ΒΟΜΒΕΣ ΝΑΠΑΛΜ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟΥ: 17 χρόνια μέσα στο Φανάρι αν βγήκε αγράμματος, μαζί και υπερφίαλος, είναι δική του ευθύνη. Καλύτερα να μην ομιλεί και να μην πράττει τίποτα.
Ουδείς περίμενε ότι η καθηγήτρια με το πραγματικά βιογραφικό- εκτόπισμα , θα απογύμνωνε και μάλιστα ολοκληρωτικά τον Ελπιδοφόρο. Ουδείς.
Κρίμα γιατί η Αρχιεπισκοπή και η Ομογένεια της Αμερικής περίμεναν άλλα, και τον περίμεναν αλλιώς. Αλλά έρχεται ώρα… και νυν εστί, η καθηγήτρια Λιάλιου άρχισε το ψάλσιμο και μάλιστα σε ήχο βαρύ.
Οπως φαίνεται η καθηγήτρια Λιάλιου δεν τον ήξερε. Τώρα που τον έμαθε άρχισε το μίλημα.
Ιδού περιληπτικά η αποκαλυπτική συνέντευξη:
«Εθνικός Κήρυκας»: Κυρία Λιάλιου, σας ευχαριστώ που δεχθήκατε να μιλήσετε στον «Εθνικό Κήρυκα». Υπήρξατε καθηγήτρια της Θεολογικής Σχολής και Αντιπρύτανις Ακαδημαϊκών και Διοικητικών Υποθέσεων του Α.Π.Θ. Επίσης, Σύμβουλος Καθηγήτρια των διδακτορικών διατριβών πληθώρας μελών Δ.Ε.Π., Μητροπολιτών και Επισκόπων. Ενώ δράσατε πολύ έντονα ακαδημαϊκά στο Α.Π.Θ. και εκκλησιαστικά μόνο εν σχέσει με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, κατά ένα τρόπο αιφνίδιο έχετε εξαφανισθεί από προσώπου γης.
Δέσπω Λιάλιου: Κι εγώ σας ευχαριστώ, κ. Καλμούκο, για τη δυνατότητα δημόσιου βήματος που μου δίδετε.
«Ε.Κ.»: Οπως είναι φυσικό, σ’ αυτήν την πρώτη συζήτηση με ενδιαφέρουν οι ΗΠΑ. Θα συμφωνείτε, βέβαια, ότι η εδώ κατάσταση επηρεάζει το έργο του Οικουμενικού Πατριαρχείου ευρύτερα, ωστόσο να μου επιτρέψετε να επικεντρωθούμε στα της Αμερικής. Τώρα που σας βρήκα, ίσως συναντηθούμε ή στην Αμερική, ή στο Πατριαρχείο, αν εξακολουθείτε να πηγαίνετε, ή και ξανασυζητάμε…
Δ. Λιάλιου: Εχετε δίκιο. Αυτό είναι το μείζον, καθώς οι ΗΠΑ είναι και η μείζων επαρχία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Το Φανάρι χρειάζεται την επαρχία του αυτή, στήριγμα για την οικουμενική του λειτουργία, αλλά σεις χρειάζεσθε ακόμη περισσότερο το Φανάρι για την ίδια την πνευματική σας ύπαρξη, όπως κι όλοι μας οι Ορθόδοξοι, για να είμαι ακριβής. Και δεν θα ήταν υπερβολή, αν έλεγα ότι όλος ο κόσμος έχει ανάγκη το Οικουμενικό Πατριαρχείο, μολονότι δεν έχουμε χρόνο τώρα να αναπτύξω πλήρως το γιατί.
