Η Κυριακή της Πεντηκοστής στον Μητροπολιτικό Ναό Βεροίας

 

Την Κυριακή της Πεντηκοστής 12 Ιουνίου ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε, κήρυξε τον θείο λόγο και χοροστάτησε στον Εσπερινό της Γονυκλισίας στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό των Αγίων Πρωτοκορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Βεροίας.

Λόγω των άστατων καιρικών συνθηκών δεν τελέστηκε η προγραμματισμένη υπαίθρια Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στο «Βήμα του Αποστόλου Παύλου» στο πλαίσιο των ΚΗ΄ ΠΑΥΛΕΙΩΝ.

Ο Μητροπολίτης  στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Και εν τω συμπληρούσθαι την ημέραν της Πεντηκοστής ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό».

Πενήντα ημέρες μετά την Ανά­σταση και ο Χριστός πραγματο­ποιεί την υπόσχεσή του προς τους μαθητές του με την επιφοίτηση του Παναγίου Πνεύματος. Κατέρχεται ο Παράκλητος στο υπερώο της Ιερουσαλήμ για να ενδύσει τους φοβισμένους μαθητές του Χριστού με «δύναμιν εξ ύψους», για να τους φωτίσει τον νού, ώστε να κατα­νοή­σουν όσα μέχρι τότε δεν είχαν κατανοήσει και να κηρύξουν το Ευαγγέλιο σε όλη την οικουμένη.

Ποιος είναι όμως ο σκοπός για τον οποίο ο Χριστός στέλνει τους απο­στόλους να κηρύξουν το Ευαγγέ­λιό του;

Είναι η ενότητα των ανθρώπων με τον Θεό και με­ταξύ τους. Η αμαρτία, η οποία εισήλθε στον κόσμο με την παρακοή των πρωτο­πλάστων, διέρρηξε τον σύνδεσμό τους με τον Δημιουργό Θεό. Διέρ­ρηξε όμως και την ενότητα μεταξύ των ανθρώπων, μεταξύ Αδάμ και Εύας, όπως αποδεικνύεται από την απάντηση του Αδάμ, όταν ο Θεός τον ρωτά ποιος του έδωσε τον απα­γο­ρευμένο καρπό και εκείνος επέρ­ριψε την ευθύνη στην Εύα, αποστα­σιοποιούμενος από αυτήν.

Η οριστική διάσπαση της ενότη­τος των ανθρώπων εκφράζεται με τη σύγχυση των γλωσσών στον πύργο της Βαβέλ, τις οδυνηρές συνέ­πειες της οποίας βιώνουμε από τότε μέχρι και σήμερα με τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρού­σεις ατόμων και ομάδων, αλλά και με τις τραγικές συνέπειες ολεθρί­ων πολέμων μεταξύ κρατών και εθνών.

Τη διάσπαση αυτή αποκαθιστά με την ενανθρώπησή του ο Χριστός, ο οποίος με το Ευαγγέλιό του καθο­δηγεί τους ανθρώπους και πάλι στην ενότητα και με τη θυσία του γεφυρώνει το χάσμα και αποκαθι­στα με τη νίκη του επί του αιτίου της αμαρτίας, του διαβόλου, τις προϋποθέσεις για την επίτευξή της.

Όλη αυτή η διαδικασία επισφρα­γι­ζεται με την κάθοδο του Πανα­γίου Πνεύματος, διά του οποίου «εις ενότητα πάντας εκάλεσεν», κατά τον ιερό υμνογράφο.

Την ενότητα αυτή σηματοδοτεί και η παρουσία όλων των μαθητών στο υπερώο της Ιερουσαλήμ, κατά την εντολή του Κυρίου, την οποία τονίζει ιδιαιτέρως ο ιερός συγγρα­φέας των Πράξεων των αποστό­λων, ο ευαγγελιστής Λουκάς. «Ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν επί το αυτό».

Ο ευαγγελιστής Λουκάς δεν επι­λέγει τυχαία τις λέξεις που χρησι­μοποιεί, αλλά αποσκοπεί στο να μην υπάρχει κανένα ενδεχόμενο αμφιβολίας ή αμφισβητήσεως για τη σημασία της ενότητος μεταξύ των μαθητών του Κυρίου.

