Μητροπολίτης Βεροίας: «Τό νά ἁμαρτάνει κα­νείς εἶναι ἀνθρώπινο, τό νά ἐμμέ­νει ὅμως στήν ἁμαρτία εἶναι δαι­μο­νικό»

Την Κυριακή της Τυρινής το εσπέρας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στον Εσπερινό της Συγχωρήσεως και κήρυξε το θείο Λόγο στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναούσης.

Στο τέλος του Εσπερινού ο Σεβασμιώτατος ανέγνωσε την συγχωρητική ευχή και ζήτησε πρώτος συγχώρηση για τυχόν λάθη και παραλείψεις του στην άσκηση της διακονίας του, ενώ ευχήθηκε σε όλους «καλή Σαρακοστή».

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος τόνισε:

Μέ τήν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερι­νοῦ τήν ὁποία ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας τό ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς τῆς Τυρινῆς μᾶς εἰσάγει στήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Σήμερα τό πρωί μᾶς ὑπενθύμισε τήν ἔξωση τῶν πρωτοπλάστων ἀπό τόν παρά­δεισο τῆς Ἐδέμ, ἐξαιτίας τῆς παρα­κοῆς καί τῆς ἀθετήσεως τῆς ἐντο­λῆς τῆς νηστείας, καί πρό ὀλίγου μᾶς ὑπέδειξε τήν πύλη ἀπό τήν ὁποία μποροῦμε καί πάλι νά εἰσέλ­θουμε καί νά πάρουμε τόν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς πρός τόν παράδει­σο ἀπό ὅπου ἐκπέσαμε καί ὁ ὁποῖος δέν εἶναι ἄλλος παρά ἡ κοινωνία μέ τόν Θεό καί ἡ χαρά τήν ὁποία προσφέρει αὐτή στόν ἄνθρωπο.

Ποιά εἶναι ὅμως ἡ πύλη τῆς εἰσό­δου καί ποιός εἶναι ὁ δρόμος τόν ὁποῖο μᾶς ὑποδεικνύει ἡ Ἐκκλησία μας;

Ἡ πύλη εἶναι ἡ συγχώρηση. Εἶναι ἡ συναίσθηση τῆς ἐνοχῆς μας, τῶν λαθῶν μας, τῶν ἁμαρτιῶν μας καί ἡ ἐκζήτηση συγγνώμης.

Ἄν ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα δέν ἐπέρ­ριπταν τήν εὐθύνη γιά τήν παρα­κοή τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ νά μήν δοκιμάσουν τόν καρπό τοῦ δέν­δρου τῆς γνώσεως ὁ ἕνας στόν ἄλ­λο καί τελικά στόν ὄφι, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ θά τούς εἶχε πιθανότατα συγχωρήσει καί δέν τούς εἶχε ἐκ­διώ­ξει ἀπό τόν παράδεισο, διότι, ὅπως λένε καί οἱ πατέρες τῆς Ἐκ­κλησίας μας, τό νά ἁμαρτάνει κα­νείς εἶναι ἀνθρώπινο, τό νά ἐμμέ­νει ὅμως στήν ἁμαρτία εἶναι δαι­μο­νικό.

Οἱ πρωτόπλαστοι ὅμως δέν συναισθάνθηκαν τήν ἁμαρτία τους καί προτίμησαν ἀντί νά παρακα­λέ­σουν τόν Θεό νά τούς συγχωρήσει τήν παρακοή τῆς ἐντολῆς του, νά ἐπικαλεσθοῦν ἀνυπόστατες δικαι­ο­λο­γίες.

Γιά νά μᾶς διδάξει, λοιπόν, ἡ Ἐκ­κλησία μας τή σημασία τῆς συγ­γνώ­μης καί τῆς συγχωρήσεως στήν πνευματική ζωή, μᾶς εἰσάγει στήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή μέ τόν Ἑσπερινό τῆς συγχωρήσεως, ὅπως ὀνομάζεται ἀπό τή συγχωρη­τική εὐχή πού θά διαβάσουμε στό τέλος καί ἀπό τή συγγνώμη πού θά ζητήσουμε καί θά λάβουμε.

Ἡ συγ­χώρηση αὐτή δέν ὑποκαθιστᾶ τό μυστήριο τῆς μετανοίας καί τῆς ἱερᾶς ἐξομολογήσεως, ἀποτελεῖ ὅμως ἕνα ἔναυσμα καί μία παρό­τρυν­ση πρός τή μετάνοια, τήν ὁποία καλεῖται νά βιώσει ὁ κάθε πιστός.

