Μνήμη της κρίσεως του Θεού

Στη Μέλλουσα Κρίση, στα χέρια μας είναι να ελεηθούμε, αν δηλαδή ελεούμε –ό,τι δεν έκανε ο πλούσιος της παραβολής (Λουκ. 16.19-31). «Ο εάν τις έκαστος ποιήση αγαθόν, τούτο κομιείται παρά του Κυρίου» (Εφ. 6.8). Άρα δεν αρκεί να επαναπαυόμαστε και να εφησυχάζουμε με το νανούρισμα «Δεν κάνω κακό σε κανένα». Ο πλούσιος δεν γράφει ότι έκανε κακό στον Λάζαρο, αλλά ότι δεν του έκανε καλό –μα θέλεις μεγαλύτερο κακό από την ασπλαχνία; Το ίδιο και οι καταραμένοι του ευαγγελίου της Κρίσεως, που κατέληξαν «εις το πυρ το αιώνιον το ήτοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού». Δεν είχαν βλάψει –κατά τον ανθρώπινο νόμο ήσαν εντάξει, όχι όμως και κατά τον θείο.

Συνεπώς η διδαχή περί δικαιοσύνης Θεού δεν αρκείται σε μια ουδέτερη θεώρηση και αντιμετώπιση, του τύπου «Δεν έκλεψα, δεν σκότωσα, ούτε απάτησα ούτε καταχράσθηκα ούτε καταπίεσα τους αδύνατους ούτε παρέσυρα άλλους στην αμαρτία. Θεέ μου δεν έβλαψα, μη με βλάψεις»!

Άλλωστε εκτός από τη σχέση με τον πλησίον υπάρχουν και οι σχέσεις με τον Θεό και οι σχέσεις με τον εαυτό μας. Τι γίνεται στο πεδίο της καρδιάς αναφορικά και με τις τρεις σχέσεις; Χάος. Δεν φτάνει άρα μια χονδροειδaής στάση «Δεν σκότωσα, δεν έκλεψα». Είδαμε ότι εγκαλείται με βαρύτατες κυρώσεις ποινών η παράλειψη καθήκοντος.

Να και εδώ η πνευματικότητα του Χριστιανισμού. Θα κριθούν όχι μόνο οι κακουργίες αλλά και οι ελλείψεις του καλού. Να η υπεροχή της θείας δικαιοσύνης έναντι της ανθρώπινης. Ο άσπλαγχνος λ.χ. σύμφωνα με τη δεύτερη δεν έχει πρόβλημα, δεν αντιμετωπίζει κατηγορία, ενώ κατά την πρώτη είναι για το «πυρ το αιώνιον», αφού όλοι είμαστε αδελφοί, μια οικογένεια· δεν πάει κάποιος να ευπραγεί «καθ’ ημέραν λαμπρώς», όταν οι άλλοι υποφέρουν.

Ας μην αυταπατηθεί κανείς και νομίσει ότι είναι εντάξει απέναντι στη θεία δικαιοσύνη, δικαιολογούμενος ότι δεν είναι πλούσιος. «Εδώκατέ μοι φαγείν» γράφει το Ευαγγέλιο της Κρίσεως. Δεν γράφει «μου δώσατε αυτοκίνητο» ή άλλα πολύτιμα. Κανείς δεν μπορεί να πει «Δεν έχω τι να δώσω». Δεν έχεις ρούχο; έχεις φαγητό. Δεν έχεις φαγητό; έχεις νερό. Δεν έχεις τίποτε υλικό; Έχεις πόδια και χρόνο για να επισκεφθείς τον φυλακισμένο ή τον ασθενή και να τον υπηρετήσεις. Έχεις γλώσσα να παρηγορήσεις τον θλιμμένο –όλα όσα γράφει το ευαγγέλιο της Κρίσεως, υλικά και πνευματικά βοηθήματα. Πεινά για αλήθεια και διψά ο κόσμος για πνεύμα, γυμνός αρετών και ιδεωδών, άρρωστος ψυχικά και φυλακισμένος στα πάθη του.

Κάποτε, στην απώτατη αρχαιότητα, ο Θεός κατέβηκε στο Σινά μέσα από ηχήσεις σαλπίγγων, μέσα από κεραυνούς, σεισμούς και λοιπά τρομακτικά φυσικά φαινόμενα, και ενεχείρισε στον Μωυσή και στους ανθρώπους τον Νόμο Του: Η πρώτη επίσημη γραπτή νομική επαφή Θεού – ανθρώπων.

Στο μέλλον, στη Β’ Παρουσία, ο Ύψιστος θα κατεβεί μέσα από τρομακτικά επίσης φαινόμενα, όπως τα περιγράφουν ο Δανιήλ (7.9-14) και ο απόστολος Πέτρος (Β’ Πέτρ. 3.10).

