Το κήρυγμα της Κυριακής από την Μητρόπολη Χίου
Ἀριθμός 15
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
«τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις» (Φιλ. 4,5)
9 Ἀπριλίου 2023
ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ
Ἀδελφοί, χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε, πάλιν ἐρῶ, χαίρετε. Τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν, γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις, ὁ Κύριος ἐγγύς. Μηδὲν μεριμνᾶτε. ἀλλ’ ἐν παντὶ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει, μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν, καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν, φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν, καὶ τὰ νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Τὸ λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε, ἃ καὶ ἐμάθετε, καὶ παρελάβετε, καὶ ἠκούσατε, καὶ εἴδετε ἐν ἐμοί, ταῦτα πράσσετε, καὶ ὁ Θεὸς τῆς εἰρήνης, ἔσται μεθ’ ὑμῶν.
ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ
Ἡ θριαμβευτικὴ εἴσοδος τοῦ Κυρίου στὰ Ἱεροσόλυμα ἔχει πανηγυρικὸ χαρακτήρα. Καὶ ἐνῶ, βρισκόμαστε στὰ πρόθυρα τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος, ἡ ἐλπίδα τῆς Ἀναστάσεως ἀποτελεῖ ἤδη ἀκλόνητη βεβαιότητα. Ταυτόχρονα, οἱ πρακτικὲς συστάσεις ποὺ ἀπευθύνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στοὺς Φιλιππησίους ἀναφέρονται σὲ οὐσιώδεις πλευρὲς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς καὶ ἡ τήρησή τους συνιστᾶ τὴν πλέον ἐνδεδειγμένη προετοιμασία τῶν Χριστιανῶν γιὰ τὴν συμμετοχή τους στὸν ἑορτασμὸ τῶν μεγάλων καὶ ὑπερφυῶν γεγονότων τῆς πίστεως‧ τοῦ σταυρικοῦ Πάθους καὶ τῆς Ζωηφόρου Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου.
Ἀνάμεσα στὶς ἄλλες πρακτικὲς προτροπὲς ποὺ διατυπώνει ὁ θεῖος Παῦλος ἀναφέρει καὶ τὴν ἀκόλουθη: «τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις». Ἡ ἐπιείκεια δηλαδὴ καὶ ἡ ὑποχωρητικότητά σας ἂς γίνει γνωστὴ σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Ἀκόμα καὶ σ’ αὐτοὺς τοὺς ἀπίστους. Ὅμως, τὶ νὰ σημαίνει ἀράγε ἐπιείκεια στὴν γλῶσσα τοῦ Ἀποστόλου, καὶ, γενικώτερα, στὴν βιβλικὴ γλῶσσα; Ἀσφαλῶς πρόκειται γιὰ ἀρετὴ ποὺ χαρακτηρίζει τὴν χριστιανική ζωή. Ἀποτελεῖ μιὰ συγκεκριμένη στάση στὶς διαπροσωπικές μας σχέσεις.
