Μητροπολίτης Αντινόης Παντελεήμων: Μᾶς θέλουν σύμφωνα μέ τό συμφέρον τους. Ἀλίμονο καὶ τρισαλίμονο σ’ ἐκεῖνον τὸν Ἀρχιερέα, ἐὰν τολμήσει καὶ διαταράξει τὰ «λιμνάζοντα νερά»
Πρόσφατα μὲ ἀφορμὴ μίας πολὺ μικρῆς ἀνάρτησής μου στὸ διαδίκτυο, ὅπου ἐκφράστηκα μὲ κάθε ἱεροπρέπεια, σεβασμὸ καὶ ἀνθρωπιὰ στὸ ζήτημα τοῦ μακαριστοῦ καὶ ἀδικημένου Βασιλέως Κωνσταντίνου Β’, κάποιος ἀδελφὸς μοῦ ἔκανε τὴ σύσταση νὰ περιορισθῶ στό:
«Ἀπόδοτε οὖν τά τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ » !
Θὰ ἤθελα, κατ’ ἀρχὰς νὰ εὐχαριστήσω τὸν ἐν λόγῳ ἀδελφὸ γιὰ τὴν καλωσύνη καὶ κριτική του. Εἶμαι πάντα ἀνοικτὸς στὴν ὁποιανδήποτε κριτικὴ τῶν γραφομένων μου. Γι’ αὐτό, καὶ ἀναφέρω στὸ τέλος τὸ ὄνομά μου, ἀλλὰ τὴν προσωρινὴ διεύθυνση κατοικίας μου. Διότι, δὲν ἔχω μόνιμη κατοικία σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ τὴν μέλλουσα ἐπιζητῶ.
Ἀπὸ τὴ δική μου πλευρά, θέλω νὰ ἀπαντήσω τὰ ἀκόλουθα:
Βρισκόμασθε στὸν 21ο αἰῶνα. Εἴμαστε ἐλεύθεροι Ἕλληνες πολίτες. Στὴν Ἑλλάδα μας, ἀπ’ ὅ,τι γνωρίζω, δὲν ὑπάρχει λογοκρισία. Ὁ κάθε Ἕλληνας μπορεῖ νὰ ἐκφράσει ἐλεύθερα τὶς ἀπόψεις του, χωρὶς φόβους ἢ ἀπειλές, εἴτε μὲ τὸν προφορικό του λόγο, εἴτε μὲ τὸν γραπτό. Ὅμως, ὑπάρχουν ἄλλοι συμπατριῶτες μας ποὺ ἀπαιτοῦν, ἔστω καὶ μὲ τὸ «γάντι», ἐμεῖς οἱ Ἀρχιερεῖς νὰ σιωποῦμε καὶ νὰ μὴ λέγουμε κάποιες ἀλήθειες στὸ λαό.
Μὲ ἀφορμή, λοιπόν, τῆς παρατηρήσεως τοῦ ἀγαπητοῦ συμπατριώτου μου, θὰ ἤθελα νὰ σᾶς ἀπευθύνω τὶς ἀκόλουθες ἁπλὲς σκέψεις:
Θέλουμε νὰ ἔχουμε «καλοὺς» Ἀρχιερεῖς, ἀλλὰ νὰ μὴ ἐλέγχουν τὰ «κακῶς κείμενα», τόσο τῆς Ἐκκλησίας, ὅσο καὶ τοῦ Κράτους.
Ἀπαιτοῦμε οἱ Ἀρχιερεῖς νὰ εἶναι τὸ «φῶς τοῦ κόσμου», ἀλλὰ νὰ μὴ σηκώνουν τὸ ἀνάστημά τους. Διότι, ἀμέσως οἱ ἰσχυροὶ τοῦ κόσμου αὐτοῦ θὰ ἀγωνισθοῦν νὰ τὸν σιωπήσουν, νὰ τὸν ἀφανίσουν καὶ νὰ τὸν θάψουν, ἐὰν εἶναι δυνατόν, ὅπως ἔκαμαν μὲ τὸν μακαριστὸ Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο.
