Το κατάντημα του Οικουμενικού Πατριαρχείου: Επικλήσεις στον Θεό για να διαφυλάττει τον αλλόθρησκο Σουλτάνο! Μια ζωή προδοταριά γιουσουφάκια (Ηχητικό Ντοκουμέντο)

Όπως είδαμε σε προηγούμενη ανάρτηση όσον αφορά τις πάλαι ποτέ τελετουργίες στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, οι Δοξολογίες είναι ένα νεώτερο είδος εκκλησιαστικής Ακολουθίας, το οποίο συμπεριλήφθηκε τις τελευταίες δεκαετίες στα τυπικά της Εκκλησίας. «Αδόκιμη» λειτουργικώς τις χαρακτηρίζει ο Ι. Φουντούλης [Ι. Φουντούλη, Απαντήσεις εις λειτουργικάς απορίας, τ.Β΄, Θεσσαλονίκη, 1975, σελ.32]. Περιλαμβάνει εκτός από τους στίχους της Δοξολογίας, από όπου παίρνει την ονομασία, διάφορα τροπάρια και επίκαιρες δεήσεις, που έχουν σχέση με το εορταζόμενο γεγονός. 

Η τυπική διάταξη για το περιεχόμενο των Δοξολογιών καθορίζονταν ανάλογα με το λόγο και σκοπό τέλεσής της. Η Δοξολογία χρησιμοποιούνταν για τον εγκωμιασμό και την εορταστική επιδοκιμασία, όχι μόνο του Σουλτάνου, αλλά και άλλων επισήμων που επισκέπτονταν την Πόλη. 

Δύο φορές το χρόνο τελούνταν επίσημες Δοξολογίες στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι για τον εκάστοτε Σουλτάνο, μια φορά κατά την επέτειο της ανάρρησής του στο θρόνο και μία φορά την ημέρα των γενεθλίων του. 

Στο σημείο αυτό παρουσιάζουμε ηχητικό ντοκουμέντο του πρεσβυτέρου Ιωάννη  Γαλάνη (+1979),  πατρός  του αοιδίμου Μητροπολίτου Πέργης Ευαγγέλου,  διακεκριμένου ιεράρχου του Οικουμενικού Πατριαρχείου. 

Ο μακαριστός π. Ιωάννης ψάλλει πολυχρονισμό του Σουλτάνου, ήτοι: 

"Τον Οσμανιδών το κλέος και την δόξαν των Σουλτάνων, πας αιών  αρχαίος, νέος ύμνησε διά παιάνων. Όθεν έθνος, πάσα γλώσσα τον Θεόν υμνολογείτο, εν ωδαίς αναβοώσα ζήτω ο Σουλτάνος ζήτω, ζήτω ο Σουλτάνος ζήτω, ζήτω".

ΥΓ1. Οι πάσης φύσεως επευφημίες των Σουλτάνων σταματούν με την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1923.

ΥΓ2. Στις 17 Νοεμβρίου 1922, ο τελευταίος σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Mehmed VI Vahideddin, έφυγε από την Κωνσταντινούπολη τις πρώτες πρωινές ώρες, αφού έμαθε για απειλές για την ασφάλειά του, για να μην επιστρέψει ποτέ. Βρετανοί φρουροί, τον έκρυψαν σε ασθενοφόρο που οδηγούσαν, μαζί με τον 10χρονο γιο του, Πρίγκιπα Mehmed Ertuğrul, και τον συνόδευσε στο θωρηκτό HMS Malaya ο στρατηγός Τσαρλς Χάρινγκτον, αρχιστράτηγος των Συμμαχικών δυνάμεων. Οι αξιωματούχοι του οθωμανικού παλατιού επιβεβαίωσαν την αναχώρηση του ηγεμόνα τους λίγες μόνο ώρες αργότερα.

Τις επόμενες εβδομάδες, ο Βαχιντεντίν είχε μια στοχαστική διάθεση. Έφτασε στη Μάλτα στις 9 Δεκεμβρίου και αργότερα επέλεξε την ιταλική Ριβιέρα ως τόπο εξορίας του. Στο θέρετρο του Σαν Ρέμο, ο νέος Ιταλός ηγεμόνας Μπενίτο Μουσολίνι ευχήθηκε στον «μεγαλοπρεπή Οθωμανό αυτοκράτορα» μια ευχάριστη διαμονή στην Ιταλία. Τα επόμενα τέσσερα χρόνια, ο Βαχινεντίν θα κυκλοφορούσε με ένα περίστροφο στην τσέπη του, φοβούμενος ότι κάποιος από τους πολλούς καλεσμένους του και καλοθελητές μπορεί να τον δολοφονήσει. Τελικά ο πρώην αυτοκράτορας πέθανε το 1926 από φραγμένη αρτηρία..