Το ασύλληπτο ύψος της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο (Μητροπολίτης Βρυούλων Παντελεήμων)

 

Μιλά με αυθάδεια. Απαιτεί ότι δεν του ανήκει. Αισθάνεται καταπιεσμένος. Δεν αντέχει κηδεμονίες. Ανεφάρμοστες και υπερβολικές οι πατρικές συμβουλές. Θέλει να βρει τη χαρά μακρυά από τον Πατέρα. Να απολαύσει τον κόσμο,το χρήμα,την ελευθερία χωρίς τον Πατέρα. Και αυτό, γιατί ουσιαστικά, δεν αγαπά τον Πατέρα.

Εμείς; Παιδιά του πλέον αγαπητού Πατέρα, απολαμβάνουμε πλούσια τα αγαθά Του Θεού και όμως: Κάθε μέρα και πιο πολύ απομακρυνόμαστε από κοντά Του. Αχάριστοι, υλόφρονες! Έχουμε τις δικές μας επιλογές. Ζητάμε από τον Θεό να μας αφήσει ήσυχους να αμαρτάνουμε, χωρίς τύψεις συνειδήσεως, χωρίς τη μνήμη Του. Χωρίς το άγρυπνο βλέμμα του. .

Αυτός ο τόπος και αυτά τα χώματα, η πατρίδα μας, τόπος Αγίων και μαρτύρων είναι.

Η Ευλογημένη και πολυαγαπημένη, θυγατέρα του Θεού η Ελλάδα, σαν τον Άσωτο και αυτή, του ζητά στις μέρες μας, το “επιβάλλον μέρος της ουσίας” (Λουκ.15,11-22).

Αχάριστη, επιπόλαια, ξενιτεύτηκε από την θεία αγάπη, την αγιασμένη πίστη της, τις παραδόσεις της. Ένα μεγάλο μέρος του λαού της, προτιμά την αμφισβήτηση των αθέων. Θέλει να ζει χωρίς Θεό, γιατί χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται.

Την ενοχλούν οι εικόνες, οι καμπάνες, οι Εκκλησίες. Θεωρεί και προβάλλει ως φυσιολογικές την μοιχεία, ομοφυλοφιλία, τις ελεύθερες σχέσεις, τα σύμφωνα συμβίωσης, τις αμβλώσεις.

Χιλιάδες κάθε χρόνο τα αγέννητα παιδιά. Άνθρωποι που δεν θα γεννηθούν ποτέ. Που δεν θα αγαπηθούν ποτέ. Που θυσιάστηκαν στον βωμό της παραιατρικής βιομηχανίας.

Αυτή η πατρίδα που αιώνες είναι κάτω από την Ευλογία, την χάρη και την προστασία του Θεού, έχει μια μοναδική ευκαιρία σήμερα, να μιμηθεί και να ακολουθήσει τη μεταμέλεια του Ασώτου Υιού, ως Άσωτος θυγατέρα!

Ένοχος όμως απέναντι του Πατέρα και ο μεγαλύτερος Υιός. Και αυτός δεν αισθάνθηκε την στοργή του Πατέρα ποτέ.

Δεν συγκινήθηκε από τις παρακλήσεις του πατέρα, να χαρεί την επιστροφή του παραστρατημένου αδερφού.

Πόσοι από μας του μοιάζουμε. Καυχόμαστε πολλές φορές πως είμαστε παιδιά της Εκκλησίας. Όμως έχουμε συμφεροντοκογική σχέση με τον Θεό. Αγαπάμε τα αγαθά Του, όχι όμως στην ουσία τον Πανάγαθο Κύριο. Αγαπάμε την Βασιλεία Του χωρίς τον Βασιλέα. Πόσοι δεν αποδεχόμαστε μέσα στον χώρο της Εκκλησίας τους μετανοημένους αμαρτωλούς και σκανδαλιζόμαστε όταν βλέπουμε πρώην άσωτους, να επιστρέφουν στην αγκαλιά του Θεού.

Αδερφοί μου

Ο Θεός δεν μισεί τον αμαρτωλό, αλλά την αμαρτία. Δεν τιμωρεί τον αμαρτωλό για την αμαρτία του, αλλά χαίρεται την μετάνοια του και τον στεφανώνει με το Έλεος Του.

Καιρός να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής στον Θεό. “Εάν γαρ και πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ού φοβηθήσωμαι κακά, ότι Σύ μετ’ εμού ει.(Ψαλμ.22,4).

Καιρός να αλλάξουμε τρόπο ζωής. Να μάθουμε να προσευχόμαστε, να αγαπάμε,να συγχωρούμε.

Να ξαναδούμε με άλλο μάτι αυτήν την θάλασσα και αυτόν τον γαλάζιο ουρανό, που πάντα ζούσε μέσα στην δόξα και Ευλογία του Θεού. ΑΜΗΝ.