«Ε.Κ.»: Πώς αισθάνεστε που ένας εκ των φοιτητών σας, ο Ελπιδοφόρος Λαμπρυνιάδης, έγινε Αρχιεπίσκοπος Αμερικής;
Δ. Λιάλιου: Aυτή η ερώτηση τίθεται σε ένα πια ετεροχρονισμένο πλαίσιο. Αλλιώς θα σας απαντούσα πριν σχεδόν τέσσερα έτη. Πρώτα – πρώτα τέτοιες μεγάλες αποφάσεις ανήκουν αποκλειστικά στον ίδιο τον Πατριάρχη, στον οποίο οφείλουμε να κάνουμε και υπακοή, να του έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη και να του συμπαριστάμεθα. Αυτό δεν σημαίνει αφωνία. Σε μένα, λοιπόν, μένει η γεύση μιας γενικής ανησυχίας κι ενός υπέρμετρου θορύβου, που ενείχε και ενέχει έντονα το στοιχείο μιας κύησης, μιας αναμονής να πω καλύτερα.
«Ε.Κ.»: Περιμένατε κάτι τέτοιο; Τώρα έπειτα από τέσσερα σχεδόν χρόνια και με δεδομένα τα όσα πράττει και ενεργεί, νομίζετε κάνει αυτός για Αρχιεπίσκοπος Αμερικής μαζί μάλιστα με όλο το κύκλωμα που κουβάλησε στην Αμερική και μάλλον είναι και μαθητές σας; ’Η κάνω λάθος;
Δ. Λιάλιου: Κύριε Καλμούκο, είστε καταιγιστικός. Κανονικά θα πρέπει να στρωθώ να γράψω ολόκληρο κεφάλαιο Απομνημονευμάτων, αλλά θα συντάμω τον λόγο. Παρακολουθώ κι εγώ, όπως όλοι εδώ στην Ελλάδα και μένω ενεή, τώρα δε και εντρέπομαι.
Γνωρίζω ότι αρκετοί μου χρεώνετε τον ίδιο και το «κύκλωμά» του, όπως τους λέτε, το εδώ και το εκεί. Το ίδιο γινόταν και στη Θεσσαλονίκη και στο Πατριαρχείο και παραπέρα. Ουδόλως θα κρυβώ. Είμαι ένας άνθρωπος που, από το 1990 που ήλθα λέκτορας στο Α.Π.Θ. και μέχρι τη συνταξιοδότησή μου τον Αύγουστο του 2017, πέρασα 27 χρόνια με τα πράγματά μου σε διαφανείς κούτες, για να μπορώ να τα χειρίζομαι, ουσιαστικά δεν είχα κάνει εγκατάσταση. Κάποιες κούτες στο υπόγειο είναι ακόμη ανοιχτές. Πέρασα 27 χρόνια κοιμώμενη ανά δεύτερη και τρίτη μέρα, λόγω απίστευτου φόρτου εργασίας και γιατί δεν έπρεπε να παρατήσω συγχρόνως και τη μελέτη. Δεν μπορούσα να παρακολουθήσω την αντίληψη των εμπαθών ανθρώπων, του εσμού των μικρόνοων και ιδιοτελών θεολόγων, που το μυαλό τους είναι αποκλειστικά στα χρήματα, πώς θα δείξουν μούρη και πώς θα τύχουν της εύνοιας των Μητροπολιτών, των Αρχιεπισκόπων και των Πατριαρχών. Οπως επίσης δεν μπορούσα να παρακολουθήσω τι «κυκλώματα» έστηναν οι μαθητές μου, ακόμη και εναντίον μου, όπως αποδείχθηκε εν συνεχεία. Κύριε Καλμούκο, είναι αδύνατον, ή είμαι ανεπαρκής, να δημιουργήσω το κακό, όμως, το αντιμετωπίζω ευθαρσώς και μετά παρρησίας, όταν το πάρω είδηση.
