”Πάντων θλιβομένων η χαρά”

 

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ

“’Οτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ” (Λουκᾶ α΄ 48).

Οἱ “συνεχόμενοι πολλοῖς πειρασμοῖς” καί εὑρισκόμενοι σέ κινδύνους καί δοκιμάζοντες στό βίο τους θλίψεις καί ποικίλες ταλαιπωρίες καταφεύγουν γιά νά ζητήσουν παρηγορία, στήριγμα καί ἐλπίδα στήν Μητέρα τοῦ Κυρίου. Σ’ αὐτή, ἡ ὁποία ὑψώθηκε ἀπό τόν Δημιουργό Της νά γίνει Μητέρα Του καί τιθηνός Του καί ἡ ὁποία παρά ταῦτα εἶχε τήν αὐτοσυνηδεισία, ὅτι ἦτο μία ταπεινή δούλη τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐξωμολογήθη στήν ᾠδή Της, ὅταν ἐμεγάλυνε τόν Κύριο, “ ὅτι ἐπέβλεψεν ἐπί τήν ταπείνωσιν τῆς δούλης αὐτοῦ ” (Λουκᾶ α΄ 48).

Μελετῶντες τήν Ἁγία Γραφή διαπιστώνουμε, ὅτι στήν ζωή Της ἡ “καθαρωτέρα ” καί “ὑψηλοτέρα” τῶν ἀγγελικῶν τάξεων, ἡ Βασίλισσα, ἡ ὁποία παρέστη στά δεξιά τοῦ Οὐρανίου Βασιλέως “ἐν κροσσωτοῖς χρυσοῖς περιβεβλημένη πεποικιλμένη ” (Ψαλμ. 44,16) διῆλθε διά πολλῶν θλίψεων, πόνων καί διωγμῶν.

Γι’ αὐτό συμπαθεῖ ὅλους τούς πονεμένους καί θλιβομένους τῆς ζωῆς αὐτῆς εἴτε πειράζονται ἀπό τούς πειρασμούς τοῦ Πονηροῦ εἴτε δοκιμάζονται καί ἀσκοῦνται μέ ὑπομονή στίς θλίψεις, στίς ἀσθένειες, στίς ἀδικίες, στίς συκοφαντίες καί στούς ἄλλους σταυρούς τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.

Αὐτή ἔγινε ἡ χαρά τῶν θλιβομένων ἐπειδή πόνεσε καί ἴσως ὅπως οὐδείς ἀπό ἐμᾶς. Ἄς δοῦμε τούς πόνους Της :

α- Ὁ πόνος τῆς ἀμφιβολίας.

Πρώτη θλίψι καί πρῶτο πόνο κατά τήν Ἁγία Γραφή ἡ Παρθένος Μαρία ἐδοκίμασε μέ τίς ἀμφιβολίες τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Μνήστορος περί τῆς ἐγκυμοσύνης Της. Ὁ Εὐγγελιστής Ματθαῖος γράφει στό εὐγγελιό του “Τοῦ δε Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ γέννησις οὕτως ἦν. Μνηστευθείσης γάρ τῆς μητρός αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ, πρίν ἤ συνελθεῖν αὐτούς εὑρέθη ἐν γαστρί ἔχουσα ἐκ πνεύματος Ἁγίου. Ἰωσήφ δέ ὁ ἀνήρ αὐτῆς, δίκαιος ὤν καί μή θέλων αὐτήν παραδειγματίσαι, ἐβουλήθη λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν ” (Ματθαίου α΄ 18-19).

Ἡ ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας στήν Ἀκολουθία τῶν Μεγάλων καί Βασιλικῶν Ὡρῶν, εἶναι Ἀκολουθίες, οἱ ὁποῖες τελοῦνται τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων, ἀναφέρεται στό θέμα αὐτό μέ λυρισμό καί ρεαλισμό.

