Το Τίμιο Πρεσβυτέριο και τα Φυτώρια Εκκλησιαστικής Ζωής

Εἶναι ἱστορικά ἀναγκαῖο, ἀλλά και ἕνεκα δικαιοσύνης νά ἀναφερθοῦν μερικά ὀνόματα ἀπ’ αὐτά τά συλλογικά, πνευματικά φυτώρια πού μέ σπουδαίους καί φωτισμένους ποιμένες, καθώς καί εὐλογημένους λαϊκούς θεολόγους καί μή, κράτησαν ὁλόκληρες δεκαετίες καί κρατοῦν καί σήμερα τίς ἐκκλησιαστικές Θερμοπύλες, διατηρώντας ἀναμμένη τή δάδα τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ρωμιοσύνης στίς καρδιές τοῦ λαοῦ, ὅπως εἶναι:

Ἡ «Ἀγάπη» (1899), ἡ «Ἀνάπλασις» (1887),τό «Γιαννακοπούλιο Ἐθνικοθρησκευτικό Ἵδρυμα» (1925), ἡ «Ζωή» (1907), ὁ «Καλός Ποιμένας» (1940), ὁ «Καλός Σαμαρείτης» (1890), ὁ «Λυτρωτής» (1950), οἱ «Ρακοσυλλέκτες Ἀγάπης» (1960), ὁ «Σωτήρ» (1960), το «Παιδικό Σπίτι» (1970), οἱ «Τρεῖς Ἱεράρχες» (1929), ὁ «Παράκλητος» (1947), ὁ «Ἱερός Πολύκαρπος» (1926), ὁ «Ἱερός Σύνδεσμος» (1923), ἡ «Φιλική Ἑταιρεία» (1930), ἡ «Χ.Α.Ε.Ε» (1920), ἡ «Χριστιανική Ὀργάνωση Νέων» (Χ.Ο.Ν. 1933), ἡ «Χριστιανική Ἕνωση Νεανίδων» (Χ.Ε.Ν. 1970), καί ἄλλες πολλές ἀδελφότητες, ἐνοριακές ὀργανώσεις καί συνάξεις τῶν ὁποίων οὐκ ἔστιν ἀριθμός!