13 χρόνια από τότε που “έφυγε”: Ο άνθρωπος του Θεού π. Φώτης Λαυριώτης
Την ασκητική μορφή του παπά Φώτη Λαυριώτη θυμούνται ακόμα καλά οι σημερινοί πενηντάρηδες και άνω που μεγάλωσαν ως παιδιά βλέποντας εκείνο τον ξυπόλητο καλόγερο να περιφέρεται από το Πλωμάρι μέχρι την Ερεσό και τη Μυτιλήνη περπατώντας ατελείωτες ώρες, μέρες και εβδομάδες χωρίς υποδήματα. Κάποιοι στο Πλωμάρι θυμούνται όταν ορισμένες φορές δώρισαν στον παπά Φώτη κάτοικοι των χωριών από ένα ζευγάρι παπούτσια, εκείνος δεν κατάφερε να κάνει πολλά χιλιόμετρα με αυτά καθώς τα έβγαζε και τα προσέφερε στον πρώτο φτωχό που έβρισκε μπροστά του λέγοντας «εσύ τα χεις περισσότερο ανάγκη».
Αυστηρός με τον εαυτό του και τους γύρω του οργιζόταν όταν έβλεπε μπροστά του βλάσφημους ή Χριστιανούς που ήταν πλημμελείς στα καθήκοντά τους και κυρίως κληρικούς με κρύα καρδιά. Τα έβαζε μαζί τους χρησιμοποιώντας μάλιστα “σκληρή γλώσσα”
Ο παπά Φώτης γεννήθηκε στην το έτος 1913 στα Πάμφιλα όπου άφησε και την τελευταία του πνοή σε ηλικία 97 ετών ανάμεσα σε αγαπημένους ανθρώπους έχοντας αξιωθεί να επιτελέσει ένα αξιοθαύμαστο εκκλησιαστικό έργο εκτός φυσικά από την πνευματική του παρακαταθήκη.
Σημαντικό, σημαντικότατο είναι το έργο που επιτέλεσε στην ενορία του Αγίου Αντωνίου στον Τρίγωνα όπου υπηρέτησε για πολλά (46) χρόνια ως εφημέριος, καθώς επίσης και την εξ ιδίων πόρων από τον μισθό του και βοήθειες πιστών με μεγάλη προσωπική εργασία ως εργάτης ο ίδιος ανήγειρε το μετόχι, το διώροφο ναό του Αγίου Λουκά στα Πάμφιλα.
Μιλώντας με τους Αγίους
Σε μικρή ηλικία έμεινε ορφανός και από τους δύο γονείς έχοντας όμως χαράξει το δρόμο του από τα εφηβικά του χρόνια κοντά στο Θεό βρέθηκε πριν την ενηλικίωσή του στο Άγιο Όρος όπου διακρίθηκε για την υπακοή και την άσκησή του.
Αφού έλαβε το μοναχικό σχήμα εν συνεχεία χειροτονήθηκε διάκονος και αργότερα πρεσβύτερος σχετίστηκε με μεγάλες ασκητικές μορφές όπως τον Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη και τον πατέρα Σωφρόνιο του Έσσεξ ενώ έγινε υποτακτικός του μεγάλου Ρώσου ασκητή παπά – Τύχωνα, τον μετέπειτα γέροντα του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου.
Λέγεται μάλιστα πως χρόνια αργότερα μετά την αναχώρησή του από το Όρος για να έρθει στη Λέσβο συζητώντας με πιστούς που τον επισκέπτονταν από τη Μυτιλήνη ο γέροντας Παΐσιος μιλούσε για την Αγία μορφή του πατρός Λαυριώτη.
Ο διορατικός και φιλάνθρωπος Μητροπολίτης Μυτιλήνης Ιάκωβος ο Α, ο από Δυρραχίου ήταν ο ιεράρχης που διέκρινε την αγνότητα, τα πνευματικά χαρίσματα του παπά Φώτη και τον κάλεσε να βοηθήσει το νησί του.
Μετά την αποδημία του παπά Φώτη Λαυριώτη στις 5 Μαρτίου του 2010 άρχισαν να εκφράζονται στους κόλπους της τοπικής εκκλησίας τάσεις από πιστούς και κληρικούς που έθεταν εμμέσως πλην σαφώς θέμα ανακήρυξης του σε Άγιο (το ίδιο θέτουν και ακόμα γνωστά πρόσωπα κληρικών από αλλού που επισκέπτονται κατά καιρούς τη Λέσβο). Αυτό το ζήτημα άρχισε να γίνεται εντονότερο όταν προσκυνητές στον τάφο του πατρός Λαυριώτη στον Τρίγωνα έκαναν λόγο για ευωδία που αναδυόταν, ακόμα και για θαύματα!
Ωστόσο η Μητρόπολη Μυτιλήνης χειρίστηκε με υπευθυνότητα το όλο θέμα μη αφήνοντας κανένα περιθώριο για δοξασίες. Το θέμα έληξε μετά την ανακομιδή των οστών του παπά Φώτη τα οποία μεταφέρθηκαν και φυλάσσονται στην Ιερά Μονή Υψηλού καθώς ο παπά Φώτης άνηκε σε αυτή την αδελφότητα.
Αναμφισβήτητα ο παπά Φώτης κατά τον επίγειο βίο του ήταν ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Και όπως κάθε άνθρωπος του θεού είχε αντιμετωπίσει και διάφορες επιφυλάξεις και κατηγορίες από ορισμένες κλειστές κοινωνίες χωρίων, ο ίδιος όμως συνέχισε αταλάντευτος το έργο και το δρόμο που είχε χαράξει και μέσα από τον οποίο οδηγήθηκε στην αγκαλιά του Πανάγαθου Θεού που με τόση αφοσίωση υπηρέτησε περνώντας στην αθανασία.
Δεν ήταν πολλοί και για αυτό αξίζει να το αναφέρουμε, ελάχιστοι ιερείς σήμερα στη Λέσβο θυμήθηκαν την αποδημία του παπά Φώτη Λαυριώτη κάνοντας στις εκκλησίες τους ένα μικρό πιατάκι με κόλλυβα για να τιμήσουν τη μνήμη του.
