Οι αναγνώστες του δημοφιλούς αμερικανικού περιοδικού Time επέλεξαν μαζικά, με διαδικτυακή ψηφοφορία, τον Τούρκο Πρωθυπουργό, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ως άνθρωπο της χρονιάς του 2011.
Ο Ερντογάν συγκέντρωσε περίπου 123.000 ψήφους -πολύ περισσότερες από τον Αργεντινό μεσοεπιθετικό της Μπαρτσελόνα, Λιονέλ Μέσι, που απέσπασε 74.400 ψήφους.
Η αντίφαση ωστόσο στην περίπτωση του Τούρκου πρωθυπουργού είναι ότι συγκέντρωσε, ταυτόχρονα, και 180.000 αρνητικές ψήφους (ώστε να μην γίνει άνθρωπος της χρονιάς).
Το Time επισημαίνει ότι υπήρξε συντονισμένη προσπάθεια από Τουρκικές ιστοσελίδες, για να κατακτήσει την πρωτιά...
Λίγες ημέρες μετά η συντακτική ομάδα έκανε τη δική της επιλογή.
Ως εξέχουσα προσωπικότητα της χρονιάς προβλήθηκε τότε ο ανώνυμος διαδηλωτής που συμμετείχε στις διαδηλώσεις από το Κρεμλίνο και τη Νέα Υόρκη μέχρι τη Μ. Ανατολή.
Σε άρθρο του περιοδικού συγκεκριμένα αναφερόταν ότι οι διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα σε παγκόσμια κλίματα επηρέασαν το παιχνίδι στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα. «Αναγνωρίζουμε το ρόλο των διαδηλωτών, καθώς επανακαθορίζουν την ισχύ των πολιτών παγκοσμίως».
Στη διαδικασία για την επιλογή του προσώπου της χρονιάς, που πραγματοποιείται από το 1927, οι συντάκτες δεν επιλέγουν μόνο «καλούς» και «ήρωες». Εξώφυλλο στο TIME έχουν γίνει τόσο ο Αδόλφος Χίτλερ όσο και ο Ιωσήφ Στάλιν.
(Erdogan's Way | Nov. 28, 2011)
Τί έγραφε η hurriyetdailynews:
Ο Τούρκος πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εμφανίστηκε στο εξώφυλλο των περιφερειακών εκδόσεων Ευρώπης, Ασίας και Ειρηνικού του περιοδικού Time, στις 28 Νοεμβρίου.
Ο τίτλος του εξωφύλλου του περιοδικού έγραφε «Ο δρόμος του Ερντογάν» δείχνοντας μια ασπρόμαυρη φωτογραφία του Ερντογάν με τα χέρια σταυρωμένα.
Το άρθρο του Time για τον Ερντογάν παρουσίαζε μια λεπτομερή αναφορά για επίσκεψή του στην αιγυπτιακή πρωτεύουσα, Κάιρο.
«Το Κάιρο υποδέχτηκε τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σαν ροκ σταρ, με χιλιάδες θαυμαστές του να κρατούν αφίσες του, να ζητωκραυγάζουν και να φωνάζουν συνθήματα στο αεροδρόμιο», αναφέρει το ρεπορτάζ του Time.
Η είδηση σημείωσε επίσης τα αποτελέσματα μιας δημοσκόπησης που διεξήχθη από το Πανεπιστήμιο του Μέριλαντ, σύμφωνα με το οποίο ο Ερντογάν ήταν ο πιο συμπαθής ηγέτης μεταξύ του αραβικού λαού το 2010.
«[Ο Ερντογάν είναι] το είδος του ηγέτη που θα ήθελαν να δουν στις χώρες τους οι άνθρωποι που ξεσηκώνονται εναντίον των τυράννων», ανέφερε.
«Είναι αλήθεια ότι ο Ερντογάν ενεργεί κατά καιρούς αυταρχικά, [συμπεριφέρεται] με ασέβεια στους πολιτικούς του αντιπάλους, φυλακίζοντας τους εχθρούς του και εκφοβίζοντας τα μέσα ενημέρωσης. Αλλά στα μάτια των υποστηρικτών του, αυτά τα σφάλματα δεν είναι σημαντικά σε σύγκριση με τις επιτυχίες του», ανέφερε η έκθεση.
«Η επιτυχία της Τουρκίας δείχνει στους Άραβες Ισλαμιστές ότι μπορούν να εκσυγχρονίσουν τις χώρες τους χωρίς να κόψουν τις θρησκευτικές τους ρίζες. Σύμφωνα με τους θαυμαστές του στη Δύση, η Τουρκία του Ερντογάν δείχνει ότι το πολιτικό Ισλάμ δεν χρειάζεται να είναι εχθρός της νεωτερικότητας», αναφέρεται στην έκθεση.
Μηδενικά προβλήματα
Όταν πρόκειται για την πολιτική «μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες» της Τουρκίας, η οποία συνεπάγεται τις σχέσεις της με τις συνοριακές και περιφερειακές χώρες, το άρθρο αναφέρει ότι η αραβική άνοιξη έχει αμφισβητήσει την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας.
«Δούλεψε: Ο Ερντογάν φαινόταν να δημιουργεί στενό δεσμό με τον Άσαντ, καλώντας ακόμη και τον Σύριο δικτάτορα να κάνει διακοπές στην Τουρκία. Εξυπηρέτησε επίσης τις οικονομικές φιλοδοξίες της Τουρκίας», ανέφερε το άρθρο. «Η Αραβική Άνοιξη κατέστησε τελικά αβάσιμο το δόγμα των Μηδενικών Προβλημάτων».
Το άρθρο θίγει επίσης τα αυξανόμενα προβλήματα στο εσωτερικό, όπως η σύλληψη δημοσιογράφων.
«Ο Ερντογάν είναι διαβόητος αδύνατος για την κριτική και παρανοϊκός για τα πραξικοπήματα. Οι φόβοι ότι θα αμβλύνει την κοσμικότητα της Τουρκίας έχουν αντικατασταθεί από μια αυξανόμενη ανησυχία ότι θα πιέσει ώστε η εκτελεστική εξουσία να συγκεντρωθεί στο γραφείο του Προέδρου».
Ο Ερντογάν απέρριψε τους αντιπάλους του που φοβόντουσαν ότι μπορεί να μετατρέψει την Τουρκία σε άλλο Ιράν, αναφέρει το άρθρο. «Τώρα φοβούνται ότι θα το μετατρέψει σε μια άλλη Ρωσία».