Στό Δοξαστικό τῆς Πρώτης Ὥρας ὁ Ἰωσήφ ὁ Μνήστωρ τῆς Θεοτόκου ἀπευθύνεται πρός τήν Παρθένο Μαρία ὡς ἑξῆς :

“ Τάδε λέγει Ἰωσήφ πρός τήν Παρθένον ˙ Μαρία, τί τό δρᾶμα τοῦτο, ὅ ἐν σοί τεθέαμαι ; Ἀπορῶ καί ἐξίσταμαι, καί τόν νοῦν καταπλήττομαι ! Λάθρα τοίνυν ἀπ’ ἐμοῦ, γενοῦ ἐν τάχει. Μαρία, τί τό δρᾶμα τοῦτο, ὅ ἐν σοί τεθέαμαι ; Ἀντί τιμῆς, αἰσχύνην ˙ ἀντ’ εὐφροσύνης, τήν λύπην ˙ἀντί τοῦ ἐπαινεῖσθαι, τόν ψόγον μοι προσήγαγες. Οὐκ ἔτι φέρω λοιπόν, τό ὄνειδος ἀνθρώπων. ὑπό γάρ Ἱερέων ἐκ τοῦ Ναοῦ, ὡς ἄμεμπτον Κυρίου σέ παρέλαβον ˙ καί τί τό ὁρώμενον ; ”

Στό Δοξαστικό τῆς Τρίτης Ὥρας διεξάγεται ἕνας ζωηρός διάλογος μεταξύ τῶν πιστῶν καί τοῦ Ἰωσήφ τοῦ Μνήστορος ὡς ἑξῆς :

“ Ἰωσήφ, εἰπέ ἡμῖν πῶς ἐκ τῶν Ἁγίων ἥν παρέλαβες Kόρην, ἔγκυον φέρεις ἐν Βηθλεέμ ; Ἐγώ, φησί, τούς Προφήτας ἐρευνήσας, καί χρηματισθείς ὑπό Ἀγγέλου, πέπεισμαι, ὅτι Θεόν γεννήσει ἡ Μαρία ἀνερμηνεύτως˙ οὗ εἰς προσκύνησιν, Μάγοι ἐξ Ἀνατολῶν ἤξουσι, σύν δώροις τιμίοις λατρεύοντες. Ὁ σαρκωθείς δι’ ἡμᾶς, Κύριε, δόξα σοι ”.

Στό δεύτερο τροπάριο τῆς Ἐνάτης Ὥρας ἡ Παρθένος Μαρία ἀπευθύνεται στόν Ἰωσήφ καί τοῦ ἐξηγεῖ θεολογικώτατα τό ἐν αὐτῇ τελούμενον φρικτόν μυστήριον, οὕτως :

“ Ὅτε Ἰωσήφ, Παρθένε, λύπῃ ἐτιτρώσκετο, πρός Βηθλεέμ ἀπαίρων, ἐβόας πρός αὐτόν ˙ Τί ὁρῶν με ἔγκυον στυγνάζεις καί ταράττεσαι, ἀγνοῶν ὅλως τό ἐν ἐμοί φρικτόν μυστήριον ; Λοιπόν ἀπόθου φόβον ἅπαντα, τό παράδοξον ἐννοῶν ˙ Θεός κάτεισι γάρ ἐπί γῆς δι’ ἔλεον, ἐν τῆ ἐμῆ μήτρᾳ νῦν, καί σάρκα προσελάβετο˙ ὅνπερ τικτόμενον, ὄψει, ὡς ηὐδόκησε˙ καί τῆς χαρᾶς πλησθείς, προσκηνύσεις ὡς Κτίστην σου˙ ὅν Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν ἀπαύστως, καί δοξάζουσι, σύν Πατρί καί Ἁγίῳ Πνεύματι ”

Κατά τήν ἁγίαν Γραφήν τήν ἀγωνίαν καί τήν θλίψιν τῆς Παρθένου Μαρίας ἔπαυσεν ὁ Ἄγγελος, ὁ ὁποῖος ἐνεφανίσθη στόν Ἰωσήφ τόν Μνήστορα “ κατ’ ὄναρ ” καί τοῦ ὑπέδειξε νά μήν ἀμφιβάλλει γιά τήν ἠθική τῆς Παρθένου Μαρίας.

“Ταῦτα δέ αὐτοῦ ἐνθυμηθέντος ἰδού ἄγγελος Κυρίου κατ’ ὄναρ ἐφάνη αὐτῷ λέγων˙ Ἰωσήφ υἱός Δαυΐδ, μή φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριάμ τήν γυναίκα σου˙ τό γάρ ἐν αὐτῇ γεννηθέν ἐκ Πνεύματος ἐστίν Ἁγίου. Τέξεται δέ υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν˙ αὐτός γάρ σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν ” (Ματθαίου α΄ 20-21).

β- Ἡ ἀγωνία τῆς ἐμπερίστατης. Ἔτεκε καί ἐσπάργωσε τόν Υἱόν Της στήν φάτνη, “ διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι ” (Λουκᾶ β΄ 7).

