Ο Ναυπάκτου Ιερόθεος για τον άφρονα πλούσιο
Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος χοροστάτησε σήμερα Κυριακή 20 Νοεμβρίου στην ακολουθία του Όρθρου και λειτούργησε στον Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής Ναυπάκτου.
Στο κήρυγμα του μιλώντας για την παραβολή του άφρονος πλουσίου είπε ότι ένας ανώνυμος πλούσιος, τον οποίον ο Θεός απεκάλεσε άφρονα που σημαίνει ανόητον πλούσιον ο οποίος, όπως γράφει ο ιερός Θεοφύλακτος είχε «απλήστους λογισμούς», είχε κτητική νοοτροπία και όχι μετοχική.
Στην συνέχεια, ο ιεράρχης λαμβάνοντας αφορμή από την λέξη «άφρων» έκανε ανάλυση των διαφόρων ψυχικών καταστάσεων που έχουν σχέση με την φρόνηση και την μη φρόνηση.
Είπε ότι το «φρονείν» δηλώνει το σκέπτομαι, δείχνει την φρόνηση, την συνεση, τον διακριτικό λογισμό. Συνδέεται με το σωφρονείν. Το «υπερφρονείν» δείχνει την υψηλοφροσύνη, την αλαζονεία.
Ο Απόστολος Παύλος συνιστά: «Μη υπερφρονείν, παρ’ ο δεί φρονείν, αλλά φρονείν εις το σωφρονείν» (Ρωμ. ιβ΄, 3), δηλαδή να μη υπερβαίνη κανείς το μέτρον της φρονήσεως, ούτε να φθάνη στην καταφρόνηση και την περιφρόνηση. Το «παραφρονείν» δηλώνει την διαταραχή της σκέψεως και την αλλοίωση του λόγου. Το «σχιζοφρονείν» δείχνει την ψυχική διαταραχή, την αποδιοργανωση της προσωπικότητος του ανθρώπου, που εκφράζεται με τις ψευδαισθήσεις.
Όταν το υψηλοφρονείν και το παραφρονείν εισέρχεται στον χώρο της θεολογίας, τότε καταλήγει στην παραθεολογία και στην αθεία, σύμφωνα με το χωρίον: «Είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού ουκ εστι Θεός», ουκ εστι ηθική, ουκ έστι δικαιοσύνη. Και όταν το σχιζοφρενείν συνδέεται με την θρησκεία, τότε δημιουργούνται θρησκευτικά ψυχιατρικά φαινόμενα.
Ο Σεβασμιώτατος κατέληξε ότι στην εποχή μας πολλοί διακρίνονται από αφροσύνη, υπερφροσύνη, παραφροσύνη, σχιζοφρένεια και παραθεολογία, γι’ αυτό και δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Πρέπει να γίνουμε «φρόνιμοι εν Χριστώ», που γίνεται με την ταπείνωση, την ορθόδοξη θεολογία και την ορθόδοξη ασκητική.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, αναφερόμενος στα σύγχρονα γεγονότα που προκαλούν σκανδαλισμό, είπε ότι πρέπει όλοι να μάθουμε ότι τα ιδιαίτερα χαρίσματα που έχουμε και το έργο που εξασκούμε να το θέτουμε κάτω από την επίβλεψη της Εκκλησίας για να έχουμε την ευλογία του Θεού, δηλαδή να μη το αυτονομούμε. Έτσι θα προστατευόμαστε.
