Πώς να μετριάσω την ψυχική και τη σωματική μου κούραση στην εργασία;
Ο καλύτερος τρόπος για να μην εξαντλώ τον εαυτό μου είτε ψυχικά, είτε σωματικά είναι να σταματάω λίγο πριν εξαντληθώ.
Συνηθίζουμε να σταματάμε στο σημείο που δεν αντέχουμε άλλο.
Κάνουμε αναγκαστικά τις παύσεις μας όταν ό εαυτός μας έχει φτάσει στα όρια αντοχής του και όταν μας χτυπάει τα «καμπανάκια» του εμφανίζοντας τα πρώτα του συμπτώματα.
Προτιμότερο, και πιο ώριμο είναι να βρούμε με χρονικό υπολογισμό, τα προσωπικά μας χρονικά όρια αντοχής οπότε να κόβουμε τον εαυτό μας στο «λίγο πριν» του.
Να επεμβαίνουμε εμείς με τη λογική μας και να τον «κόβουμε» νωρίτερα, γιατί ο εαυτός μας σταματάει λειτουργώντας με τις αισθήσεις του παρόντος και όχι με τις μακροπρόθεσμες συνέπειες της συμπεριφοράς του.
Όπως σταματάει το φαγητό όταν «σκάσει» όπως τρώει, όταν η κοιλιά του δεν αντέχει την αφαγία, έτσι κάνει την παύση του όταν έχει εξαντληθεί.
Είναι χρήσιμο να κάνουμε μικρές παύσεις 15λεπτου, ανά 45λεπτο εργασίας.
Με αυτές τις παύσεις και η αντοχή μου μπορεί να αυξηθεί περισσότερο και η αποτελεσματικότητα .
Επίσης, όταν κάνω παύσεις ανά 45 λεπτά, ο χρόνος που θα χρειαστώ για να αδειάσει το μυαλό μου είναι ένα δεκαπεντάλεπτο ενώ αν δεν το κάνω, ο χρόνος που θα χρειαστώ θα είναι πολύ περισσότερος.
Στο διάλλειμα αυτό, που θα πρέπει να το θεωρήσω βασική μου απαίτηση και τρόπο λειτουργίας, αφαιρώντας με δυναμικότητα όλες τις αιτίες-δικαιολογίες που με κάνουν να μην το εξασφαλίζω, θα μπορώ να ακούσω ωραία μουσικά κομμάτια, να μιλήσω με κάποιο αγαπημένο μου άτομο, να πλύνω το πρόσωπο μου και να φρεσκαριστώ, να φάω ένα ελαφρύ γεύμα, ή να κλείσω απλά ότι με συνδέει με την πραγματικότητα και να βρεθώ σε ένα χώρο σιωπής όπου κανένα εξωτερικό ερέθισμα, ούτε καν οι σκέψεις μου, δε θα μ’ επηρεάζουν.
Με τις παραπάνω εναλλακτικές θα φροντίζω να διατηρώ τον εαυτό μου σε μια κατάσταση εγρήγορσης, αλλά όχι μπλοκαρίσματος.
Αν πάλι κάποιες μέρες, δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια, ούτε καν γι’ αυτές τις ζωτικές παύσεις, μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να φτάσει στα άκρα του και στα όρια αντοχής του, άλλωστε η επίγνωση των τωρινών ορίων μας, είναι μια πολύ σημαντική γνώση, απλά μετά να του διασφαλίσω ότι θα βρει χρόνο να ηρεμήσει και να επανέλθει στην αρχική του κατάσταση.
Στο σημείο αυτό, πρέπει να προσέχω να τεντώσω το σκοινί, τόσο ώστε να μη σπάσει γιατί το λάθος μου αυτό, θα έχει προσωπικές συνέπειες που θα μου κοστίσει σε χρόνο, σε χρήμα και σε υγεία. Το χρόνο που θεωρώ ότι θα κερδίσω επειδή «παρατεντώνω» τον εαυτό μου, τον ίδιο ακριβώς θα χρειαστώ για να τον επαναφέρω.
Καπετανάκη Ελευθερία Ψυχολόγος
