Μητροπολίτης Γουμενίσσης Δημήτριος: Τίμησε την επέτειο Διασυμμαχικής Μνήμης του Α' Παγκοσμίου

Γιά ἄλλη μιά χρονιά τιμήσαμε προεχόντως ―ὅπως τό ἐποφείλουμε― τή μνήμη τῶν 40.000 νεκρῶν καί τῶν 100.000 τραυματιῶν, ἀναπήρων καί ἀγνοουμένων στρατιωτικῶν ἀπό τήν πατρίδα μας καί τίς ἄλλες συμμαχικές χῶρες τῆς ΑΝΤΑΝΤ, στό Διασυμμαχικό Μνημεῖο τοῦ Πολυκάστρου ἐπί τῆς Ἐθνικῆς ὁδοῦ, 60 χλμ ἀπό Θεσσαλονίκη καί 4,5 χλμ ἀπό τούς Εὐζώνους.

Στήν εὐρύτερη κρίσιμη ζώνη διαπάλης τῶν ἀντιμαχόμενων τοῦ Α΄ ΠΠ καί σέ μιά ἔκταση 14 στρεμμάτων στήν τοπική περιοχή ἰδιοκτησίας καί ἐπωνυμίας “Καραθοδωρέϊκα Πολυκάστρου”, μέ φιλότιμη παραχώρηση τοῦ Χρήστου Καραθόδωρου, ἀνεγέρθηκε τό 1977 τό “Διασυμμαχικό Μνημεῖο Πολυκάστρου”. Ἡ ἐξωτερική καθοδηγητική πινακίδα ἀναφέρει ἐπεξηγηματικά: «Μνημεῖο Μακεδονικοῦ Μετώπου 1915 – 1918 συμμάχων χωρῶν Α΄ παγκοσμίου πολέμου – Μ. Βρετανίας, Γαλλίας, Ἑλλάδος, Ἰταλίας, Σερβίας».

Ἀπό τό ὕψωμα δεσπόζει τό ἐντυπωσιακό μεγάλο ἐξωκλήσι τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος, ἐνῶ στό κέντρο τοῦ κυρίως μνημειακοῦ χώρου ὑψώνεται ἡ πεντάπλευρη μαρμάρινη ἀναθηματική στήλη μέ τή φλόγα καί σέ κάθε πλευρά της ἀναγράφεται στήν καθεμιά γλώσσα μιά ὁμοιότυπη ἐπιγραφή: «Στά ἡρωϊκά τέκνα τῆς Ἑλλάδος, τῆς Γαλλίας, τῆς Μεγάλης Βρεταννίας, τῆς Ἰταλίας καί τῆς Σερβίας, τά ὁποῖα πιστά στίς ἐπιταγές τῶν προγόνων τους ἀγωνίστηκαν σέ αὐτά τά μέρη καί ἔπεσαν γιά τήν ἐλευθερία καί τήν παγκόσμια εἰρήνη 1916-1918». Στή βάση τοῦ λόφου μέ τό ἐξωκλήσι καί κατ᾽ ἔναντι ἀπό τό κεντρικό μνημεῖο, εἶναι τοποθετημένες σέ κατενώπιον στάση οἱ μαρμάρινες προτομές τῶν τότε πρωθυπουργῶν τῆς Ἑλλάδος (Ἐλευθερίου Βενιζέλου), τῆς Γαλλίας (Αριστείδη Μπριάν), τῆς Ἰταλίας (Βιττόριο Εμανουέλε Ορλάνδο), τῆς Σερβίας (Νίκολα Πάσιτς), καί τῆς Μεγάλης Βρεταννίας (Λόιντ Τζώρτζ).

Ἡ ἀνέγερση τῆς μνημειακῆς αὐτῆς σύνθεσης καί τῆς ὅλης διαμόρφωσης τοῦ χώρου στά 1977 ἦταν μιά περισπούδαστη πρωτοβουλία τοῦ τότε τ. Δντῆ ΔΕΠΑΘΑ/ΓΕΕΘΑ καί μετέπειτα ὕπατου Προέδρου τῶν Ἑνώσεων Συμμάχων Πολεμιστῶν τοῦ Μακεδονικοῦ Μετώπου Α΄ ΠΠ 1916-1918 στρατηγοῦ ἐν.ἀ. Δημητρίου Δεμέστιχα.