Ἐπιείκεια εἶναι ἡ συμπεριφορὰ ἐκείνη ποὺ τὴν χαρακτηρίζει ἡ ἠπιότητακαὶ ἡ μετριοπάθεια. Καὶ τὴν δείχνουμε πότε; Ὅταν οἱ ἄλλοι παραβαίνουν καθήκοντα ἢ ὑποχρεώσεις ποὺ ἔχουν ἀπέναντί μας ἢ ὅταν πρόκειται νὰ διεκδικήσουμε τυχὸν δικαιώματά μας. Δηλαδή, ὁ ἐπιεικὴς ἄνθρωπος, πολλὲς φορὲς, θυσιάζει ἢ παραιτεῖται ἀπὸ τὴν ἱκανοποίηση τῶν δικαιωμάτων του. «Ἐπιεικὲς» κατὰ τὸν Ζιγαβηνὸ εἶναι «τὸ ἀνεξίκακον, τὸ πρᾶον» ποὺ οἱ Χριστιανοὶ ὀφείλουμε νὰ δείχνουμε «μὴ τοῖς ἀδελφοῖς μόνον, ἀλλὰ καὶ τοῖς ἀπίστοις καὶ πολεμίοις». Ἐπιείκεια εἶναι ἡ γλυκύτητα τοῦ χαρακτήρα. Ἡ εὐγένεια στὴν συμπεριφορά. Ἡ κατανόηση ἀπέναντι στὶς ἀτέλειες καὶ στὴν ἄγνοια τῶν ἄλλων. «Ὅποιος ἔχει τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καὶ ἔλαβε τὸ δῶρο τῆς ἄνωθεν σοφίας», σημειώνει ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, «γίνεται ἐπιεικὴς στὴν ἀδυναμία καὶ τὴν ἄγνοια τοῦ ἄλλου(Ἰακ. 3, 17). Ἡ ἠπιότητα, ἡ συγκατάβαση καὶ ἡ καλωσύνη ἀποτελοῦν βασικὰ γνωρίσματα τῆς χριστιανικῆς συμπεριφορᾶς. Καὶ ἡ συμπεριφορὰ αὐτὴ τῆς ἐπιείκειας δὲν προέρχεται ἀπὸ ἀδυναμία τοῦ Χριστιανοῦ οὔτε ὑπαγορεύεται ἀπὸ συναισθηματισμό, ἀλλά – ὅπως ἡ χαρά -ἐκπορεύεται ἀπὸ τὴν ἐσχατολογική του βεβαιότητα, τὴν ἀκλόνητη πίστη του ὅτι «ὁ Κύριος ἐγγύς». Ἡ προσδοκία μας ὅτι ὁ Κύριος εἶναι κοντά μας, ὅτι πλησιάζει νὰ ἔλθει, ἀποτελεῖ τὴν βάση πάνω στὴν ὁποία θεμελιώνουμε καθημερινὰ τὴν ζωή μας καὶ μὲ τὴν ὁποία φωτίζουμε τὴν συμπεριφορά μας πρὸς τοὺς ἄλλους.
Ἂς ἀνατρέξουμε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ νὰ θυμηθοῦμε τὸν διάλογο τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν Κάϊν. Δὲν τὸν τιμωρεῖ ἀμέσως μὲ τὸ πρῶτο του ἁμάρτημα. Τοῦ λέγει: Ἁμάρτησες; Ἡσύχασε! Σύνελθε, σὰν νὰ τοῦ λέει. Στὸ δεύτερο ἁμάρτημα τοῦ δίνει τὴν εὐκαιρία νὰ ἀπολογηθεῖ καὶ, ὅταν ἀκόμα γιὰ τρίτη φορὰ ἁμαρτάνει, τότε ἐπιβάλλει τιμωρία ἀνάμικτη μὲ εὐσπλαγχνία καὶ φιλανθρωπία (Γεν. 4, 6-12). Ἂς θυμηθοῦμε τὸ ἐπιεικὲς πνεῦμα τῆς μητέρας τοῦ Σαμουὴλ Ἄννας, ἡ ὁποία εἰρήνευσε τὸν ἱερέα Ἠλὶ ποὺ τῆς φερόταν σκληρὰ γιὰ παρατυπίες της. Δὲν ζήτησε ἀπὸ τὸν Θεὸ τὴν τιμωρία του καὶ ἔτσι ἄλλαξε τὶς κακὲς διαθέσεις τοῦ ἱερέα ἀπέναντί της. (Α΄ Βασ. 1, 9-18). Καὶ στὸ βιβλίο τῆς Σοφίας Σολομῶντος διαβάζουμε: «δίκαιος υἱὸς Θεοῦ… ἵνα γνῶμεν τὴν ἐπιείκειαν αὐτοῦ»(2, 18-19).