Μέ τή συγχώρηση ἡ Ἐκ­κλη­σία μας ἐπαναλαμβάνει τήν κίνηση τοῦ εὐσπλάγχνου πατέρα τῆς παραβολῆς τοῦ Ἀσώτου, ὁ ὁποῖος, μόλις πληροφορήθηκε ὅτι ἐπιστρέφει ὁ νεώτερος υἱός του, βγῆκε ἀπό τό σπίτι γιά νά τόν προϋπαντήσει καί νά τόν ἀγκαλιά­σει, δείχνοντάς του ὅτι τόν συγχω­ρεῖ.

Ὅπως ὅμως ἡ συγχώρηση τοῦ πατέρα δέν ἀπάλλαξε τόν ἄσωτο υἱό ἀπό τήν ἀνάγκη νά ζητήσει συγγνώμη, ἀλλά τόν βοήθησε νά τήν ζητήσει εὐκολότερα, ἔτσι καί ἡ σημερινή συγχώρηση θά πρέπει νά μᾶς παρακινήσει ὅλους νά αἰσθαν­θοῦμε τήν ἀνάγκη νά προσφύ­γου­με στόν Θεό ζητώντας ἐν μετανοίᾳ τή συγχώρησή του, μέ διάθεση δηλαδή νά ἐναρμονίσουμε τή ζωή μας μέ τό θέλημα καί τίς ἐντολές του.

Αὐτό θά πρέπει νά ἀποτελεῖ, ἄλλωστε, καί τόν σκοπό τοῦ πνευ­ματικοῦ μας ἀγώνα κατά τή διάρ­κεια τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσα­ρακοστῆς.

Ἄν ὅμως ἡ συγχώρηση εἶναι ἡ πύ­λη διά τῆς ὁποίας εἰσερχόμεθα, ὁ δρόμος τόν ὁποῖο μᾶς ὑποδεικνύει ἡ Ἐκκλησία μας νά βαδίσουμε εἶναι ὁ δρόμος τῆς νηστείας. Γιά τήν Ἐκκλησία ἡ νηστεία δέν εἶναι μία ἀλλαγή διατροφῆς ἤ μία δια­φο­ρετική δίαιτα, ἀλλά εἶναι ἄσκη­ση ὑπακοῆς καί ἄσκηση ἐγκρα­τεί­ας.

Νηστεύουμε ἀπό κάποιες τρο­φές, ἀφενός ἀσκούμενοι στήν ὑπα­κοή στήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ καί ἀφετέρου ἀναπληρώνοντας τή νη­στεία πού δέν ἔκαναν οἱ πρωτό­πλαστοι καί ἐξαιτίας αὐτοῦ ἐξε­βλή­θησαν τοῦ παραδείσου. Συγ­χρό­νως ὅμως νηστεύουμε καί ἀπό τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας, προσπαθώντας νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τό θέλημά μας πού μᾶς ὁδηγεῖ σέ αὐτά καί νά κάνουμε ὑπακοή στίς ἐντολές καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ὑποδεικνύοντάς μας ἡ Ἐκκλησία στήν ἀρχή τῆς Μεγάλης Τεσσαρα­κο­στῆς τόσο τήν πύλη διά τῆς ὁποίας θά εἰσέλθουμε, ὅσο καί τόν δρόμο, τόν ὁποῖο καλούμεθα νά βαδίσουμε, μᾶς ὑπενθυμίζει τήν ἀναγκαιότητα καί τῶν δύο, γιά νά φθάσουμε στόν ἐπιθυμητό στόχο μας.

Μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι ἔχουμε ἀνάγκη καί τή μετάνοια καί τή νηστεία τῶν τροφῶν καί τῶν πα­θῶν, πού ἀποτελεῖ συμμόρφωση πρός τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, ὥστε νά ἀγωνισθοῦμε «νομίμως» στό στά­διο τῶν ἀρετῶν.

Ἔτσι μόνο θά ἔχουμε τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία προσφέ­ρε­ται διά τῶν ἱερῶν μυστη­ρίων του, σέ ὅσους προσέρχονται «ἐν μετα­νοίᾳ καί ἐξομολογήσει», καί ἀπο­φεύγοντας τά ἐμπόδια καί τούς πειρασμούς θά φθάσουμε στό τέρ­μα καί θά ἀξιωθοῦμε νά ἑορτά­σου­με τό Πάθος καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας συσσταυρούμενοι καί συνανιστάμενοι μαζί του.