Στη Βύσσα ιερούργησε ο Μητροπολίτης Διδυμοτείχου
Την παραμεθόρια κωμόπολη της Νέας Βύσσας, στα ελληνοτουρκικά σύνορα, επισκέφθηκε ο Σεβ. Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός, επί τη ενάρξει του Τριωδίου, την Κυριακή 5 του μηνός Φεβρουαρίου ε.έ. και ιερούργησε στον Ιερό Ενοριακό Nαό Αγίου Γεωργίου.
Αναλύοντας ο Σεβασμιώτατος το τελικό συμπέρασμα της παραβολής του Τελώνου και του Φαρισαίου, «πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτόν ταπεινωθήσεται, ὁ δέ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται» τόνισε: «Ὕψωση καί πτώση. Εἶναι δύο ἔννοιες πού τίς ἀντιλαμβάνονται διαφορετικά οἱ ἄνθρωποι καί διαφορετικά ἡ Ἐκκλησία. Γιά τούς ἀνθρώπους πού κινοῦνται στήν ἄγνοια τοῦ Θεοῦ καί στήν κοσμική νοοτροπία ἡ ὕψωση ἔχει νά κάνει μέ τήν τιμή καί τήν καταξίωση. Εἶναι κάτι ἐπιθυμητό, διότι ἀφήνει στόν ἄνθρωπο τή γλυκιά γεύση τῆς ἀνωτερότητας σέ σχέση μέ τούς διπλανούς του. Οἱ περισσότεροι χαίρονται, ὅταν αἰσθάνονται ὅτι εἶναι πιό πάνω ἀπό τούς ἄλλους σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Ὅταν ξέρουν πιό πολλά, ὅταν ἔχουν πιό πολλά, ὅταν τιμῶνται πιό πολύ, ὅταν ἐπηρεάζουν πιό πολλούς, ὅταν κατορθώνουν πιό πολλά, ὅταν σέ σχέση μέ τούς ἄλλους αὐτοί βρίσκονται στό πιό πολύ, τότε πιστεύουν ὅτι ἀνεβαίνουν καί πιό ψηλά. Αὐτό λέγεται ἔπαρση καί ἐγωϊσμός. Ἡ ἔπαρση εἶναι ἕνα πνευματικό καρκίνωμα, τό ὁποῖο ξεκινᾶ ἀθόρυβα καί ἐξελίσσεται χωρίς ὅρια, σέ σημεῖο πού μπορεῖ νά ἐπιφέρει τήν πνευματική νέκρωση.
»Ἡ ἔπαρση ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν ὕβρη, δηλαδή στήν ἑωσφορική αὐτοθεοποίηση. Στήν περίπτωση αὐτή ὁ ἄνθρωπος γκρεμίζει τό Θεό ἀπό μέσα του καί στή θέση τοῦ Θεοῦ τοποθετεῖ τόν ἑαυτό του. Τότε ἡ σχέση του μέ τό Θεό εὐτελίζεται καί μετατρέπεται σέ θρησκεία. Κόβει καί ράβει τόν Θεό στά δικά του μέτρα καί ἀπαιτεῖ ἀπό Αὐτόν νά γίνει ἕνας ὑπηρέτης τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῆς ἀλαζονείας πού κυρίευσε τόν ἴδιο. Στό σημεῖο πού κορυφώνεται ὁ μυστικός ἐγωισμός καί ἡ κενοδοξία, ὅταν ὁ ἄνθρωπος φθάσει νά ἀποδίδει στόν ἑαυτό του τά κατορθώματα καί νά καυχιέται γιά τίς ἐπιδόσεις του, ὅταν τοποθετήσει τόν ἑαυτό του στήν κορυφή καί στό κέντρο τοῦ σύμπαντος, τότε ἔρχεται ἡ μεγάλη πτώση. Τότε γκρεμίζεται πνευματικά καί αὐτοκαταδικάζεται σέ ἀπομόνωση ἀπό τό Θεό καί ἀπό τό συνάνθρωπο. Σ’ αὐτή τήν κατάσταση δέν ἀκούει, δέ συμμερίζεται, δέ συντρέχει, δέν ἀγαπᾶ, δέ θυσιάζεται. Τότε συμβαίνει τό ἑξῆς εἰρωνικό: ὁ ἴδιος νά νομίζει ὅτι εἶναι ἀετός πού πετάει στόν αἰθέρα, ἐνῶ στήν πραγματικότητα εἶναι σκουλήκι πού σέρνεται στή λάσπη καί τή βρωμιά τῆς ἀποστασίας καί τῆς θεϊκῆς ἀπουσίας.