Ἡ ἐπιείκεια εἶναι ἀδελφὴ τῆς πραότητας. Αὐτὲς οἱ δύο ἀποτελοῦν χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ Κυρίου μας. Τὸ διακηρύσσει ὁ προφήτης Δαβίδ: «Σύ, Κύριε, χρηστὸς καὶ ἐπιεικὴς καὶ πολυέλεος πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις σε» (Ψαλμ. 85, 5). Στὴν Καινὴ Διαθήκη, στὴν Β΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή του, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει: «αὐτὸς δὲ ἐγὼ Παῦλος παρακαλῶ ὑμᾶς διὰ τῆς πραότητος καὶ ἐπιεικείας τοῦ Χριστοῦ» (10, 1). Αὐτὴν τὴν ἐπιείκεια ἐπέδειξε πρὸς τοὺς σταυρωτές Του ὁ Κύριος, ἀλλὰ καὶ πρὸς αὐτοὺς τοὺς Φαρισαίους, οἱ ὁποῖοι συνεχῶς Τὸν προκαλοῦσαν. Καὶ ὅταν ὁδήγησαν ἐνώπιόν Του μία ταλαίπωρη γυναίκα, ἡ ὁποία εἶχε συλληφθεῖ ἐπ’ αὐτοφώρῳ ἁμαρτάνουσα καὶ Τοῦ εἶπαν ὅτι σύμφωνα μὲ τὸν μωσαϊκὸ Νόμο ἔπρεπε νὰ λιθοβοληθεῖ, Ἐκεῖνος τοὺς κοίταξε κατάματα καὶ τοὺς εἶπε: «ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος τὸν λίθον βαλέτω» (Ἰω. 8, 7). Αὐτοί, ἀναλογιζόμενοι τὶς ἁμαρτίες τους, ἔσκυψαν τὸ κεφάλι καὶ ἀποχώρησαν! Ἔμεινε ἡ γυναίκα μόνη, ντροπιασμένη καὶ συντετριμμένη. «Γύναι», τῆς λέγει ὁ Κύριος «ποῦ εἰσιν; Οὐδείς σε κατέκρινε;» Καὶ ἡ ἀπάντηση τοῦ Θεανθρώπου: «οὐδὲ ἐγώ σε κατακρίνω». Καὶ γιὰ νὰ μὴ νομίσει κανεὶς ὅτι ἀμνηστεύει τὴν ἁμαρτία, ἀμέσως προσθέτει: «πορεύου καὶ ἀπὸ τοῦ νῦν μηκέτι ἁμάρτανε» (Ἰω. 8, 3-11). Δὲν παραγνωρίζει τὸ βάρος τοῦ σφάλματος, ἀλλὰ, μὲ ἐπιείκεια καὶ διάκριση, τὴν ὁδηγεῖ στὴν μετάνοια, τὴν διόρθωση καὶ τὴν σωτηρία. Ἐπιβάλλεται καὶ ἐμεῖς νὰ μιμηθοῦμε τὸ παράδειγμά Του, προπάντων στὴν ἐποχή μας, ὅπου ἡ ποικιλώνυμη βία, τὸ πάθος γιὰ ἀντεκδίκηση καὶ οἱ συγκρούσεις μᾶς ἔχουν κάνει νὰ χάσουμε τὴν καρδιὰ καὶ τὴν ἀνθρωπιά μας.
Οἱ θεῖοι Πατέρες θὰ μᾶς διαφωτίσουν καὶ πάλι.
