Με τη σκέψη στον Γέροντά του, ο πάλαι ποτέ πρωτοσύγκελλος της Μητροπόλεως Μαντινείας, Ιερισσού Θεόκλητος, βρέθηκε στο Αρδαμέρι, την ιστορική Επισκοπή με το όνομα Ερκούλων
Ο ιστορικός Ιερός Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αρδαμερίου πανηγυρίζει τον Δεκαπενταύγουστο και περιμένει τον Δεσπότη του να ευλογήσει την ιστορική ρίζα της Μητροπόλεως αυτής, ή καλύτερα να δεηθεί υπέρ αναπαύσεως όλων εκείνων των Αρχιερέων, των Ιερέων, Διακόνων, Μοναχών και Λαού που ξεπήδησαν από την άμπελο αυτή της Τοπικής Εκκλησίας.
Για φέτος την Κυριακή Ι΄ Ματθαίου (Ματθ. ιζ΄ 14- 23), 13η Αυγούστου τ.έ., προ της Θεομητορικής Εορτής, ο Σεβασμιώτατος Ιερισσού κ. Θεόκλητος, ακολουθούμενος από τους Διακόνους του π. Νικόδημο Κωτινούδη και π. Νικόλαο Τσεπίση, επεσκέφθη την Ενορία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Αρδαμερίου, ένα ιστορικό και μεγάλης αρχαιολογικής αξίας Ιερό Ναό, που γιορτάζει μεν στις 15 του Αυγούστου, αλλά ο Επίσκοπος αδυνατεί να συμμετάσχη στο πανηγύρι της, καθότι το Προσκύνημα της Μεγάλης Παναγίας συνιστά το επίκεντρο για ''το Πάσχα του καλοκαιριού'' στη Χαλκιδική.
Τον υπεδέχθησαν η Ενορία ολόκληρη, με επικεφαλής τον Εφημέριό της Παν. Αρχιμ. π. Γαβριήλ Κυραλάκη, ένα αγαθό και τίμιο λευΐτη που επί έτη διακονεί τον Λαό αυτό, Κρητικό την καταγωγή. Μαζί του η φιλόχριστος Δημοτική Σύμβουλος και υποψήφια Δήμαρχος Λαγκαδά κα Νίκη Ανδρεάδου, ο Τοπικός Πρόεδρος κ. Δημήτριος Δαδάλας, ο Περιφερειακός Σύμβουλος κ. Αστέριος Κομμάτας, ο τ. Βουλευτής και υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Πυλαίας – Χορτιάτη κ. Γεώργιος Λαζαρίδης, η υποψήφια δημοτική Σύμβουλος Λαγκαδά κα Σταυρούλα Στάθη κ.ά. Το Ιερό Αναλόγιο ετίμησε ο Πρωτοψάλτης του Ιερού Ναού Αγίας Αναστασίας Κηφισιάς Θεσσαλονίκης κ. Δημήτριος Κεχαγιάς με τους συνεργάτες του.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος, αφού εξέφρασε τη συγκίνησή του για την παρουσία του σε ιστορικά χώματα, χιλιοτραγουδισμένα από τη λαϊκή μούσα, στάθηκε στο κεντρικό μήνυμα της Ευαγγελικής Περικοπής της ημέρας, δηλαδή στο λόγιο του Κυρίου προς τους Μαθητές Του: «...ἐάν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον σινάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτῳ, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καί μεταβήσεται, καί οὐδέν ἀδυνατήσει ὑμῖν», δηλαδή, «...εάν έχετε πίστη θερμή και σφοδρή σαν τον μικρό σπόρο του σιναπιού, θα πήτε στο βουνό αυτό, πήγαινε απ' εδώ εκεί, και θα μετακινηθή. Και τίποτε δε θα σας είναι αδύνατο!» (Ματθ. ιζ΄ 20)
Ο λόγος, λοιπόν, περί πίστεως! Η πίστη, υπεγράμμισε ο ομιλητής, προβάλλει σήμερα σαν το πολυτιμότερο εφόδιο για τον άνθρωπο τον εραστή του ορθολογισμού, για τον άνθρωπο που θεοποιεί την τεχνολογία και την τεχνική, τον δημιουργό μιας όντως απρόσωπης και συχνά απάνθρωπης τεχνολογίας!
