Η εορτή του Αγίου Πνεύματος στην αδελφότητα «ΠΕΛΕΚΑΝ» στο Κομνήνιο Βεροίας

Τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος 13 Ιουνίου ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος στην αδελφότητα «ΠΕΛΕΚΑΝ» στο Κομνήνιο Βεροίας.

Στο τέλος, ο Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων, τέλεσε μνημόσυνο για τον μακαριστό ιδρυτή της αδελφότητος π. Αμβρόσιο Κυρατζή.

Ο Μητροπολίτης στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:

«Ταχείαν και σταθηράν δίδου πα­ρα­μυθίαν τοις δούλοις σου, Ιησού, εν τω ακηδιάσαι τα πνεύματα ημών».

Την ικεσία του ιερού υμνογράφου του κοντακίου της Πεντηκοστής επα­ναλάβαμε και εμείς σήμερα, Δευτέρα μετά την Πεντηκοστή, ημέ­ρα κατά την οποία εορτάζουμε το τρίτο πρόσωπο της Παναγίας Τριά­δος, το Πανάγιο Πνεύμα, το οποίο επεφοίτησε κατά τη χθεσινή ημέρα «επί τους αγίους μαθητάς και αποστόλους του Κυρίου». Και στους στίχους αυτούς ο ιερός υμνογράφος μας υπενθυμίζει μία ιδιό­τητα του αγίου Πνεύματος την οποία συχνά παραβλέπουμε, τονί­ζο­ντας περισσότερο τη φωτιστική και σοφιστική του ενέργεια.

Το άγιο Πνεύμα όμως δεν φώτισε μόνο τους μαθητές του Χριστού, ούτε τους προσέθεσε μόνο την κατά Θεόν σοφία, η οποία θα τους καθιστούσε ικανούς να κηρύξουν το Ευαγγέλιο του Χριστού σε όλη την κτίση, αλλά και παρηγόρησε τις ψυχές τους που ήταν ταλαι­πω­ρημένες από όλα όσα είχαν αντιμε­τωπίσει με το Πάθος και τη Σταύ­ρωση του Κυρίου, που ήταν φοβι­σμένες από την κακία και την εμπά­θεια των Φαρισαίων, που ήταν θλιμμένες, γιατί δεν είχαν πλέον κοντά τους τον Διδάσκαλό τους, στον οποίο μπορούσαν να καταφύγουν και να στηριχθούν.

Ο Χριστός με την κάθοδο του αγίου Πνεύματος εξεπλήρωσε την υπόσχεσή του προς τους μαθητές του ότι δεν θα τους εγκαταλείψει και ότι, παρά τις θλίψεις που θα αντιμετωπίσουν στον κόσμο, αυτοί θα έχουν την χαρά του «πεπλη­ρω­μένην» μέσα στην ψυχή τους. Θα έχουν πλήρη τη χαρά που δίδει ο Κύριος στους μαθητές του.

Και πως θα την έχουν αυτή τη χαρά; Ποιος θα τους την δίδει; Πως δεν θα αισθά­νονται μόνοι και εγκαταλελει­με­νοι; γεννάται το ερώτημα.

Το έργο αυτό αναλαμβάνει το Πα­νάγιο Πνεύμα με την κάθοδό του στον κόσμο και την επιφοίτησή του στους μαθητές του Χριστού. Γι᾽ αυτό και το άγιο Πνεύμα ονομάζε­ται και «Παράκλητος», παρακαλεί, δηλαδή, παρηγορεί τους ανθρώ­πους που το επικαλούνται, που το δέχονται στην ψυχή τους και αγω­νίζονται να το διατηρήσουν μέσα τους. Παρηγορεί και ενισχύει τους ανθρώπους που δοκιμάζονται από τις θλίψεις, που απογοητεύονται από τα προβλήματα, που αποθαρ­ρυ­νονται από τις αποτυχίες, που αισθάνονται πληγωμένοι από «τα πεπυρωμένα βέλη του πονηρού» και αδύναμοι να συνεχίσουν την προσπάθειά τους.