Ἀπαιτοῦν νὰ εἴμασθε τὸ «ἅλας τῆς γῆς», ὥστε νὰ προλαβαίνουμε τὴν ἠθικὴ σαπίλα τῆς κοινωνίας, ἀλλά, ὅταν ἐλέγχομε τὰ κακῶς κείμενα τῆς κοινωνίας, τότε, μᾶς προτρέπουν καὶ μᾶς ἀπειλοῦν, ὥστε νὰ σιωπήσουμε καὶ νὰ μὴ προσβάλλουμε τὸν κάθε ἀνήθικο.
Ἀπαιτοῦν νὰ μὴ ἀσχολούμασθε μὲ τὰ πολιτικὰ δρώμενα τῆς Πατρίδας ἢ καὶ ἀκόμα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ μόλις κάποιος ὑποδείξει τὰ ἀδικήματα ποὺ ἐνεργοῦνται σὲ βάρος τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, τότε, ἀλίμονο καὶ τρισαλίμονο σ’ ἐκεῖνον τὸν Ἀρχιερέα, ἐὰν τολμήσει καὶ διαταράξει τὰ «λιμνάζοντα νερά».
Ἀπαιτοῦν νὰ εἶναι οἱ Ἀρχιερεῖς ὑποδείγματα ἠθικοῦ παραδείγματος, ἀλλὰ νὰ μὴν ἐλέγχουμε τὴν ἀνηθικότητα τοῦ κόσμου αὐτοῦ.
Ἀπαιτοῦν νὰ εἴμασθε ὑπάκουοι στοὺς Νόμους τοῦ Κράτους, ἀλλὰ νὰ μὴν ἐκφράζουμε γνώμη, ἐὰν κάποια Νομοθεσία εἶναι ὀρθὴ καὶ πρὸς τὸ συμφέρον τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Μὲ ἄλλα λόγια, θέλουν νὰ καταπίνουμε ὅ,τι στραβὸ καὶ ἀνάποδο τοὺς κατεβάζει τὸ μυαλό τους μὲ τὰ Νομοσχέδια ποὺ ψηφίζουν, ὅπως π.χ.: τὸ περὶ ἀμβλώσεων, τοῦ πολιτικοῦ γάμου, τοῦ αὐτομάτου Διαζυγίου, τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τὸ νὰ ἐκλέγει τὸ ἀνώριμο παιδὶ τὸ φῦλο του (ἐὰν θὰ εἶναι ἄνδρας ἢ γυναίκα ἢ κάτι τὸ ἐνδιάμεσο), κ.ἄ.π. Καὶ σ’ ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ σιωποῦμε, γιὰ νὰ «τὰ ἔχουμε καλὰ» μὲ τοὺς ἰσχυροὺς καὶ ὄχι μὲ τὸν Θεόν.
Ἐάν, ὡς Ἀρχιερεῖς σιωπήσουμε, τότε, θὰ εἴμασθε τὰ «καλὰ καλὰ παιδάκια», εἰδεμὴ καὶ τολμήσουμε καὶ σηκώσουμε ἀνάστημα καὶ διαμαρτυρηθοῦμε, τότε, θὰ μᾶς χαρακτηρίσουν ὡς «οἱ κακοὶ καὶ ταραξίες».