Θα έρθει να ζητήσει τον Νόμο, την εφαρμογή του. Δυο δε είναι οι κυριώτερες εντολές Του, όπως δίδαξε ο Ιησούς, η αγάπη προς τον Θεό και η αγάπη προς τον πλησίον. «Εν ταύταις ταις δυσίν εντολαίς όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται» (Ματθ. 22.37-41). Στην Α’ Παρουσία Του ο Χριστός δεν ήρθε για να κρίνει, αλλά για να σώσει τον κόσμο, καθώς φανέρωσε ο Ίδιος (Ιω. 12.47). Θα έρθει όμως για δεύτερη φορά, τώρα «κρίναι ζώντας και νεκρούς», όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως, και αυτή θα είναι και η τελευταία νομική επαφή Θεού – ανθρώπων.

Πώς είναι όμως δυνατό τούτο; Για τους καταδικασμένους έστω, το καταλαβαίνουμε. Θα παραδοθούν πια στην πλήρη κατοχή και επικράτεια των δαιμόνων, χωρίς καμιά ελπίδα επαφής πλέον με τη Θεότητα.

Οι δίκαιοι όμως; Ναι, και γι’ αυτούς θα είναι η Κρίση η τελευταία νομική επαφή με τον Θεό, γιατί στο εξής θα έχουν άλλη σχέση μαζί Του, σχέση αγαπητική, υιοθεσίας, χάριτος –το «δικαίω νόμος ου κείται» (Α’ Τιμ. 1.9) σε ολοκληρωτική έννοια.

«Το πυρ το αιώνιον» είναι «ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού», όχι για τους ανθρώπους, αλλά δυστυχώς αυτοί το επιζητούν και το προξενούν μόνοι τους. Μοιάζει με τα ναρκωτικά. Όταν ο εξαρτημένος, ο δούλος τους δεν πάρει στην ώρα του τη δόση του, γίνεται μανιακός, τα σπάζει όλα.

Πριν από λίγα χρόνια χτύπησε άγρια την πόρτα ενός ερημητηρίου στο Άγιον ‘Ορος κάποιος νέος. Του άνοιξαν. Ήταν βουτηγμένος στα αίματα. Ήταν καλοκαίρι, δεν είχε μανίκια και τα δυό του χέρια ήσαν χαραγμένα με επάλληλες εντομές που αιμορραγούσαν!

Σε έξαλλη κατάσταση, με τα μάτια έξω, χειρονομώντας και φωνάζοντας ζητούσε φάρμακα ναρκωτικά, έστω ηρεμιστικά.

Οι πατέρες, σπάραξε η καρδιά τους. Βρήκαν και του έδωσαν ενάμισυ φιαλίδιο αντιβηχικό, που περιείχε κωδεΐνη. Το ρούφηξε απνευστί αυτοστιγμή. Ζήτησε και άλλα, λέγοντας ότι η δόση του ισοδυναμούσε με δέκα φιαλίδια –και οι οδηγίες του φαρμάκου συνιστούσαν να μην υπερβαίνεται η ημερήσια δόση, τρία κουτάλια…

Σπάραξε η καρδιά τους. Η έλλειψη του αφιονιού τον είχε αφηνιάσει. Είχε γίνει ο δαιμονιζόμενος του κατά Μάρκον, ο «κράζων και κατακόπτων εαυτόν» περιφερόμενος στα όρη (5.5).

Αυτή είναι η Κόλαση: το άλγος του καταπληγωμένου σώματος, και πολύ περισσότερο ο αφόρητος βασανισμός των παθών. Τη δημιουργεί μόνος του ο άνθρωπος.

Νομίζουμε ότι στην αιωνιότητα η ψυχή, αποδεσμευμένη μάλιστα από τη γεώδη ύλη, θα έχει στον μέγιστο βαθμό τις αρετές (των ουρανοπολιτών της Βασιλείας) ή τις κακίες (των υποτελών των σκοτεινών δυνάμεων). Για παράδειγμα, το σώμα έχει όρια δυνατοτήτων της αμαρτίας: Θα γαστριμαργήσει ή θα πορνεύσει όσο αντέχει. Ενώ η ψυχή χωρισμένη πια από το σώμα θ’ αναπτύσσει τις κακίες στο έπακρο και θα τυραννείται από φλογερά πάθη ανικανοποίητα, σαν από έλλειψη της «ουσίας» στην νιοστή δύναμη. Ο διάβολος προσφέρει στον άνθρωπο πρόσκαιρη μικρή, βραχύβια ηδονή και μετά σκλαβώνει παντοτινά, είναι αδυσώπητος. Ο άνθρωπος λοιπόν, ελεύθερα προκαλεί εκβιαστικά τη θεία δικαιοσύνη.

Ας φοβηθούμε λοιπόν εκείνο το παγκοσμιώτατο, φοβερώτατο δικαστικό βήμα. Ας φοβηθούμε εκείνο το ακροτελεύτιο της σύνολης Βίβλου, την προαναγγελία του Κυρίου Ιησού «ναι, έρχομαι ταχύ» (Αποκ. 22.20). Και ας ευχηθούμε και ας προσευχηθούμε και ας αγωνισθούμε. Ας «βάλουμε αρχή» έστω από τώρα, ώστε η θεία δικαιοσύνη να μας κατατάξει «εκ δεξιών» «συν πάσι τοις αγίοις», ν’ ακούσουμε από τον Χριστό πασίχαροι «Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου (Ματθ. 25.34). Αμήν!

Ιερομόναχος Ιουστίνος