»Ἡ ὕψωση, ὅμως, γιά τό Κύριο εἶναι κάτι ἐντελῶς διαφορετικό. Σύμφωνα μέ τό εὐαγγελικό μήνυμα ἡ ἀληθινή ὕψωση βρίσκεται στό σημεῖο πού ὁ ἄνθρωπος συνδέεται μέ τό Θεό. Ἡ σχέση μέ τόν Κύριο καί μόνον αὐτή ἀνυψώνει τόν ἄνθρωπο. Ὅσο ὁ ἄνθρωπος στέκεται χαμηλά ἀπέναντι στό Χριστό, ὅσο ἐπωμίζεται τίς εὐθύνες καί τά λάθη του καί δέν τά μεταθέτει κάπου ἀλλοῦ, ὅσο ἐξευτελίζει τόν ἑαυτό του, χτίζοντας ταυτόχρονα τήν ἐλπίδα τοῦ θεϊκοῦ ἐλέους, ὅσο κοιτάζει πρός τά κάτω ἀπό ντροπή νά ἀντικρίσει τά ἄνω, ὅσο ἡ καρδιά του συντρίβεται ἀπό τήν αὐτογνωσία καί τήν ἐπίγνωση τῆς ἐσωτερικῆς ρυπαρότητας τόσο ἀνεβαίνει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὅσο ἀποφεύγει ὁ ταπεινός ἄνθρωπος νά δικαιώσει τόν ἑαυτό του, τόσο δικαιώνεται ἀπό τόν Πατέρα τοῦ ἐλέους καί Παντοκράτορα Κύριο. Ὁ ἄνθρωπος πού ἐλεύθερα καί ἀπό ἐπίγνωση τῶν παραπτωμάτων του τίπτει και μετανοεῖ τότε ἔρχεται τό χέρι τοῦ Θεοῦ νά τόν σηκώνει καί νά τόν ἀνυψώσει στήν ἀληθινή δόξα, ἡ ὁποία ἀνήκει στούς ἐνάρετους καί στούς ἀγωνιστές.
»Σέ ἀντίθεση πρός τήν ὕψωση ἔχουμε τήν ἔννοια τῆς πτώσης. Γιά τόν ὑψηλόφρονα καί ἐγωιστή ἡ πτώση ἔρχεται ἀπό τό Θεό. Ἔρχεται ὄχι ὡς τιμωρία ἀλλά ὡς ἀποτέλεσμα τῆς προδοσίας, τῆς ἀποφυγῆς καί τῆς ἐγκατάλειψης τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός, πού σέβεται τήν ἐλευθερία, ἀφήνει τόν ἐγωϊστή νά ζήσει μόνος του, ἀφοῦ μέσα του δε χωράει κανένας ἄλλος παρά μόνον ὁ ἑαυτός του. Αὐτή ἡ οἰκτρή ἀπομόνωση ἀποτελεῖ τελικά τήν πτώση του. Γιά τόν ταπεινό, ὅμως, ἡ πτώση εἶναι κάτι πού προέρχεται ἀπό τόν ἴδιο. Μόνος του ταπεινώνει τόν ἑαυτό του. Κομματιάζει ἀκόμη καί τήν παραμικρότερη σκέψη ἔπαρσης. Τή στιγμή πού αὐτοταπεινώνεται, ἀνοίγει τήν καρδιά του στό θεϊκό ἔλεος. Ζητεῖ τήν ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Κύριος ἐπισκέπτεται τήν ταπεινή καρδιά γιά νά τήν εὐλογήσει, διότι εἶναι γόνιμη, ἀνοικτή καί καρποφόρα. Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στόν ταπεινό ἀποτελεῖ τή δόξα καί τήν ὕψωση τοῦ ἀνθρώπου».
Εκκλησιάσθηκε, πλήθος πιστών.
Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος ευλόγησε την Βασιλόπιτα της Τράπεζας Αγάπης (Συσσιτίου) Ορεστιάδος, που συμπληρώνει φέτος 15 χρόνια λειτουργίας, με υπεύθυνο τον Αρχιερατικό Επίτροπο Ορεστιάδος Αρχιμ. Βαρθολομαίο Αστεριάδη, και το οποίο στεγάζεται στο παραπλεύρως του Μητροπολιτικού Ναού Αγίων Θεοδώρων Επισκοπείο της Ορεστιάδος.
Στα πλαίσια της εκδήλωσης βραβεύθησαν οι εθελόντριες της αγάπης, που με τη διακονία τους αυτή μεταφράζουν την πίστη τους στο Θεό σε στοργή και ενδιαφέρον για τον εμπερίστατο αδελφό και συνάνθρωπο.
