8 Ιουνίου 1963: Ο Μίκης Θεοδωράκης και 20 προσωπικότητες ιδρύουν την Δημοκρατική Κίνηση Νέων «Γρηγόρης Λαμπράκης»
Η ταραγμένη άνοιξη του 1963 σημαδεύεται στην Ελλάδα από τη δολοφονία στη Θεσσαλονίκη του ανεξάρτητου βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη. Δεκεπτά μέρες μετά την επίθεση που συγκλόνισε τη χώρα, κλόνισε τη Δημοκρατία και επιτάχυνε εξελίξεις, μια μέρα σαν σήμερα 8 Ιουνίου 1963, ο Μίκης Θεοδωράκης μαζί με άλλους είκοσι ανθρώπους υπογράφουν Το Μανιφέστο των Λαμπράκηδων.
Το βράδυ της 22ας Μάϊου, ο Λαμπράκης βγαίνοντας από τον χώρο όπου είχε εκφωνήσει ομιλία σε εκδήλωση της «Επιτροπής για την Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη», κι ενώ απέξω επικρατούσε ιδιαίτερα τεταμένη ατμόσφαιρα με συγκεντρωμένους κατά της εκδήλωσης να φωνάζουν και να πετούν πέτρες και την αστυνομία να έχει συγκεντρώσει εκεί ισχυρές δυνάμεις, τραυματίζεται βαριά κατά την επίθεση που δέχεται όταν το τρίκυκλο που οδηγούσε ο παρακρατικός Σπύρος Κοντζαμάνης πέφτει πάνω του. Στο τρίκυκλο επέβαινε ο καταδικασμένος για παιδεραστία Μανώλης Εμμανουηλίδης που του επέφερε θανάσιμα τραύματα. Ο θάνατός του επήλθε λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα, στις 26 Μαΐου, στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ.
Το κομβικό αυτό γεγονός που συγκλόνισε τη χώρα οδήγησε σε θύελλα εσωτερικών και διεθνών αντιδράσεων κι έκανε τον τότε πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή να πει το περίφημο «Μα ποιος επιτέλους κυβερνά αυτή τη χώρα;» και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γεώργιο Παπανδρέου να τον αποκαλέσει «ηθικό αυτουργό» της δολοφονίας Λαμπράκη.
Όλοι τους ήταν νέοι στην ηλικία και πολύ γνωστοί ο καθένας από τη δράση στον τομέα του. Η οργάνωση διακήρυττε ότι «δεν είναι κόμμα και ούτε ανήκει σε κόμμα. Όμως καλεί την πολιτική και πνευματική ηγεσία να συμπαρασταθεί στον αγώνα της».
Στην πρώτη συγκέντρωση της οργάνωσης, στο θέατρο Ακροπόλ, ο Μίκης διευκρίνισε το χαρακτήρα του νέου κινήματος:
Είμαστε πάνω από κόμματα. Είμαστε όμως ένα κίνημα πολιτικό, όχι εκπολιτιστικό, όσο πολιτικό είναι και το κίνημα για την ελευθερία. Σήμερα τα σημεία που μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Άλλωστε η κίνησή μας είχε τεράστια απήχηση σε όλη την Ελλάδα. Σε πολύ σύντομο διάστημα θα οργανώσουμε μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις, που θ’ αποδείξουμε στους ολιγόπιστους τη δύναμή μας.
Στις 23 Ιουλίου 1963 έγιναν τα εγκαίνια της Λέσχης «Λαμπράκηδων» της Αθήνας. Η νεολαία είχε πλημμυρίσει τους γύρω δρόμους, η αστυνομία το ίδιο. Μερικοί νέοι κακοποιήθηκαν, και το Μίκη, που κατέβηκε να διαμαρτυρηθεί, τον περίμενε παρόμοια τύχη. Ανέβηκε ξανά στη Λέσχη. Τα μεγάφωνα από τα παράθυρα έστειλαν τη φωνή του αρκετά μακριά, πέρα από τις ζώνες των αστυφυλάκων:
Πάρτε το μήνυμα του Λαμπράκη, που είναι ο ασυμβίβαστος αγώνας για τη δημοκρατία, που φτάνει μέχρι τη θυσία… Μπροστά μας μπαίνει ένα τριπλό καθήκον, που πρέπει να το κάνουμε άμεσα πράξη.
Πρώτο καθήκον: οργάνωση Λαμπράκη σε κάθε γειτονιά, χωριό, πόλη.
Δεύτερο καθήκον: οργάνωση Λαμπράκη σε κάθε γειτονιά, χωριό, πόλη.
Τρίτο καθήκον: και πάλι οργάνωση Λαμπράκη σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χωριό, σε κάθε πόλη…
Τα κύρια χαρακτηριστικά της Νεολαίας Λαμπράκη είναι ότι αποτελεί μια νεολείστικη οργάνωση αυτόνομη και ανεξάρτητη από κόμματα παρά τη συμμετοχή μελών της ΕΔΑ και του ΚΚΕ.
Με έντονο πολιτικό χαρακτήρα αφού ενδιαφέρεται για όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής των νέων, με ιδιαίτερη αναφορά στη δημοκρατία, τις ελευθερίες, τον πολιτισμό, τις τέχνες, την ειρήνη, την εθνική αξιοπρέπεια και ανεξαρτησία. Αυτά τα χαρακτηριστικά την διαφοροποιούν από τις προηγούμενες κομματικές οργανώσεις αφού είναι ανοιχτή σε όλους με μορφές πάλης εμπνευσμένες από την ιδιομορφία της νεολαίας με δηλωμένη την ανεξαρτησία της αλλά και σαφώς καθορισμένη πολιτική στράτευση.
Παράλληλα απαντάει στην ανάγκη της αριστεράς για μια μαζική οργάνωση διαφορετική από την ημιπαράνομη νεολαία της ΕΔΑ.
Πηγή: lamprakides.gr/blog