Στο προκείμενο. Ουσιαστικά τον Αρχιεπίσκοπο μετά την εκλογή του, κατ’ ιδίαν δεν τον είδα, ούτε από τον ίδιο κλήθηκα στην ενθρόνισή του. Σε μία επίσκεψή του στη Θεσσαλονίκη ζήτησε να τον συνοδέψω να δει τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, μαζί με την εδώ παρέα του, τέσσερα πέντε άτομα. Νόμιζα ότι ήθελε να υποβάλει σέβη. Οντως, μας υποδέχθηκε ο Μητροπολίτης κ. Ανθιμος, τον οποίο γνωρίζω εδώ και δεκαετίες από τον κύκλο του Κοζάνης, του Γέροντά μου. Σ’ αυτήν τη συνάντηση ζήτησε την απόσπαση του κ. Σταμκόπουλου. Σαφώς με παγίδεψε, να πάω μαζί τους, για να μην του αρνηθεί ο Μητροπολίτης κ. Ανθιμος το αίτημα. Και δεν του το αρνήθηκε.
Εν συνεχεία σε ανύποπτο χρόνο, καθώς πλησίαζε πάντως η ενθρόνισή του, μου τηλεφώνησαν από ένα ταξιδιωτικό γραφείο, αν ήθελα να πάω στην ενθρόνιση, να στείλω φωτοτυπία του διαβατηρίου, χωρίς άλλη πληροφορία. Σε τηλεφώνημά μου στον κ. Σταμκόπουλο, μου είπε ότι αυτός έβγαλε ήδη εισιτήριο και θα έμενε πέντε μέρες, οπότε του είπα ότι θα βγάλω κι εγώ με την ίδια πτήση, ευκαιρία να πεταχτώ, ή να πάμε μαζί ως τη Βοστώνη, να δω τη Βιβλιοθήκη τους, τους πατέρες Δράγα και Κλάψη και να κάνω έκπληξη στην κ. Bartholomiou, που, αναζητώντας τις ρίζες της, εντοπίσαμε τον πατέρα της στους φοιτητές της Φιλοσοφικής μας Σχολής του έτους 1933-1934, καταγόμενο, μάλιστα, εκ Καταφυγίου Κοζάνης, (όπως κι ο προπάππους μου), της περιφήμου οικογένειας Κρήτου. Κάποια στιγμή ο κ. Σταμκόπουλος, μου μετέφερε τηλεφωνικώς την εντολή του Αρχιεπίσκοπου ότι μου απαγορεύει να πάω στη Βοστώνη. Και επειδή σ’ αυτό το τηλεφώνημα ήμουν με μια μεγάλη παρέα, άκουσαν που αποφώνησα εξοργισμένη: «Να πάνε να πνιγούνε όλοι τους στο Long Island». Πάντως έκανα ότι δεν κατάλαβα, πληροφορήθηκα από τον κόσμο και κοσμάκη και την κουτσή Μαρία, που πήγε στην ενθρόνιση, ότι είπε ο Αρχιεπίσκοπος ότι δεν πήγα γιατί φοβάμαι το αεροπλάνο! (Και με παγίδεψε και δεν πήγα και στην ενθρόνιση του κατ’ εξοχήν μαθητή μου Μπουένος Άϊρες κ. Ιωσήφ Bosch. Και πιστεύει ότι κατόρθωσε και πέρασε το ψέμα του: φοβάται το αεροπλάνο…).
Συνδυάζοντας μετά ποικίλα γεγονότα, έχω εξομολογήσει κιόλας τα 4/5 του Α.Π.Θ. ως Αντιπρύτανις, ούσα πάντα διαθέσιμη προς πάντας κι ό,τι ώρα, (συν που τώρα εξομολογώ και τους οδυρομένους μετανοούντας…), αντελήφθην ότι τα ψεύδη του εκτείνονται σε μία περίοδο περίπου 20ετίας, σχεδόν με τη λήψη του διδακτορικού του το 2001.
Σημειωτέον ότι και για τις τρεις χειροτονίες του οργάνωσα προσωπικά εκδρομή στην Πόλη, κουβαλώντας κόσμο από τη Θεσσαλονίκη και όχι μόνο, για να μην απουσιάζει το Α.Π.Θ., να μην είναι μόνος του, τουλάχιστον στις δύο πρώτες.