Συγκεντρώνει κάθε χρόνο, τήν τελευταία Κυριακή τοῦ Σεπτεμβρίου, πολιτικούς καί στρατιωτικούς ἐκπροσώπους τῶν συμμάχων χωρῶν.

Τελεῖται τό μνημόσυνο τῶν πεσόντων μέ εἰδικά διαμορφωμένες εὐχές ἀπό μᾶς, ἐκφωνοῦνται πανηγυρικοί χαιρετισμοί γιά τή σημασία τῆς Διασυμμαχικῆς νίκης μέ προεκτάσεις ἐπικαιρότητος ἀπό τόν ἑκάστοτε Ἕλληνα πολιτειακό ἐκπρόσωπο, τόν τοπικό δήμαρχο (σημ. Παιονίας) καί τόν ἄλλοτε νομάρχη καί τώρα τόν ἀντιπεριφερειάρχη Κιλκίς, τόν Ἕλληνα πρόεδρο τῆς Ἕνωσης καί τούς πολιτικούς ἤ στρατιωτικούς ἐκπροσώπους τῶν χωρῶν (στήν ἀγγλική ἤ καί στή μητρική τους γλώσσα, ὅπως εἰδικά συνηθίζουν οἱ Σέρβοι).

Γίνεται ἡ καθιερωμένη ἐπίσημη ἀπότιση τιμῆς στούς πεσόντες (ἀριθμητικά σύνολα πεσόντων) κάθε χώρας, ἡ κατάθεση στεφάνων στό Μνημεῖο ἀπό τίς ἀντιπροσωπεῖες, ἡ κατάθεση στεφάνων στίς προτομές τῶν πρωθυπουργῶν κάθε συμμαχικῆς χώρας καί παιανίζονται οἱ Ἐθνικοί Ὕμνοι.

Φέτος προέστην τῆς ἐπιμνημόσυνης Δέησης, ἐν μέσῳ κληρικῶν τῆς Μητροπόλεως, καί ἐπακολούθησε ἡ ὑπόλοιπη ἐπετειακή διοργάνωση.

Παρέστησαν ὁ ὑπουργός ΥΠΑΑΤ καί βουλευτής Κιλκίς κ. Γεώργιος Γεωργαντάς, ὁ ἀντιπεριφερειάρχης ΠΕ Κιλκίς κ. Ἀνδρέας Βεργίδης, ὁ βουλευτής ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ κ. Γεώργιος Φραγγίδης, ὁ δήμαρχος Παιονίας κ. Κωνσταντίνος Σιωνίδης, πρόξενοι εἴτε ἄλλοι ἐκπρόσωποι τῶν συμμάχων χωρῶν Γαλλίας, Ἰταλίας, Μ. Βρεταννίας, Ρωσίας καί Σερβίας, ὁ Ὑποστράτηγος Δημοσθένης Κωστόπουλος ὑποδιοικητής τοῦ Γ΄ ΣΣ ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ ἀρχηγοῦ ΓΕΕΘΑ, ὁ Ὑποστράτηγος Ἀριστείδης Ἠλιόπουλος Διοικητής τῆς ΙΙ Μηχανοκίνητης Μεραρχίας Πεζικοῦ, ὁ Ταξίαρχος Γεώργιος Στεφανίδης Διοικητής τῆς 33ης Μ/Κ Ταξιαρχίας Πολυκάστρου, ὁ ἀστυνομικός διευθυντής Κιλκίς κ. Δημήτριος Μικρός, ὁ πολιτευτής Νικόλαος Σαχπεκίδης (καρδιολόγος), δημοτικοί καί τοπικοί σύμβουλοι, ἐκπρόσωποι τῶν ἐνόπλων δυνάμεων καί τῶν σωμάτων ἀσφαλείας, ἐκπρόσωποι τῶν στρατιωτικῶν ἑνώσεων, ἀπόγονοι τῶν ἡρώων τοῦ Α΄ ΠΠ, ἐκπρόσωποι τοπικῶν φορέων καί συλλόγων.