Και δεν υπάρχει κανένας άνθρω­πος, ο οποίος να μην αισθάνεται κάτι από αυτά που ανέφερα, που να μην αισθάνεται ότι κανείς δεν μπο­ρεί να τον καταλάβει και να του ελαφρύνει το βάρος που καλείται να σηκώσει είτε στην καθημερινό­τη­τα του είτε στον πνευματικό του αγώνα, που να μην αισθάνεται κα­ποιες στιγμές μόνος, εγκαταλε­λει­με­νος, απογοητευμένος ή και φοβι­σμένος από όσα συμβαίνουν γύρω του, ακόμη και αν δεν τον αφορούν άμεσα.

Το ζούμε όλοι, ιδιαιτέρως στις ημέρες μας, στις οποίες η κρίση, η πανδημία, η αναταραχή που επι­κρα­τεί στον κόσμο μας, οι πόλεμοι και «οι ακοές πολέμου», η κατά­πτωση των αρχών και των αξιών, τα ανησυχητικά κοινωνικά φαινό­μενα που εξελίσσονται γύρω μας μας προβληματίζουν και μας απο­γοη­τεύουν. Και σε αυτά προστίθε­νται και οι δυσκολίες που αντιμε­τωπίζει ο καθένας μας στη ζωή του και τον αποθαρρύνουν και τον θλίβουν.

Όμως δεν θα πρέπει ούτε να θλι­βόμεθα ούτε να απογοητευόμεθα, διότι δεν είμεθα μόνοι στον κόσμο, όσο μόνοι και αν νομίζουμε ότι είμεθα. Ο Παράκλητος, το Πανάγιο Πνεύμα, επιφοίτησε στον κόσμο όχι μόνο για τους αποστόλους αλλά και για όλους τους μαθητές του Χριστού, για όλους όσους πι­στεύουν σε Αυτόν, για όλους εμάς· για να μας παρηγορεί και να μας ενισχύει, για να μας ενθαρρύνει και να μας ενδυναμώνει, για να δρο­σίζει τις ταλαιπωρημένες ψυ­χες μας με την ουράνια αύρα του, για να μας χαροποιεί με την χαρά που μας υποσχέθηκε ο Χριστός, «ην ουδείς αίρει αφ᾽ ημών».

Το Πανάγιο Πνεύμα είναι και ο δικός μας Παράκλητος, αρκεί να επιζητούμε την παρηγορία που προσφέρει. Αρκεί να το παρακα­λούμε λέγοντας «ελθέ και σκήνω­σον εν ημίν». Αρκεί να μένουμε και εμείς «ομοθυμαδόν επί το αυ­το», όπως ζήτησε ο Χριστός από τους μαθητές του, να μένουμε μέσα στην Εκκλησία και ενωμένοι με την υπακοή με την Εκκλησία, ώστε να έχουμε πάντοτε τη χάρη του και την παρηγορία του στις ψυχές μας, για να μπορούμε να αντιμετωπί­ζου­με τις θλίψεις της παρούσης ζωής, διότι «διά πολλών θλίψεων δεί ημάς εισελθείν εις την βασι­λείαν των ουρανών», αλλά και την απουσία προσφιλών και σεβαστών μας προσώπων, όπως και του μα­κα­ριστού πνευματικού πατρός της Αδελφότητος, του π. Αμβροσίου, που αυτές τις ημέρες συμπλη­ρω­θηκαν πέντε χρόνια από την κοί­μη­ση του.

Ευχόμεθα ο Θεός να ανα­παύει και εκείνον και τις ψυχές όλων των αδελφών, η ευχή του να σας συνο­δεύει και το Πανάγιο Πνεύμα να μας ενισχύει και να μας παρηγορεί πάντοτε».