Κάθε γυναίκα ἐπιθυμεῖ, ὅταν ἐπιστεῖ ἡ ὥρα τοῦ τοκετοῦ νά τέξει σ’ ἕνα ἰδιωτικό ἀξιοπρεπῆ χῶρο προσιδιάζοντα στήν περίστασι, στίς ἀνάγκες τοῦ γεγονότος καί νά προσφέρει στό νεογνό της τίς ἀνάλογες περιποιήσεις, τίς ὁποῖες ὑπαγορεύει τό μητρικό φίλτρο της.

Αὐτό δέν συνέβη στήν περίπτωσι τῆς Μητέρας τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία δέν ἔτεκε κοινό ἄνθρωπο, ἀλλά τόν Κύριο τῆς δόξης, τόν Ὕψιστο, τόν ἐπί τῶν Χερουβείμ καθεζόμενον, τόν Μονογενῆ Υἱό τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ὁ ὁποῖος εἶχε πληροφορίες ἀπό τό θεομητορικό περιβάλλον μεταξύ τῶν ἄλλων ἀποκλειστικῶν εἰδήσεων μᾶς πληροφορεῖ, ὅτι, ὅταν ὁ Ἰωσήφ καί ἡ Παρθένος Μαρία εὑρίσκοντο στή Βηθλεέμ γιά νά ἀπογραφοῦν κατά τήν γενική ἀπογραφή, τήν ὁποία διέταξε ὁ Καίσαρας τῆς Ρώμης Αὔγουστος καί ἐνῷ κατήγοντο ἀπό τήν μικρή αὐτή κωμόπολι καί ἀσφαλῶς θά εἶχον συγγενεῖς, ὅταν “ ἐπλήθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ τεκεῖν καί ἔτεκεν τόν υἱόν αὐτῆς τόν πρωτότοκον, καί ἐσπαργάνωσεν αὐτόν καί ἀνέκλινεν αὐτόν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι ” (Λουκᾶ β΄ 6-7).

Μία ἀκόμη στέρησι ἐστενοχώρησε τήν Πανάμωμη Κόρη, νά γεννήσει στό στάβλο καί νά ἀνακλίνει τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ καί Μονογενῆ καί Πρωτότοκο Υἱό Της στή φάτνη ὡς ἐμπερίστατη.

γ-Ἡ ταλαιπωρία ἀπό τόν διωγμό, τήν φυγή, τήν ἐξορία στήν Αἴγυπτο καί τήν μετοίκησι στήν Ναζαρέτ.

Στή ζωή της ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου ἐδοκίμασε κι αὐτούς τούς πόνους καί τίς ταλαιπωρίες, τοῦ διωγμοῦ, τῆς φυγῆς ὡς καταδιωκομένης, τῆς ἐξορίας στήν Αἴγυπτο καί τῆς μετεγκαταστάσεως Της στήν Ναζαρέτ.

Ὁ Ἡρώδης καθώς διηγοῦνται τά θεόπνευστα κείμενα τῶν Εὐαγγελιστῶν ἀπεφάσισε νά φονεύσει τόν Υἱόν Της καί Τόν ἀνεζήτησε σ’ ὅλη τήν Ἰουδαία καί τά περίχωρα, θανατώσας ὅλα τά νήπια τῆς περιοχῆς.

Ὁ Κύριος μας ἀπό τήν γέννησι Του ἐδοκίμασε ἀδίκως, χωρίς νά ἀπειλήσει κάποιον, τόν ἀπηνῆ διωγμό, τήν ἄδικη καταδίωξι καί τήν φονική διάθεσι. Πολλά νήπια ἔκτοτε στόν κόσμο δοκιμάζουν τήν ἴδια ἐχθρική στάσι καί φονική διάθεσι.

Ἡ Πανάμωμη διωκoμένη Μητέρα Του ἀναγκάσθηκε καθ’ ὑπόδειξι τοῦ Ἀγγέλου νά καταφύγει στήν Αἴγυπτο. Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος μᾶς παρέχει τίς σχετικές πληροφορίες “ Ἀναχωρησάντων δε αὐτῶν (δηλ. τῶν Μάγων) ἰδού ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ’ ὄναρ τῷ Ἰωσήφ λέγων, ἐγερθείς παράλαβε τό παιδίον καί τήν μητέρα αὐτοῦ καί φεῦγε εἰς Αἴγυπτον, καί ἴσθι ἐκεῖ ἕως ἄν εἴπω σοι μέλλει γάρ Ἡρώδης ζητεῖν τό παιδίον τοῦ ἀπολέσαι αὐτό. Ὁ δε ἐγερθείς παρέλαβεν τό παιδίον καί τήν μητέρα αὐτοῦ νυκτός καί ἀνεχώρησεν εἰς Αἴγυπτον, καί ἦν ἐκεῖ ἕως τῆς τελευτῆς Ἡρῴδου, ἵνα πληρωθῇ τό ρηθέν ὑπό Κυρίου διά τοῦ προφήτου λέγοντος ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τόν υἱόν μου. Τότε Ἡρῴδης ἰδών ὅτι ἐνεπαίχθη ὑπό τῶν μάγων, ἐθυμώθη λίαν, καί ἀποστείλας ἀνεῖλεν πάντας τούς παῖδας τούς ἐν Βηθλεέμ καί ἐν πᾶσι τοῖς ὁρίοις αὐτῆς ἀπό διετοῦς καί κατωτέρω, κατά τόν χρόνον ὅν ἠκρίβωσεν παρά τῶν μάγων. Τότε ἐπληρώθη τό ρηθέν ὑπό Ἱερεμίου τοῦ προφήτου λέγοντος˙ Φωνή ἐν Ραμά ἠκούσθη, θρῆνος, κλαυθμός καί ὀδυρμός πολύς Ραχήλ κλαίουσα τά τέκνα αὐτῆς, καί οὐκ ἤθελεν παρακληθῆναι, ὅτι οὐκ εἰσίν. Τελευτήσαντος δε τοῦ Ἡρῴδου ἰδού ἄγγελος Κυρίου φαίνεται κατ’ ὄναρ τῷ Ἰωσήφ ἐν Αἰγύπτῳ λέγων, ἐγερθείς παράλαβε τό παιδίον καί τήν μητέρα αὐτοῦ καί πορεύου εἰς γῆν Ἰσραήλ˙ τεθνήκασιν γάρ οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ παιδίου. Ὁ δέ ἐγερθείς παρέλαβε τό παιδίον καί τήν μητέρα αὐτοῦ καί ἦλθεν εἰς γῆν Ἰσραήλ. Ἀκούσας δε ὅτι Ἀρχέλαος βασιλεύει ἐπί τῆς Ἰουδαίας ἀντί Ἡρῴδου τοῦ πατρός αὐτοῦ ἐφοβήθη ἐκεῖ ἀπελθεῖν ˙ χρηματισθείς δέ κατ’ ὄναρ ἀνεχώρησεν εἰς τά μέρη τῆς Γαλιλαίας, καί ἐλθών κατῴκησεν εἰς πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, ὅπως πληρωθῇ τό ρηθέν διά τῶν προφητῶν ὅτι Ναζωραῖος κληθήσεται” (Ματθαίου β΄ 13-23).

Ἡ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ὑπό διωγμόν, πρόσφυγας καί μετανάστης. Γι’ αὐτό προστατεύει ὅλους τούς διωκομένους και κατατρεγμένους τῆς ζωῆς αὐτῆς.

δ-Οἱ περιπέτειες τῆς ἄσημης ζωῆς Της. Ζεῖ χωρίς σπίτι ἀκολουθοῦσα τόν περιοδεύοντα Υἱό Της καί χωρίς νά ζητεῖ τιμές καί προνόμια.

Ὁ Κύριος σ’ ἕνα γραμματέα, ὁ ὁποῖος προφανῶς ἐπεδίωκε κάποια ἐξασφάλισι πλησίον Του, στόν χαρισματικό Διδάσκαλο, ὅπως ἐνδεχομένως θά ἐλέγομεν σήμερον, Τοῦ ἐξήγησε, ὅτι δέν μπορεῖ νά τοῦ προσφέρει ἐξασφάλισι καί σιγουριά, ἀντιθέτως κοντά Του θά ἔχει περιπέτειες καί στερήσεις, τοῦ εἶπε, “ αἱ ἀλώπεκες φωλεούς ἔχουσι καί τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις, ὁ δε υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ ” (Ματθαίου η΄ 20). Ὁ Κυριός μας ἔζησε χωρίς σπίτι καί ἄλλες ἀνέσεις, οἱ ὁποῖες διευκολύνουν τήν ζωή μαζί μέ τήν Μητέρα Του.