Ὅλοι μας “ὑποτελεῖς” ἀπό εὐγνωμοσύνη καί φιλότιμο στόν ἡρωισμό τόσης θυσίας!

Ἄραγε μαθητεύουμε μέ εἰλικρίνεια καί στή σημασία της γιά τά χρόνια μας;

Ἀπό τό ἱστορικό γεγονός στήν ἑρμηνεία τῆς ἐπετειακῆς μνήμης

Εἶναι μιά πολύ σημαντική ἐπετειακή διοργάνωση, καθώς θυμίζει τή “θυσιαστική κατάφαση τῶν ἐθνῶν καί τῶν λαῶν” στήν εἰρήνη τῆς ἐλευθερίας καί στήν ἀπελευθέρωση τῆς εἰρήνης ἀπό κάθε λογῆς καταδυνάστευση καί ἀπειλή καταδυνάστευσης.

Ἦταν αὐτό πού χαρήκαμε σάν λαός καί σάν ἔθνος μέ ἑνότητα καί ὁμοψυχία καί ἡγέτες σωστούς, καί δέν πρέπει νά τό λησμονοῦμε. Ὅπως δέν πρέπει νά ἀπολησμονοῦμε τί χάσαμε ἀσυλλόγιστα καί διχαστικά μέ τίς ἀπρονοησίες τοῦ ἐθνικοῦ διχασμοῦ καί τόν ἐνθουσιασμό τῶν στρατιωτικῶν καί τῶν διπλωματικῶν ἐπιτυχιῶν μας στούς Βαλκανικούς καί στόν Α΄ ΠΠ. 

Συνάμα, ἡ διοργάνωση τιμῆς καί μνήμης τῶν Διασυμμαχικῶν νικῶν τοῦ Α΄ ΠΠ, μέ τήν ἀποκαλούμενη “διάσπαση τοῦ Μακεδονικοῦ μετώπου”, κομίζει πολλαπλά μηνύματα γιά κάθε ἐποχή, προπαντός μάλιστα γιά τή δική μας.

Ἡ ἐπικαιρότητα τῶν τελευταίων μόλις δεκαετιῶν σέ διάφορες μεριές τοῦ πλανήτη (καί ἐδῶ κοντά μας) φαίνεται νά λησμόνησε σέ ἐπίπεδο πολιτειακῆς ἡγεσίας τίς “ἑκατόμβες” ἀνθρώπινων θυμάτων (τίς πολλαπλάσιες τοῦ Α΄ ΠΠ δεκάδες ἑκατομμυρίων στό Β΄ ΠΠ καί τά ἐπακόλουθά του). Ἄλλων μέν στό βωμό τῆς ἐλευθερίας καί τῆς παγκόσμιας εἰρήνης, καί ἄλλων πολύ περισσότερων “ἀνθρωποθυσιῶν” στό βωμό τῶν ἡγεσιακῶν παραλογισμῶν. 

Σήμερα, ἡ ὀξυνθεῖσα οἰκολογική κρίση σέ ὁριακά πλέον καταστροφικά μεγέθη καί οἱ διακρατικές ἐν ὄψει ἐντάσεις στή διαχείριση τῶν ὑδάτων καί τῶν διατροφικῶν ἀγαθῶν (ἀπό τή μιά)… καθώς καί ἡ ὀξυνόμενη καί ἀδιαχείριστη οἰκονομική ρευστότητα σέ τοπικά καί διακρατικά καί διεθνικά πεδία… “μεταχειρίζονται” πάλι ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους σάν ἀσήμαντους ἀριθμούς πολυειδῶν μεταβολισμῶν. Καί χρησιμοποιοῦν τούς πολέμους σάν ἐργαλεῖα πολιτικῆς ἐπιβίωσης τῶν ἐπιμέρους κυβερνώντων καί κυρίως τῆς κυβερνητικῆς ὀλιγαρχίας.