Ὁ ἱ. Χρυσόστομος: «οὐδὲν ἐπιεικείας ἰσχυρότερον καὶ οὐδὲν ταύτης δυνατώτερον». Ὅπως ἀκριβῶς τὴν φωτιὰ ποὺ καίει ἄγρια τὴν σβήνει τὸ νερὸ ποὺ ρίχνουμε, ἔτσι καὶ τὸν θυμὸ τὸν σβήνει ὁ λόγος ποὺ λέγεται μὲ ἐπιείκεια. Τόση εἶναι ἡ δύναμή της. Μαλακώνει τὴν καρδιά. Διαλύει παρεξηγήσεις. Παρεμποδίζει συγκρούσεις καὶ γεφυρώνει τὰ χάσματα ποὺ ἀνοίγει ὁ ἐγωισμὸς καὶ ἡ ἐμπάθεια. Καὶ συνεχίζει ὁ χρυσοῦς επίσκοπος: «Ποιὸς ἀπὸ ἐμᾶς ὅταν σκεφθεῖ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο καὶ τὸν προδότη Ἰούδα νὰ κάθεται δίπλα στὸν Σωτῆρα ὅλου τοῦ κόσμου καὶ Αὐτὸν ποὺ πρόκειται νὰ προδοθεῖ νὰ διαλέγεται μαζί του μὲ τόση ἐπιείκεια, δὲν θὰ ἀποβάλλει κάθε δηλητήριο θυμοῦ καὶ ὀργῆς; Γνωρίζει ὁ διάβολος τὰ ὅπλα τοῦ Χριστοῦ μὲ τὰ ὁποῖα νικήθηκε. Καὶ ποιὰ εἶναι αὐτά; Ἡ ἐπιείκεια καὶ ἡ πραότητα».
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος: «Ἡ ἐπιείκεια εἶναι ἀρετὴ ποὺ δηλώνει τὴν εὐμένεια, τὴν μετριοπάθεια, τὴν εὐγνωμοσύνη, τὴν ἀγαθότητα. Ἡ ἐπιείκεια εἶναι ἀρετὴ μεγάλης ἠθικῆς ἀξίας ποὺ φανερώνει εὐγένεια γενναίας καὶ ἀγαθῆς ψυχῆς. Ὁ ἐπιεικὴς ὑπομένει μὲ πραότητα τὰ ἀδικήματα ποὺ ὑφίσταται ὄχι μόνο ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχουν ἐξουσία, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς ὑποδεεστέρους. Ὁ ἐπιεικὴς ὑπομένει πάντοτε μὲ μακροθυμία καὶ πραότητα τὶς παρεκτροπὲς τῶν ἄλλων καὶ ἀνέχεται στοὺς ἀδελφοὺς ἐλλείψεις καὶ ἐλαττώματα. Εἶναι καταδεκτικὸς σὲ ὅλους, συζητάει μὲ γλυκύτητα, ὑπομένει μὲ σύνεση αὐτοὺς ποὺ τὸν πικραίνουν καὶ συγχωρεῖ τὰ ὀφειλήματα τῶν ὀφειλετῶν του‧ συγχωρεῖ τοὺς ἁμαρτάνοντας καὶ κρίνει μὲ ἐπιείκεια τὶς πράξεις τους. Ὁ ἐπιεικὴς φανερώνει στὴν πράξη ὅτι εἶναι ἀληθινὸς μαθητὴς τοῦ Κυρίου καὶ ὅτι σ’ αὐτὸν κατοικεῖ τὸ πνεῦμα τῆς χάριτος. Θὰ τύχει ἐπιεικοῦς κρίσεως ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ θὰ λάβει συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν του».
Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει τὶς μοναχές του: «Ὅποιος ὑπομένει τὰς ὕβρεις, τὰς στενοχωρίας, τὰ λυπηρά… ἐκεῖνος βλέπει τὸν Χριστὸν εἰς τὴν καρδίαν του. Καὶ ὅταν τὸ βράδυ καθίση μέσα στὸ κελλίον του, μπορεῖ ἂν θέλει νὰ Τὸν βλέπη ἐμπρός του μὲ τὸν ἀκάνθινον στέφανον, μὲ δεμένα τὰ χεράκια Του καὶ μὲ τὸν κάλαμον στὸ δεξιό Του χέρι, χαμηλωμένα τὰ ματάκια Του, περίλυπο τὸ προσωπάκι Του καὶ αἱματωμένο, ξυπόλητον μὲ ἕνα κόκκινο φόρεμα‧ περιφρονημένος, ἀπερριμμένος, σὰν κατάδικος καὶ θὰ τοῦ λέγη: ‘‘μὴ λυπῆσαι, τέκνον μου, γι’ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν‧ μὴ παραπονεῖσαι καὶ θλίβεσαι‧ διότι ἰδὲ ἐμένα σὲ τὶ θέση εὑρίσκομαι διὰ τὴν ἀγάπην σου. Διὰ σὲ φορῶ αὐτὸ τὸ ἀκάνθινο στεφάνι, δι’ ἐσένα στάζουν αὐτὰ τὰ αἵματα ἀπὸ τὴν κορυφήν μου. Δι’ ἐσένα μοῦ ἔβαλαν αὐτὸ τὸ κοροϊδευτικὸ φόρεμα. Ἐσὺ τὶ παραπονεῖσαι; Πὼς δὲν σοῦ ἔκαμαν τὸ θέλημά σου; ἢ πὼς σὲ ὕβρισαν; ἢ πὼς σὲ ἀδίκησαν; ἢ πὼς ὑποφέρεις; ἰδὲ ἐμένα καὶ παρηγορήσου».
Ὁ Ἅγιος Πορφύριος: «Τὸ μέγα ὅπλο γιὰ τὴν σωτηρία ὅλων μας εἶναι ἡ ἐπιείκεια, νὰ διαλέγουμε ἤπια λόγια νὰ ποῦμε κάτι σὲ κάποιον, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχει τὸ στοιχεῖο τῆς ἀντιπαλότητας». Καὶ ἔλεγε τὸ ἑξῆς παράδειγμα: «Ἂν χρειαστεῖ νὰ πεῖτε σὲ κάποιον ὅτι ψεύδεται, μὴ τοῦ πεῖτε ὅτι λέει ψέματα, διότι εἶναι φυσικὸ νὰ πληγωθεῖ καὶ νὰ ἀντιδράσει. Πέστε του ὅτι δὲν τὰ λέει μὲ ἀκρίβεια. Τὸ ἔλεος τὸ ὁποῖο μᾶς ἔρχεται ἀπὸ τὸν Θεὸ πρέπει καὶ ἐμεῖς μὲ τὴν σειρά μας νὰ τὸ δίνουμε ὡς ἀντίδωρο στοὺς ἄλλους». Ἀναφερόμενος ὁ Ἅγιος στὸν πνευματικὸ ἱερέα ἔλεγε: «Ἕνας πνευματικὸς θὰ πρέπει νὰ βρίσκει τὴν χρυσῆ τομὴ μεταξὺ παιδαγωγίας καὶ ἐπιείκειας. Νὰ μένει μακριὰ ἀπὸ τὰ ἄκρα. Ἂν εἶναι πολὺ ἐλαστικός, τότε ἴσως ὁ πιστὸς ζημιωθεῖ πνευματικά, γιατὶ θὰ τοῦ δίνεται ἡ λανθασμένη ἐντύπωση ὅτι βαδίζει σὲ καλὸ δρόμο. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, οἱ μεγάλες τιμωρίες τροφοδοτοῦν τὸν ἄλλο (διάβολο) μὲ πλούσια πελατεία. Καὶ αὐτὸς αὐτὸ περιμένει καὶ ἔχει ἀνοιχτὲς τὶς ἀγκάλες του νὰ τοὺς ὑποδεχθεῖ. Καὶ τοὺς τάζει μάλιστα λαγοὺς μὲ πετραχήλια».