Ἀκόμα καὶ στὴν Ἐκκλησία, ὅλοι ὀφείλομε νὰ εἴμασθε πιστοὶ καὶ ὑπάκουοι, ΟΧΙ τυφλὴ καὶ ἀνεξέταστη ὑπακοή, ἀλλὰ ὅταν οἱ ἀποφάσεις μίας Συνόδου ἢ ἑνὸς Ἀρχιερέως ἢ ἑνὸς ἱερέως, εἶναι ὀρθές καὶ σύμφωνες μὲ τὸ Θέλημα τοῦ Ἁγίου Θεοῦ καὶ ὄχι γιατί τὸ ἐπιβάλλουν ξένες δυνάμεις καὶ πολιτικὰ συμφέροντα. Ὅπως συνέβη πρόσφατα μὲ τὸν Κορωνοϊὸ ποὺ Ἀρχιερεῖς μὲ δουλοπρέπεια ὑποτάχθηκαν στὸν «ἐργοδότη» τους, τὸ Κράτος. Καὶ γιὰ νὰ φανοῦν ὑπέρμαχοι τῆς προστασίας τοῦ κόσμου, ἀνεδεί-χθησαν διῶκτες τῶν εὐλαβῶν ἱερέων καὶ πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἐξάσκησαν τὸ ἀναφαίρετο δικαίωμά τους νὰ ἐπιλέξουν νὰ μὴ ἐμβολιασθοῦν. Καὶ ὅλα αὐτὰ προφασιζόμενοι τὸ κάνουν γιὰ τὸ κοινὸ καλό, ἀπὸ ἀγάπη!
Ἀλλά, ἂς ἔλθουμε τώρα σὲ θέματα ποὺ ἀφοροῦν «ἀπόδοτε τὰ τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι».
Εἴμασθε, ἆραγε, ὅλοι συνεπεῖς πολίτες, Ἄρχοντες καὶ ἀρχόμενοι; Τηροῦμε τοὺς Νόμους τοῦ Κράτους; Πληρώνομε π.χ. μὲ εἰλικρίνεια τὴν φορολογία ποὺ μᾶς ἀναλογεῖ, ἢ κατακλέβουμε τὸ Κράτος μὲ τὰ διάφορα τεχνάσματά μας;
Ποῦ βρίσκεται τόσος πλοῦτος στοὺς πολιτικούς, σὲ ὁρισμένους ἱερεῖς, στοὺς δημοσιογράφους, στοὺς γιατρούς, στοὺς δικηγόρους, στοὺς ἐφοπλιστές, κ.ο.κ.;
Ἐὰν λοιπόν, ὁ Χριστός, ὁ Τίμιος Πρόδρομος, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι, καὶ οἱ Πατέρες, δὲν μιλοῦσαν, ἤλεγχαν, καυτηρίαζαν τὶς αἱρέσεις, τὴν πολιτικὴ ἐξουσία τῆς ἐποχῆς τους, θὰ εἴχαμε σήμερα Ἱερὸ Χρυσόστομο, Μεγάλο Βασίλειο, Γρηγόριο τὸν Θεολόγο, Ἰωάννη τὸν Δαμασκηνό, Μάξιμο τὸν Ὁμολογητή, Γρηγόριο Παλαμᾶ, Διονύσιο Β΄ τὀν Φιλόσοφο, Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’, καὶ τόσους ἄλλους Ἁγίους Πατέρες ποὺ ἀντιτάχθηκαν στὶς δυνάμεις τοῦ κόσμου; Πιστεύετε, ὅτι θὰ εἴμασταν σήμερα Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἢ καὶ ἐλεύθεροι πολίτες;
Ὅλους τοὺς παραπάνω Ἁγίους, ὁ κόσμος θὰ τοὺς χαρακτήριζε ὡς «ἀνυπάκουους», «ἐπαναστάτες», «ταραξίες», «κακὰ παιδιά», κ.ο.κ.
Ἔ! Τότε, θέλω νὰ μὲ συναριθμήσετε καὶ ἐμένα ἀνάμεσά τους. Γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, ἂς μὲ διώξουν, ἂς μὲ φυλακίσουν, ἂς μὲ συκοφαντοῦν, ἂς μὲ ἐξορίσουν, ἂς κομματιάσουν τὸ σῶμα μου σὲ χιλιάδες κομμάτια, ἂς τὸ καύσουν, ἂς τὸ ρίξουν στὰ βάθη τῆς θάλασσας, δὲν θὰ φοβηθῶ, διότι ὁ Χριστός μας θὰ εἶναι ἐκεῖ.