Οἱ πόλεμοι ὅμως ―εἴτε εἶναι προκλητοί καί ἐπιθετικοί εἴτε εἶναι ἀπελευθερωτικοί καί ἀναπόφευκτοι― γεννοῦν ἐγκλήματα κατά τῆς ἀνθρωπότητας, γεννοῦν θανάτους, ἐνῶ οἱ οἰκονομικές καί πολιτικές ἡγεσίες “ἐμπορεύονται πολιτικά” αὐτούς τούς θανάτους. 

Ἀλλά οἱ πόλεμοι συνιστοῦν, ὅπως ἔλεγαν οἱ θεοφώτιστοι Ἅγιοι τῆς παραδόσεώς μας, τό μεγαλύτερο ἁμάρτημα. Εἶναι εὐθεία καταφρόνηση τῆς δημιουργικῆς βουλῆς τοῦ Θεοῦ. Εἶναι εὐθεία καταφρόνηση τῆς θείας Του πρόνοιας. Εἶναι εὐθεία καταφρόνηση τῆς ἐσχατολογικῆς Του στοργῆς γιά τόν κόσμο. Τόν κόσμο-στολίδι πού Ἐκεῖνος ἐκ τοῦ μηδενός δημιούργησε, καί ἐμεῖς οἱ πολιτισμένοι ἄνθρωποι ἰδίως τοῦ “παραπροοδευμένου” 21ου αἰώνα τόν διαστρέφουμε συνεχῶς σέ “κόσμο ἀκοσμίας”.

Εἶναι μιά πρακτική βλασφημία κατά τοῦ ἐσχατολογικοῦ γεγονότος τῆς σωτηρίας καί τῆς ἐσχατολογικῆς προοπτικῆς τῆς μεθεκτῆς θείας αἰωνιότητος. Τά ἀρνοῦνται μέ ἀλαζονεία στήν πορεία τῆς ἱστορίας.

Ὅμως, δέν μποροῦν οὔτε νά τά ἀναιρέσουν οὔτε νά τά καταργήσουν.

Καί ἐδῶ ἔγκειται τό χρέος ὅλων ὅσων δυνάμει εἴτε ἐνεργείᾳ «πεποίθαμεν ἐπί Θεῷ ζῶντι, ὅς ἐστι σωτήρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα δέ πιστῶν».

Νά κρατηθοῦμε ἀπό τή ζωντανή μας πίστη στό Χριστό. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος μᾶς λέει χαρακτηριστικά γιά τό ἀποτέλεσμα τῆς ἐφαρμογῆς τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ: «Αὕτη γάρ ἐστιν ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἵνα τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ τηρῶμεν· καὶ αἱ ἐντολαὶ αὐτοῦ βαρεῖαι οὐκ εἰσίν, ὅτι πᾶν τὸ γεγεννημένον ἐκ τοῦ Θεοῦ νικᾷ τὸν κόσμον· καὶ αὕτη ἐστὶν ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν. Τίς ἐστιν ὁ νικῶν τὸν κόσμον εἰ μὴ ὁ πιστεύων ὅτι Ἰησοῦς ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ;» (Α Ιω. ε´, 3-5)           

Καί νά μήν ἐπιτρέπουμε στούς μεταπράτες τοῦ μεταπολιτισμοῦ νά τήν εὐτελίζουν σέ ἁπλό “πολιτισμικό φαινόμενο”, σέ ἁπλῶς “θεσμικό ἀνεκτό εἶδος”. Ἀρκετοί μάρτυρες καί νεομάρτυρες ἔζησαν καί ζοῦν “εἰς μαρτύριον ἡμῖν καί τοῖς ἔθνεσιν”. Προσμένοντας τό φιλότιμο τῆς εὐγνωμοσύνης μας στήν ἀλήθεια πού ἐλευθερώνει.

†Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος