ΚΑΘΟΛΟΥ ΥΠΕΡΒΟΛΗ! Με πρότυπο τον Χίτλερ και τη Βέρμαχτ το πολιτικό ήθος και ο νομικός πολιτισμός του νεόκοπου βουλευτή Χανίων Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ)

Όπως αποκαλύπτει ο βιογράφος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (κ. Δ. Δημητράκος) συμφωνούσε με την εκτέλεση εύπορου οικογενειάρχη των Αθηνών επειδή χρησιμοποίησε αθέμιτα μέσα για να απαλλαγεί της στρατιωτικής θητείας στα κρίσιμα και οδυνηρά χρόνια του εμφυλίου διχασμού στην Ελλάδα.

Στις 28 Οκτωβρίου 1948, ημερομηνία κατεξοχήν εθνική, η εφημερίδα «Ελευθερία», δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο «Επανάστασις» που ήταν ένα δριμύ κατηγορώ κατά της αναλγησίας της οικονομικής ολιγαρχίας που δεν εννοούσε να κάνει θυσίες, δίνοντας το παράδειγμα στον υπόλοιπο πληθυσμό. Στο άρθρο αυτό τόνιζε μεταξύ άλλων: «Η άρχουσα τάξις έχει καταληφθεί από πώρωσιν. Άλλοτε πολέμησε και αυτή. Τώρα φυγομαχεί και θησαυρίζει. Μετρούνται εις τα δάκτυλα τα παιδιά της που απάντησαν εις το προσκλητήριον. Και αυτή, λιπαρά, έκπτωτος, ασυνείδητος και ανίκανος να συλλάβη το νόημα του πολέμου.. δεν βλέπει τίποτε άλλο παρά το κέρδος..» Για να καταλήξει επιγραμματικά: 

«Καμμίας χώρας η άρχουσα τάξις δεν εδείχθη τόσον ταξικώς και εθνικώς ενεφυλισμένη».

Στη σκληρή της γλώσσα η «Ελευθερία», τόνιζε το γεγονός ότι δεν υπήρξε ούτε τότε, ούτε σε άλλη στιγμή της ιστορίας της στην Ελλάδα μια «ελίτ» με την πλήρη έννοια της «ηγεμονικής τάξης», μιας τάξης ανθρώπων που ασκούν ηθική και πνευματική κυριαρχία και δεν αντλούν απλώς οικονομικά οφέλη από τα προνόμια που επιδαψίλευσαν άλλοι σ’ αυτούς. Η «άρχουσα τάξη» στην Αγγλία δεν προστάτευσε τους γιους της από την στράτευση: ο αδελφός του βασιλιά Γεωργίου ΣΤ΄, ο δούκας του Κεντ, σκοτώθηκε σε αερομαχία. Το ίδιο ίσχυσε και στη Γερμανία καθώς και στη Σοβιετική Ένωση όπου ο Στάλιν αρνήθηκε να ανταλλάξει το 1943 μετά το Στάλιγκραντ, ένα Γερμανό στρατηγό με ένα Ρώσο στρατιώτη που έτυχε  να είναι γιός του.

Ακολουθήστε μας στο Facebook

Στην Ελλάδα το 1948, σε έναν εμφύλιο πόλεμο που είχε «ταξικό χαρακτήρα» συνέβαινε ορισμένα μέλη της «χρυσής νεολαίας» να αποφεύγουν τη στράτευση. Το άρθρο της «Ελευθερίας» είχε υπόψη την περίπτωση του Μιχάλη Χρυσικόπουλου, γιο πάμπλουτου ιδιοκτήτη μεγάλου πολυκαταστήματος της εποχής στην οδό Σταδίου, που είχε προσπαθήσει να ξεγελάσει τις υπηρεσίες στρατολογίας στέλνοντας έναν δωροδοκημένο φυματικό στη θέση του με πλαστά χαρτιά για να επιτύχει απαλλαγή.

Η  περίπτωση Χρυσικόπουλου είχε συνεπάρει την αθηναϊκή κοινή γνώμη. Ο Χρυσικόπουλος ήταν ένας συμπαθέστατος έμπορος, με γυναίκα και παιδιά που υπέκυψε στον πειρασμό, σε στιγμή αδυναμίας.

Ωστόσο δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο, διότι η πράξη του σε περίοδο πολέμου ισοδυναμούσε με λιποταξία. Η οικονομική και κοινωνική δύναμη της οικογένειας του, οι φιλικοί του δεσμοί και η συμπαθητική του προσωπικότητα ενήργησαν έτσι ώστε το Συμβούλιο Χαρίτων πρότεινε χάρη για αυτόν με ψήφους 3 έναντι 2 (30-11-1948).

Η ανθρωπιστική αυτή στάση του Συμβουλίου Χαρίτων φέρεται να προσέκρουσε στο δημόσιο αίσθημα. Η χώρα έδινε μάχη επιβίωσης. Και ορισμένες εφημερίδες βρέθηκαν να παίζουν τον άχαρο ρόλο να ζητούν την κεφαλή του Χρυσικόπουλου.

Μια από αυτές ήταν η «Ελευθερία». Στην «ομάδα της Ελευθερίας» ανήκε και ο Μητσοτάκης, καθώς και άλλοι Κρητικοί, ο Βαγγέλης Ανδρουλιδάκης (που ήταν αριστερός), ο Γρηγόρης Δάφνης κ.α. Υπήρχε ένας σύνδεσμος μεταξύ «Ελευθερίας» και «Κήρυκα» και ορισμένοι, όπως ο Ανδρουλιδάκης, γράφανε ορισμένες φορές σε αυτήν. Ο Μητσοτάκης συμφώνησε τότε με την άποψη της «Ελευθερίας». Έγραψε ενυπόγραφο άρθρο στον «Κήρυκα» υπέρ της εκτέλεσης του Χρυσικόπουλου. Η άρχουσα τάξη πρέπει να πληρώσει το «φόρο αίματος» στον εμφύλιο. Δεν μπορούν  να πολεμούν τα παιδιά των λαϊκών τάξεων στην πρώτη γραμμή και οι άλλοι να κρύβονται. Ο βασιλιάς Παύλος απέρριψε την αίτηση χάριτος, παρά την εισήγηση του Συμβουλίου Χαρίτων. Και ο Χρυσικόπουλος εκτελέστηκε στο Γουδί. Ήταν 19 Ιανουαρίου 1949.

Σχετικά με τον τίτλο και το περιεχόμενο του κειμένου ας γνωρίζουν οι αναγνώστες ότι την θανατική ποινή σε λιποτάκτες είχε υποδείξει ο ίδιος ο Αδόλφος Χίτλερ στο βιβλίο του «Ο Αγών μου» που όριζε πως «οι στρατιώτες μπορεί να πεθάνουν αλλά οι λιποτάκτες πρέπει να πεθάνουν».

Επιπλέον την εξαετία 1939-1945 από τους 35.000 στρατιώτες της Βέρμαχτ (το όνομα των ενοποιημένων γερμανικών ενόπλων δυνάμεων από τις 16 Μαρτίου 1935 μέχρι τις 20 Αυγούστου 1946) οι οποίοι βρέθηκαν ένοχοι για λιποταξία, το 65% καταδικάσθηκε σε θάνατο. Από αυτές τις περίπου 23.0000 θανατικές καταδίκες εκτελέστηκαν πάνω από 15.000 Γερμανοί  αντιφασίστες.