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος: «Ἡ κατάκριση ἔχει ἔλλειψη ἀγάπης καὶ ἀναίδεια. Ὅταν δὲν ἔχεις ἀγάπη, δὲν βλέπεις μὲ ἐπιείκεια τὰ λάθη τῶν ἄλλων, ὁπότε τοὺς ταπεινώνεις μέσα σου καὶ τοὺς κατακρίνεις. Πάει μετὰ τὸ ταγκαλάκι καὶ τοὺς βάζει νὰ κάνουν καὶ ἄλλο σφάλμα. Τὸ βλέπεις ἐσὺ καὶ κατακρίνεις καὶ πάλι καὶ ὕστερα συμπεριφέρεσαι μὲ ἀναίδεια».
Χριστιανοί μου!
Ἀκολουθώντας τὰ ἴχνη τοῦ Κυρίου μας, ὀφείλουμε νὰ δείχνουμε ἐπιείκεια παντοῦ καὶ πρὸς ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Κατ’ ἀρχὰς στὴν οἰκογένειά μας. Οἱ σύζυγοι μεταξύ τους. Χωρὶς τὴν ἐπιείκεια κλονίζεται εὔκολα ἡ σχέση τους. Τραυματίζεται ἡ συζυγικὴ ἀγάπη. Ἐπιείκεια ἀκόμη οἱ γονεῖς πρὸς τὰ παιδιὰ καὶ τὰ παιδιὰ πρὸς τοὺς γονεῖς. Ἡ ἔλλειψη ἐπιείκειας καὶ μακροθυμίας μᾶς ὁδηγεῖ σήμερα σὲ πολλὰ οἰκογενειακὰ δράματα. Ἐπιεικεῖς στὸν χῶρο ἐργασίας μας. Ἐργοδότες καὶ ἐργαζόμενοι εἶναι ἀδύνατον νὰ συνυπάρξουν ἁρμονικὰ χωρὶς τὴν ἐπιείκεια καὶ τὴν μετριοπάθεια. Ἐπιεικεῖς τέλος στὶς διαπροσωπικές μας σχέσεις μὲ συγγενεῖς, φίλους, γείτονες. Ὅ,τι προάγει τὶς ἀνθρώπινες σχέσεις εἶναι ἡ ἐπιεικὴς καὶ γεμάτη κατανόηση συμπεριφορὰ πρὸς τοὺς ἄλλους. Ἀντίθετα, ἡ σκληρότητα δυναμιτίζει κάθε σχέση καὶ ὁδηγεῖ σὲ ἀδιέξοδο τὴν κοινωνική μας συμβίωση.
Ἀδελφοί μου!
Σὲ λίγες ὧρες θὰ προβάλλει ἐνώπιόν μας ἡ γλυκιὰ μορφὴ τοῦ Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας. Θὰ προβάλλει Ἐκεῖνος ποὺ ἀναδέχθηκε στοὺς ὤμους Του τὶς ἁμαρτίες μας, τὶς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες μας. Ἐκεῖνος ποὺ ἀποτελεῖ τὴν ἐνσάρκωση τῆς πραότητας καὶ τῆς ἐπιείκειας. Ἂς Τὸν ἀκολουθήσουμε ἐφαρμόζοντας στὴν ζωή μας τὶς ἐντολές Του, καὶ ἰδιαίτερα τὴν προτροπὴ ποὺ καὶ σήμερα ἀπευθύνει διὰ τοῦ Ἀποστόλου: «τὸ ἐπιεικὲς ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις» (Φιλ. 4,5).
Ἡ γλυκύφθογγη ἀηδόνα, ὁ Γ. Βερίτης μᾶς προτρέπει:
«Ψάλε τὸν ὕμνο τῆς ἀγάπης σου καὶ τὸν ψαλμὸ τῆς λευτεριᾶς σου!
Διαλάλησέ την ὥς τὰ πέρατα τὴν ἀξεπέραστη χαρά σου!
Ψάλε γλυκὰ γιὰ τὸν Νυμφίο σου, ψυχή μου νυχτοπαρωρίτρα,
γιὰ τὸν Νυμφίο ποὺ σὲ λευτέρωσε, τὸ Αἷμά Του δίνοντας γιὰ λύτρα». ΑΜΗΝ!