Και επειδή, κ. Καλμούκο, γράψατε ότι εφέρθη ο ανήρ (Ελπιδοφόρος) αγνωμόνως προς τον π. Κλάψη, ο οποίος τον προσκάλεσε για διδασκαλία ένα εξάμηνο, η αλήθεια είναι ότι το 2003, αφού για τρία χρόνια είχαν μεταβεί στη Βοστώνη μέλη ΔΕΠ του Τμήματος Θεολογίας, δήλωσα ότι θα πήγαινα εγώ για το 2004 από το Τμήμα Ποιμαντικής. Σημειωτέον ότι εκ μέρους του Α.Π.Θ. τη συμφωνία αυτήν την έχω συγγράψει η ίδια, και από μέρους της Βοστώνης ο π. Κλάψης ως κοσμήτορας, ασχέτως που είχε ορισθεί από την Αντιπρύτανι κ. Γκίμπα συντονίστρια για το Α.Π.Θ. η συνάδελφος κ. Κούκουρα, επίκουρος καθηγήτρια τότε, ίσως γιατί συνδεόταν με τον Αρχιεπίσκοπο κ. Δημήτριο, και γι’ αυτό δεν ήθελα να κάνω και φασαρία, πολύ δε περισσότερο δεν θα έκανα αλλαγή της την περίοδο της Αντιπρυτανείας μου 2010-2014. Λοιπόν, στην τελευταία συνεδρίαση του Ιουνίου του 2003 ζήτησα από το Τμήμα, ήμουν Πρόεδρος την περίοδο 2003-2005, να σταλεί αυτός ο νέος μας διδάκτορας στη θέση μου, και ο π. Κλάψης επεξέτεινε το χρόνο να καλυφθεί ένα εξάμηνο, παραχωρώντας του, μάλιστα, και το γραφείο του. Ετσι πήγε στη Βοστώνη, στη θέση μου.
«Ε.Κ.»: Κατά τη γνώμη σας τι να περιμένει η Εκκλησία και η Ομογένεια της Αμερικής από αυτόν;
Δ. Λιάλιου: Κύριε Καλμούκο, γράψατε ότι είναι «ασύμβουλος», θα σας έλεγα παρέλκει όποια γνώμη, και η δική μου επομένως, κάτι άκουσα για «ξεμωραμένη παλιόγρια», μπορεί να είναι και κακοήθεια. (Κι εγώ σκέπτομαι τι θα λένε για τον Πατριάρχη που με περνάει 11 έτη). «Παρεκτός της αρχιεροσύνης του», λοιπόν, όπως λένε στην Πόλη. Δεν είναι αρκετό; Δόξα Τον Κύριο της Δόξης και για τις ύβρεις του! Το σόου του για την τάχα θέση των γυναικών θα συνεχισθεί με πληρωμένες διαφημίσεις ασφαλώς και με πληρωμένα λογάκια προς τον κόσμο… Φιλολογικά, θεωρητικά, δηλαδή, έχω όλη τη διάθεση όχι μόνο να απαντήσω αλλά να συζητήσουμε την ερώτησή σας, σε άλλο πλαίσιο. Αν αυτή η ερώτηση μού υπεβάλετο προ της ελεύσεώς του εκεί, θα σας απαντούσα επακριβώς τι πρέπει να κάνει η Εκκλησία και η Ομογένεια της Αμερικής. Καταλαβαίνετε ότι στην παρούσα περίπτωση δεν μπορεί να εφαρμοσθεί ως παράδειγμα ο ετεροχρονισμός.