Ὅτι τόν Κύριον διακονοῦσαν οἱ πιστές γυναῖκες καί συντηροῦσαν Αὑτόν καί τούς μαθητές Του ἀπό τήν περιουσία τους μᾶς μαρτυροῦν οἱ Εὐαγγελιστές Λουκᾶς η΄13 καί Ματθαῖος κζ΄ 55.

Ἔτσι ἡ Παναγία μας παρά τό ὅτι ἐγέννησε τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ ἐν τούτοις οὐδεμία τιμή καί οὐδέν προνόμιο ἀπήλαυσε κατά τήν ἐπίγειο ζωή Της πλησίον Του.

Ἔζησε ὑπό τήν σκιά τοῦ Υἱοῦ Της ἐν σιωπῇ καί ταπεινώσει.

ε-Ἡ ταπείνωσι ἀπό τήν ὕβρι καί τήν συκοφαντία τῶν ἀπιστούντων Ἰουδαίων.

Ἀφόρητος καί ἀβάστακτη στήν ψυχή τῶν ἀνθρώπων εἶναι μία ὕβρις, μία συκοφαντία. Ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας ἤκουσε βαρύτατες ὕβρεις ἀπό τούς ἀπιστοῦντες Ἰουδαίους καί ἀμφισβητοῦντες τήν Θεότητα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί Υἱοῦ Της καί τίς ἐβάστασε μέ ὑπομονή καί ἀνεξικακία.

Τήν πληροφορία αὐτή μᾶς παραθέτει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος ἤκουσε νά ἐκτοξεύεται ἀπό τά χείλη τῶν ὁμοεθνῶν τους μία φοβερή ὕβρι, ὅταν ἐξύβρισαν κατά πρόσωπο τόν ἀναμάρτητο Κύριο μας λέγοντας Του “ ἡμεῖς ἐκ πορνείας οὐ γεγεννήμεθα ” (Ἰωάννου η΄ 41).

Μέ τόν λόγο αὐτό ἐσυκοφαντοῦσαν ἐμμέσως πλήν σαφῶς Αὐτόν καί τήν Μητέρα Του. Ἐκείνη τήν ὁποία ὁ Ἀρχάγγελος προσεφώνησε “Κεχαριτωμένη” καί “εὐλογημένη ἐν γυναιξί ” (Λουκᾶ α΄ 28).

στ-Ἡ πικρία ἐκ τῆς ἀχαριστίας καί ἐκ τῆς ἀγνωμοσύνης τῶν εὐεργετημένων ἀπό τόν Υἱό Της.

Ἡ Μητέρα τοῦ Λυτρωτοῦ καί Σωτῆρος, Αὐτοῦ, ὁ Ὁποῖος διῆλθε τήν ζωή Αὐτοῦ “ εὐεργετῶν καί ἰώμενος ” (Πράξεις ι΄ 38), ἐπικράθη ἀπό τήν ἀχαριστία τῶν εὐεργετημένων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐξήτουν πεισμόνως μέ τυφλό μῖσος τόν ἐξευτελισμό Του καί τόν μαρτυρικό θάνατό Του. Ἤκουσε τό γεμάτο σκληρότητα καί ἀνελέητο “ Ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν ” (Ἰωάννου ιθ΄ 15) γιά Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ Μόνος Ἐλεήμων καί Φιλάνθρωπος. Γι’ Αὐτόν, ὁ Ὁποῖος ἐχρημάτισε τό μέγα ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιά τούς ἀνθρώπους κατά τήν δοθεῖσαν ἀπό τόν Θεό ὑπόσχεσι “ μετά ἐλέους μεγάλου ἐλεήσω σε…καί ἐν ἐλέει αἰωνίῳ ἐλεήσω σε ” (Ἡσαΐου 54, 7-8).

ζ- Ὁ πόνος ἀπό τήν ρομφαία, ἡ ὁποία διεπέρασε τήν καρδία Της.

Ὁ δίκαιος Συμεών, ὅταν ὑπήντησε τόν Κύριο καί τόν ὑπεδέχθη στό Ναό τοῦ Σολομῶντος βασταζόμενο ἀπό τήν Μητέρα Του προεφήτευσε γιά τόν Υἱό Της καί κατέληξε λέγων πρός Αὐτή : “ Σοῦ δέ αὐτῆς τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία ” (Λουκᾶ β΄ 35).

