη χώρα μας τον 15ο αιώνα και προτιμήθηκε αμέσως καθώς μπορεί να διατηρηθεί για πολύ περισσότερες μέρες από ένα φρέσκο ψάρι και άρα να ταξιδέψει αναλλοίωτο ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες, ορεινές περιοχές.
Αυτός είναι και ο λόγος που η κωδική του ονομασία είναι «ψάρι του βουνού», αλλά και «Φτωχογιάννης», μια που η χαμηλή τιμή του τον καθιστά προσιτό σε όλους.