«Ε.Κ.»: Μέχρι ποίου σημείου έφτασε η συμπαράσταση που του παρείχατε;
Δ. Λιάλιου: Εξ όλης της καρδίας μου και εξ όλης της διανοίας μου, όπως σε όλους τους, λίγο παραπάνω σ’ αυτόν, γιατί ήταν βασανισμένο παιδί, «χαρακωμένο», όμως πώς να προμελετήσω πώς εισπράττει ο κάθε άνθρωπος, για να βάλλω και σημεία;
«Ε.Κ.»: Τι συνέβη με τη συγγραφή της διατριβής του, αλλά και των βιβλίων του; Ποίοι άλλοι συνέβαλλαν στο γράψιμό τους;
Δ. Λιάλιου: Οπως είπατε υπήρξα Σύμβουλος Καθηγήτρια πολλών διδακτόρων και μεταπτυχιακών. Διόρθωνα όλων τα διδακτορικά και τα μεταπτυχιακά. Εκ βάθρων έχω διορθώσει κι άλλων τις διατριβές, που είναι και μέλη ΔΕΠ σ’ όλες τις Θεολογικές Σχολές. Το πρόβλημα με τον Αμερικής είναι ότι δεν ξανάβλεπε τις διορθώσεις, για να καταλάβει τι διορθώθηκε, να καταρτισθεί.
Πάντως, κανείς δεν ευθύνεται που έμεινε αδειανός ο αρχιερατικός σάκος του Αμερικής. Είναι προσωπική του και μόνο ευθύνη. Του δόθηκαν πάμπολλες ευκαιρίες να καταρτισθεί, ώστε να έχει και στοιχειώδη αυτογνωσία τι ποιεί και τι λέγει, Γερμανία, Πατριαρχική Βιβλιοθήκη, Χάλκη, Θεσσαλονίκη, το ηλεκτρονικό μου αρχείο, όπως και άλλων συναδέλφων. Δεν διδάχτηκε και τίποτα από τον Πατριάρχη μας, που, όταν ομιλεί, είναι καλύτερος από τα γραπτά κείμενα που του ετοιμάζουν, όπως είναι φυσικό. Μάλιστα λέω: Κάποιος δεν μπορεί να μαζέψει όλα αυτά που έχει εκφωνήσει από στήθους ο Πατριάρχης, να τα μεταγράψει, ή ακόμη ως ήχο, μήπως καταλάβουν όλοι, όλοι τι σημαίνει λόγος παιδείας;
«Ε.Κ.»: Πώς σας έπεισε και τον προωθήσατε, δεν είχατε καταλάβει;
Δ. Λιάλιου: Ημουν αναλυτική στις πρώτες ερωτήσεις, για να γίνει κατανοητό ότι αυτή είναι η φτιασιά μου. Δεν «προωθήθηκε» μόνο ο κ. Ελπιδοφόρος, δεν θέλω να μετρήσω τώρα πόσα μέλη ΔΕΠ αμφοτέρων των Τμημάτων, αλλά και των Αθηνών, και υπό ποιες συνθήκες βοηθήθηκαν και τι λοιπό επιστημονικό προσωπικό υποστηρίχθηκε και τι υποδομές της Σχολής και του Τμήματος φτιάχτηκαν, ακόμη και τι οργάνωση του Α.Π.Θ. συντελέσθηκε. Ναι, βοηθήθηκε περισσότερο ο Αμερικής, γιατί λυπόμουν και τον πατέρα του, που μου τηλεφωνούσε με αγωνία. Εν σχέσει με όλο το προσωπικό, ο Αμερικής πληρούσε σχετικώς τις προϋποθέσεις. Αν ο κ. Ελπιδοφόρος βγήκε αγράμματος, μαζί και υπερφίαλος, όπως διαβάζω, θα πω και πάλι, είναι δική του ευθύνη, όπως και δική του ευθύνη ότι δεν πλούτισε το θεολογικό και εκκλησιαστικό του καταρτισμό (17 χρόνια μέσα στο Φανάρι!) και εκθέτει τη θέση του με τους απίθανους αυτοσχεδιασμούς του αδόκιμου λόγου και τις ανόητες πράξεις του και τις ενέργειες ενός φαιδρού εντυπωσιασμού, που δεν στηρίζεται πουθενά. Καλύτερα να μην ομιλεί και να μην πράττει τίποτα. Επιπλέον, δεν θα μπορούσα ποτέ να γίνω χωροφύλακας των ανθρώπων, ή των επιλογών τους, ούτε είχα χρόνο, μια ζωή ήμουν αΰπνωτη. Τώρα που έχω χρόνο, παρακολουθώ και θλίβομαι, όπως θλίβομαι που υβρίζεται ο Πατριάρχης.