Κι αυτό γιατί είναι η δύναμη που μπορεί να διαποτίζη όλες τις λεπτομέρειες της ζωής, που εμπνέει και οιστρηλατεί την ψυχή, η δύναμη που ανακουφίζει το λογικό, σαν στέκεται μπροστά στο φάσμα του θανάτου, και κυρίως το τείχος που προστατεύει την ανθρώπινη ύπαρξη απ' το κενό που γεννούν η κυριαρχία του ενστίκτου και η ακαμψία – αταξία της ψυχρής λογικής.
Η πίστη είναι η αύρα που υποστασιάζει τη ζωή. Και όταν λέμε στον ορθόδοξο χώρο πίστη, πρόσθεσε ο Σεβασμιώτατος, δεν εννοούμε κάποιες θρησκευτικές πεποιθήσεις ή γνώσεις ή κάποια μεταφυσική ιδεολογία ή κάποια θρησκευτικά η θρησκειολογικά συντάγματα.
Μιλάμε για το υπαρξιακό και οντολογικό εκείνο καθολικό γεγονός, για τη δυνατότητα σχέσεως κοινωνίας του ανθρώπου με τον Θεό, για τη δύναμη που φέρνει σε σχέση, ή μια σχέση που πραγματοποιεί την υπέρ φύση άμεση και τέλεια ένωση του πιστεύοντος με τον πιστευόμενο Θεό, κατά τον Όσιο Μάξιμο τον Ομολογητή.
Η πίστη στην Εκκλησία νοείται σαν το μυστήριο της καρδιάς που φλέγεται απ' την αναζήτηση του προσώπου του Θεού, σαν το ναι ή το όχι του ανθρώπου στον Θεό, είναι μυστήριο και χάρη που κρύβεται στα σπλάγχνα του Θεού, που ξεκινάει από τον Θεό και δωρίζεται σαν θεανθρώπινη ζωή στον άνθρωπο με τον σαρκωμένο Χριστό!
Και κατέληξε ο Σεβασμιώτατος:
«Ο πανίερος Μωυσής με τη θεοπνευστία που καλυπτόταν, μίλησε για τον άνθρωπο της πίστεως, ή μάλλον για τη δωρεά της πίστεως από τον Θεό στον άνθρωπο στο Δευτερονόμιο, ως εξής: ''Άνοιξε ο Θεός τα φτερά Του και τους δέχτηκε (τους χαριτωμένους ανθρώπους της πίστεως), και τους πήρε πάνω στη ράχη Του'' (Δευτ. λβ΄ 11)! Γίνεται δηλαδή ο Θεός ένα παράδοξο ''ξένο'' όχημα πάνω από κάθε έννοια, από την περίσσεια της άπειρης αγάπης του προς εμάς και μας βάζει πάνω στον εαυτό Του και δέχεται τους πιστούς απλώνοντας τα φτερά Του, γενόμενος ένα λαμπρό φορείο, που είναι πραγματικά ανώτερο από τη χερουβική αξία, προξενώντας ανέκφραστη αγαλλίαση, ''κρύβοντας'' έτσι τον πιστό άνθρωπο εκεί, κατά τον θείο Δαβίδ! Αυτό ούτε χερουβικός νους μπορεί να το συλλάβη, να το ιδή και να το υμνήση επάξια! Κι όμως, το απολαμβάνει ο άνθρωπος της πίστεως και το ενδύεται ως αξία και εντέλλεται και τα βουνά ακόμα να μεταβούν απ' εδώ εκεί και κείνα υπακούουν (Όσιος Κάλλιστος Αγγελικούδης, Φιλοκαλία)»!
Με πληροφορίες και από romfea.gr