Δεν ήταν μόνο όλοι οι μαθητές, δεν ήταν μόνο μαζί στο ίδιο σημείο, αλλά εμφορούντο και από το ίδιο πνεύμα, είχαν τον ίδιο σκοπό, την ίδια διάθεση, ήταν και ψυχικά ενω­μένοι, όχι μόνο σωματικά.

Οι μαθητές του Χριστού, οι οποίοι επρόκειτο να γίνουν απόστολοι του Ευαγγελίου του έπρεπε να απο­δεικνύουν τον σκοπό του κηρύγ­μα­τος του με την κοινή παρουσία τους στον ίδιο τόπο κατά την επι­φοίτηση του Παναγίου Πνεύματος, κατά τη γενέθλιο ημέρα της Εκ­κλη­σίας του Χριστού.

Ο Χριστός δεν το είχε ζητήσει αυτό ποτέ άλλοτε από τους μαθη­τες του, αλλά μόνο για την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος. Είχε εμφα­νι­σθεί αναστημένος και σε όλους μαζί αλλά και σε μεμονωμένους μαθητές του. Τώρα όμως τους ζητά να είναι όλοι μαζί στο σημείο στο οποίο θα κατέλθει το Άγιο Πνεύμα.

Ασφαλώς και η επιφοίτηση του Παναγίου Πνεύματος δεν περιορί­ζε­ται από τον τόπο. Θα μπορούσε να είχε κατέλθει στους μαθητές, ακόμη και αν ευρίσκοντο σε δια­φορετικό σημείο ο καθένας. Όμως ο Χριστός θέλει να παρουσιάσει και με αυτόν τον αισθητό τρόπο την ενότητα, η οποία αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της Εκκλησίας του, που ιδρύεται με το πρώτο κη­ρυγ­μα των αποστόλων, αλλά και τη βασική προϋπόθεση της εκπλη­ρω­σεως του σκοπού της, δηλαδή της σωτηρίας των ανθρώπων.

Αυτή την ανάγκη της ενότητος με­ταξύ μας και με την Εκκλησία και τον Χριστό μας υπενθυμίζει η σημερινή μεγάλη εορτή της Πεντη­κο­στης. Η ενότητα μας καθιστά μέλη του σώματος του Χριστού, μέλη της Εκκλησίας και μας οδη­γεί στη σωτηρία. Διαφορετικά, ακό­μη και αν είμεθα πιστοί, ευσεβείς, ασκητικοί ή ο,τι άλλο, δεν μπορούμε να φθάσουμε στη σω­τηρία. Η ενότητα με την Εκ­κλη­σία και με τους αδελφούς μας μέσα στην Εκκλησία, μέσα στην τα­πείνωση και την υπακοή στο θε­λημα του Θεού, όπως αυτό εκφρά­ζεται διά της Εκκλησίας, θα μας κάνει και εμάς μετόχους της χάρι­τος του Παναγίου Πνεύματος, το οποίο ενοικεί στην Εκκλησία και διαδίδεται διά των αγίων της μυ­στηρίων, και θα μας οδηγήσει στη σωτηρία. Και αυτό θα πρέπει να το έχουμε πάντοτε κατά νού και να το επιδιώκουμε.

Γι᾽ αυτήν, άλλωστε, την ενότητα και τη σωρτηρία ήλθε και στην πο­λη μας ο πρωτοκορυφαίος απόστο­λος Παύλος και εκήρυξε το Ευ­αγ­γέλιο του Χριστού, και σε αυτόν αφιερώνουμε και εμείς με άπειρη ευγνωμοσύνη, τιμή και σεβασμό και τα ΚΗ´ Παύλεια, η επίσημη έναρξη των οποίων γίνεται με τη σημερινή θεία Λειτουργία της εορτής της Πεντηκοστής, της γενεθλίου ημέρας της Εκκλησίας μας. Και επικαλούμεθα τις πρεσβείες του για να ζούμε και να εργαζόμεθα όλοι με τη χάρη και τον φωτισμό του Παναγίου Πνεύματος, για να είμεθα «τέκνα φωτόμορφα της Εκκλησίας» και να κερδίσουμε και τη σωτηρία μας.