«Ε.Κ.»: Εχετε μετανιώσει που τον βοηθήσατε;
Δ. Λιάλιου: Μετανιώνουμε για τις αμαρτίες μας, όχι για τους ανθρώπους, το δεύτερο είναι ειδωλικό, δείγμα επάρσεως και ατομικής αυτάρκειας! Όσο ζούμε, η ίδια η ζωή δίνει τις λύσεις, αυτό σημαίνει ότι ο καθείς μας αναλαμβάνει την ευθύνη των αστοχιών του ή όχι. Ηδη ανέλαβα με αυτά που είπα ως τώρα τη δική μου ευθύνη.
Σημείωση: Ομως, η οικειοποίηση των ερευνητικών μου προγραμμάτων, δομών, που αφορούν στη Σχολή και το Τμήμα, και πέραν αυτών, αυτό θα αποκατασταθεί, θέλοντας και μη! Δεν αφορούν κυρίως σε μένα, σε μένα αφορούν ιδίως οι Αποδόσεις και οι Απολογισμοί, που έχω υπογράψει, αφορούν όμως σε σ’ όλους που εργάσθηκαν. Σας είπα ότι είναι αδύνατον να συλλάβω το κακό, όταν, όμως, το εντοπίσω, δεν υπάρχει επιστροφή. Από το φθινόπωρο του 2020 παραιτήθηκα από όλες τις επιτροπές, μεταπτυχιακών, υποψηφίων διαδακτόρων, μεταδιδακτορικών, γιατί ήταν αδύνατο να συνυπάρχω με ανθρώπους που συμπεριφέρονται σαν τις κλέφτρες της γειτονιάς. Περίμενα, ωστόσο, να περατώσει τη Μεταδιδακτορική Ερευνά του ο τότε Πατάρων και νυν Μητροπολίτης Μπουένος Άϊρες και Νοτίου Αμερικής κ. Ιωσήφ κι έτσι δέχθηκα ακόμη και την ομοτιμία, την οποία και θα επιστρέψω στο Α.Π.Θ.
«Ε.Κ.»: Θα σχολιάζατε τα προτεινόμενα στο Καταστατικό περί τριπλής μνημόνευσης, καθώς και την εκθρόνιση του Νέας Ιερσέης Ευαγγέλου και την επιβολή τρίμηνης αλειτουργησίας στον Βοστώνης Μεθόδιο;
Δ. Λιάλιου: Η έκκλητη προσφυγή αφορά στην εσωτερική λειτουργία της άμεσης δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου και εξωτερικά προς όλους τους Ορθόδοξους χριστιανούς, με απαράβατη αρχή την ύπαρξη του Πρώτου. (Αυτό δεν παρακάμπτεται με όσες εισηγήσεις, διπλής και τριπλής μνημόνευσης προτείνεται από τον έμμισθο πατριαρχικό διάκονο, των κύκλων, δηλαδή, της Οξφόρδης και του Αγίου Σεργίου, της ναυαρχίδας των Ρώσων, ούτε με την πανορθόδοξη ομοσπονδιοποίηση που ονειρεύονται μέσω ενεργουμένων, και ας με κατηγορήσει όποιος θέλει και ας με στολίσει με όσα επίθετα έχει στο οπλοστάσιο του νου του κι ας αρχίσουν με χαρτούλια και βιβλιογραφίες να εναντιωθούν).
Το φαινόμενο σημειώθηκε σε σας, που μας άφησε ενεούς, εκ των υστέρων δε αποδείχθηκε ότι ήταν πλεκτάνη του κ. Ελπιδοφόρου, ψέμα, δηλαδή, μετά δόλου. Καταγγέλθηκαν δύο Μητροπολίτες κατευθείαν στη Σύνοδο του Πατριαρχείου, που είναι ενδημούσα και στις μέρες μας, και άνευ καμίας απολογίας, ο μεν ένας, ο Νέας Ιερσέης, καρατομήθηκε κυριολεκτικά (έμαθα ότι του έκαναν και πάρτυ -σα δε ντρέπονται- στην Αρχιεπισκοπή, ως ανελθών σε υψηλότερη θέση του κ. Ελπιδοφόρου στο Συνταγμάτιο του Θρόνου), γιατί αυτό είχε σχεδιάσει να κάνει ο Αρχιεπίσκοπος, προ της αφίξεώς του εκεί, να του αρπάξει τη Μητρόπολη, έτσι κι αλλιώς θα εύρισκε κατηγορία, γιατί κι ο γάιδαρος, κατά το μύθο, έφαγε το μαρούλι χωρίς ξύδι. Τιμωρήθηκε και ο Μητροπολίτης Βοστώνης, ο Δεύτερος τη τάξει Μητροπολίτης της Επαρχιακής Συνόδου, αν δεν κάνω λάθος, κι αυτός άνευ απολογίας. Ερχομαι εγώ το παιδαρέλι, δηλαδή, και σκορπώ τον τρόμο και τα θέλω όλα υπό τον αδαή έλεγχό μου και τρομοκρατώ επισκόπους και ιερείς και δεν σκέφτομαι ότι η Σύνοδος του Πατριαρχείου είναι ενδημούσα και πρωταρχικά το Πατριαρχείο, που είναι Πατριαρχείο όλων των Ορθοδόξων. Λοιπόν, να εφαρμοσθεί, ο στ’ κανόνας, της Β’ Οικουμενικής (μολονότι μεταγενέστερός της) περί αντιδόσεως μετά την αποκάλυψη της πλεκτάνης! Και μάλλον συντάχθηκε ο κανόνας, για να βάλει φρένο σε ψευδείς καταγγελίες, ιδίως στο ύψιστο όργανο της εκκλησιαστικής αρχής, γιατί έτσι λειτουργεί η ενδημούσα μετά το 382, και γι’ αυτό προτείνει την ίδια τιμωρία, και είναι, βέβαια, υιοθέτηση του Ρωμαϊκού Δικαίου, ουσιαστικά κατάκτηση της δημοκρατικής λειτουργίας των ελληνικών πόλεων ήταν η αντίδοση.
«Ε.Κ.»: Πότε ήταν η τελευταία φορά που επικοινώνησε μαζί σας;
Δ. Λιάλιου: Που ήθελε να με χρησιμοποιήσει για γλάστρα, να μου επιτρέψετε να διορθώσω. Πέρσι, τέτοιο καιρό περίπου, που θα ερχόταν ως τι, δεν ξέρω, εδώ στη Θεσσαλονίκη, για να λανσαριστεί στην Πρυτανεία, στην πόλη του Αγίου Δημητρίου; Εξελίχθηκαν απίστευτα γεγονότα, ένα σκηνικό υπερβολής και τρόμου, εικάζω, ώστε να αποζημιωθεί και η εταιρεία ασφάλειάς του…, και με την παρουσία μου να καλύπτω και το υπερατλαντικό υπερθέαμα κι όλα καλά και «τιμητικά». Δεν ξέρω αν αυτές τις εικόνες τις είδε ο Πατριάρχης και δεν του έδωσε «σφαλιάρα».
