Όταν το ράσο κρύβει ματαιοδοξία: Το παράδειγμα του βοηθού Επισκόπου και η σιωπή του Μητροπολίτη Εδέσσης

Σε μια εποχή όπου ο κόσμος πασχίζει να βρει φως μέσα στο σκοτάδι της καθημερινότητας, η Εκκλησία καλείται να λειτουργεί ως φάρος πνευματικής καθοδήγησης και όχι ως σκηνή ματαιόδοξων παραστάσεων.

Δυστυχώς, ένα φαινόμενο που καταγράφεται τελευταία στους κόλπους της Εκκλησίας μας, και μάλιστα δημόσια, έρχεται να αποδείξει ότι κάποιες φορές, ούτε το ράσο, ούτε η αρχιερατική μίτρα είναι ικανά να κρύψουν την ανθρώπινη ματαιοδοξία.

Μιλούμε, ασφαλώς, για την προκλητική εικόνα όπου Μητροπολίτης που προΐσταται σε θεία λειτουργία δεν φέρει την αρχιερατική του Μίτρα αλλά επανωκαλλύμαυχο, για πρακτικούς λόγους, ενώ δίπλα του, ο βοηθός επίσκοπος κορδώνεται φορώντας τη Μίτρα του, επιδεικνύοντας ένα θλιβερό ύφος ανώτερου επισκοπικού status.

Πρόκειται για μια εικόνα όχι απλώς εκκλησιαστικώς αντικανονική, αλλά και βαθύτατα αντιπνευματική. Το είδαμε να γίνεται και να επαναλαμβάνεται πολλές φορείς στην Ι. Μητρόπολη Εδέσσης όπου ο Μητροπολίτης Ιωήλ δεν φοράει ποια Μίτρα λόγω προβλημάτων υγείας. Σεβαστό. Αλλωστε το φαινόμενο αυτό δεν είναι ξένο στην παράδοση της Εκκλησίας μας. Πολλοί Αρχιερείς σημαντικοί και σπουδαίοι δεν φορούσαν εκ πεποιθήσεως  Μίτρα κατά την θεία λειτουργία. Όμως το να μη φορά Μίτρα ο Προεξάρχων Αρχιερεύς και να φορά Μίτρα ο συμμετέχων Επίσκοπος ο οποίος εκ του κανονισμού και των εκκλησιαστικών τυπικών διατάξεων δεν δικαιούται να φοράει όταν προΐσταται ο Μητροπολίτης, είναι προκλητικό. Και στην προκειμένη περίπτωση προκλητικότατο!!

Αναρωτιέται κανείς:

Ποιος δίδαξε σε αυτόν τον βοηθό Επίσκοπο ότι είναι επιτρεπτό να υπερτονίζει τη λειτουργική του παρουσία, όταν ο προϊστάμενος Μητροπολίτης στέκεται με  επανωκαλλύμαυχο, για τους λόγους που γνωρίζει καλύτερα από μας; 

Ποιος του ενέπνευσε αυτήν την απρέπεια και αμετροέπεια και ποια πνευματικότητα μαρτυρά μία τέτοια συμπεριφορά; Απορώ!

Το χειρότερο, όμως, δεν είναι η πράξη αυτή καθεαυτή, αλλά η ανοχή που δείχνει  ο Ποιμενάρχης.

Η σιωπή του Μητροπολίτη –έστω και αν δικαιολογείται από την αμηχανία, την καλοσύνη και  την πνευματικότητα που γίνεται  συγκαταβατικότητα– καταλήγει να νομιμοποιεί την υπέρμετρη αυτοπροβολή και να προκαλεί σκανδαλισμό στους πιστούς. Οι εικόνες αυτές κάνουν το γύρο των ναών και των κοινωνικών μέσων, συνοδευόμενες από σχόλια που αγγίζουν τα όρια της χλεύης.

🔺Η Μίτρα δεν είναι έπαθλο, είναι ευθύνη!

Ορισμένοι, φαίνεται, δεν μπήκαν στον ιερό κλήρο για να διακονήσουν αλλά για να… φορέσουν Μίτρα. Έχουν αναγάγει το αρχιερατικό ένδυμα σε φετίχ εξουσίας και αυτοπροβολής, λησμονώντας ότι ο αληθινός επίσκοπος δεν φαίνεται από τη λάμψη της Μίτρας αλλά από την ταπείνωση, τη θυσία, τη διακονία, το κήρυγμα, την προσφορά και την ελεημοσύνη!

Είναι πράγματι τραγικό να βλέπει κανείς επισκόπους που αντιμετωπίζουν τη Μίτρα ως  σύμβολο προσωπικής καταξίωσης, που τη φορούν από το πρωί ως το βράδυ – και αν ήταν δυνατόν  και στον ύπνο τους.

Η καρδιοτονωτική τους αυτή σχέση με τη Μίτρα , αποκαλύπτει εσώτερες άλλες ανάγκες που καλό  θα ήταν να τις θεραπεύσουν με άλλο τρόπο. Και δυστυχώς αυτό δεν έχει καμία σχέση με το ήθος της Εκκλησίας.

🔺Πνευματική έκπτωση και διοικητικό χάος

Πίσω από τέτοια φαινόμενα δεν κρύβεται απλώς ματαιοδοξία, αλλά μια βαθύτερη εκκλησιολογική κρίση.

Και με την ευκαιρία αυτή να θίξουμε ένα ακόμη θέμα που αφορά αυτή την Μητρόπολη που δεν βγήκε ακόμη προς τα έξω, αλλά απασχολεί το εσωτερικό της Εκκλησίας. Όταν το Φανάρι εκφράζει άποψη και θέτει περιορισμούς σε καταξιωμένους και κατοχυρωμένους από τον χρόνο τίτλους Μητροπολιτών της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος τότε κάτι δεν πάει καλά! Διότι δεν μπορεί το ίδιο το Φανάρι  να απονέμει τίτλους σε βοηθούς Επισκόπους Μητροπόλεών του, χωρίς να λαμβάνει υπόψη του την ιστορική και κανονική τάξη της Εκκλησίας της Ελλάδος, με το αιτιολογικό ότι ο τίτλος αυτός ιστορικά του ανήκει. Με τον τρόπο αυτό ανοίγει το ίδιο  την όρεξη για κοσμικά φαινόμενα  μέσα στον  θεοϊδρυτο θεσμό που υποτίθεται ότι περιφρουρεί.

Ποιος και πώς δίνει το δικαίωμα να ονομάζεται  Επίσκοπος «Ιλίου», βοηθάς επίσκοπος της Αρχιεπισκοπής Θυατειρων, τη στιγμή που στην Εκκλησία της Ελλάδος υπάρχει από 15ετίας  Μητροπολίτης Ιλίου, κανονικός, τοπικός και ποιμαίνων;

Αν αυτό δεν είναι εμπαιγμός της εκκλησιαστικής τάξης και κοινής λογικής, τότε τι είναι;

Και γιατί το Φανάρι έχει το δικαίωμα να θέτει στον Μητροπολίτη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας, τίτλο που φέρει και τον έχει κατοχυρώσει ο χρόνος και τον έχει αγιάσει ο Άγιος Καλλίνικος και του ζητά  να αφαιρέσει από αυτόν τον τίτλο  το «Αλμωπίας»,διότι δόθηκε ως τίτλος στον βοηθό του Επίσκοπο;

Δηλαδή δόθηκε στον Επίσκοπο και πήρε και την επαρχία της Αλμωπίας; Δεν καταλαβαίνουμε τον συλλογισμό του Φαναρίου και την ανάμιξή του! Και ναι ιστορικά δεν είχαμε ποτέ Επισκοπή Αλμωπίας. Αυτό έπρεπε να το σκεφτούν και να το μελετήσουν από πριν στην Εκκλησία της Ελλάδος και όχι να δίνουν τίτλο κατά το δοκούν επειδή αυτό επιθυμούσε ο τότε νεοπροαχθείς λόγω εντοπιότητας. Αστεία πράγματα. Και πρόχειρες συμπεριφορές που φέρνουν την Εκκλησία στα φτηνά μέτρα τους. Ωστόσο αναρωτιόμαστε για την απάντηση που έδωσε η Εκκλησία της Ελλάδος στην παράλογη αυτή αξίωση του Φαναρίου! Απαντησε; Ή κωλυσιεργεί; Και γιατί το αφήνει αναπάντητο; Για να του ανοίγει την όρεξη για νέες αξιώσεις; Το δώσε θάρρος στο χωριάτη το έχουν ακούσει ποτέ;

Και επιτέλους εκεί στο Φανάρι ας πάψουν πια να σκαλίζουν τα πράγματα και να δημιουργούν προβλήματα εκ του μη όντος. Ο διχασμός αυτός δεν θα μας βγει σε καλό. Τον έχουμε πληρώσει ακριβά. Και συνεχίζουμε να πληρώνουμε το βαρύ τίμημα.  

🔺Κλείνοντας…

Συνοψίζοντας για το θέμα που ξεκινήσαμε το σχόλιο αυτό να πούμε ότι η Εκκλησία σήμερα δεν πάσχει από εχθρούς εκτός αυτής. Πάσχει από  εγωισμούς, από πείσματα από εσωτερικούς “τίτλους”, επιφανειακές “κορδώσεις”, και εκκλησιαστικούς φετιχισμούς. Τα βλέπουμε, τα ζούμε όλα αυτά στη ζωή της Εκκλησίας μας τα τελευταία χρόνια.

Επίσης αν κάποιοι εντός της Εκκλησίας  δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη λειτουργική ευπρέπεια από την προσωπική επίδειξη, τότε μάλλον μπήκαν σε λάθος πόρτα.

Και αν οι Μητροπολίτες σιωπούν για να μην ταράξουν τις εύθραυστες ισορροπίες των μικροεξουσιών, τότε η ευθύνη βαρύνει πρωτίστως αυτούς.

Η Εκκλησία χρειάζεται ποιμένες, όχι βασιλιάδες. Μίτρα σημαίνει σταυρός, όχι στέμμα.

Ας το θυμηθούν, προτού είναι αργά. Μας βαρέθηκε ο κόσμος!

Πηγή, Εξάψαλμος