Ἡ ρομφαία αὐτή ἦταν ὁ σταυρικός καί ἄδικος θάνατος τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ Της.

Στό ὡραῖο καί κατανυκτικό σταυροθεοτοκίο τροπάριο ἐκφράζεται ὅλο αὐτό τό δρᾶμα τῆς πονεμένης Μητέρας :

“ Σφαγήν σου τήν ἄδικον Χριστέ, ἡ Παρθένος βλέπουσα, ὀδυρομένη ἐβόα σοι ˙ Τέκνον γλυκύτατον, πῶς ἀδίκως θνήσκεις ; πῶς τῷ ξύλῳ κρέμασαι, ὁ πᾶσαν γῆν κρεμάσας τοῖς ὕδασι ; Μή λίπῃς μόνην με, Εὐεργέτα πολυέλεε, τήν Μητέρα καί δούλην σου δέομαι ”.

Ἔτσι παρηγορεῖ ὅλους τούς πονεμένους γονεῖς, τήν καρδία τῶν ὁποίων διαπερνᾶ ὡς ξῖφος ὀξύ ὁ θάνατος τῶν τέκνων τους.

Διακριτική καί ταπεινή ἦταν ἡ ζωή τῆς Παρθένου γεμάτη ἀπό θλίψεις καί πολλές ταπεινώσεις.

Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος τήν ἐδόξασε καί τήν ἐξύψωσε ὑπεράνω ὁρατῶν καί ἀοράτων.

Αὐτή τήν δόξα τῆς Θεοτόκου ὕμνησε ὁ Προφήτης καί Βασιλεύς Δαυΐδ στόν ὡραιότατο Ψαλμό 44 στούς στίχους 10-18, τούς ὁποίους παραθέτουμε σέ κείμενο καί μετάφρασι 

Κείμενο:

Παρέστη ἡ βασίλισσα ἐκ δεξιῶν σου,

ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη, πεποικιλμένη

Ἄκουσον, θυγάτερ, καί ἴδε, καί κλῖνον τό οὗς σου

καί ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου καί τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου.

Καί ἐπιθυμήσει ὁ βασιλεύς τοῦ καλλους σου,

ὅτι αὐτός ἐστι Κύριός σου, καί προσκυνήσεις αὐτῷ.

Καί προσκυνήσουσιν αὐτῷ θυγατέρες Τύρου ἐν δώροις˙

τό πρόσωπόν σου λιτανεύσουσιν οἱ πλούσιοι τοῦ λαοῦ.

Πᾶσα ἡ δόξα τῆς θυγατρός τοῦ βασιλέως ἔσωθεν,

ἐν κροσσωτοῖς χρυσοῖς περιβεβλημένη, πεποικιλμένη.

Ἀπενεχθήσονται τῷ βασιλεῖ παρθένοι ὀπίσω αὐτῆς,

αἱ πλησίον αὐτῆς ἀπενεχθήσονταί σοι.

Ἀπενεχθήσονται ἐν εὐφροσύνῃ καί ἀγαλλιάσει,

ἀχθήσονται εἰς ναόν βασιλέως.

Ἀντί τῶν πατέρων σου ἐγενήθησάν σοι υἱοί˙

καταστήσεις αὐτούς ἄρχοντας ἐπί πᾶσαν τήν γῆν.

Μνησθήσομαι τοῦ ὀνομάτός σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καί γενεᾷ˙

διά τοῦτο λαοί ἐξομολογήσονταί σοι

εἰς τόν αἰῶνα καί εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.

Μετάφραση:

“ Ἄκουσε κόρη μου, καί δές,

δῶσε τήν προσοχή σου

ξέχασε τό λαό σου καί τό σπίτι τοῦ πατέρα σου.

Ὁ βασιλιᾶς ἐπιθυμεῖ τήν ὁμορφιά σου

ὁ Κύριος σου εἶναι αὐτός

προσκήνυσε μπροστά του.

Τῆς Τύρου οἱ Κόρες μέ δῶρα

Μπροστά σου θα ’ρθοῦν

Οἱ πλούσιοι τοῦ λαοῦ θά σέ παινέψουν

Ὅλο μεγαλοπρέπεια ἡ βασιλοκόρη

Στά διαμερίσματά της μέσα

μέ χρυσοΰφαντη τή φορεσιά

Πολύχρωμα ντυμένη θά ὁδηγηθεῖ στό βασιλιά

θά τήν ἀκολουθοῦν παρθένες

ἡ συνοδεία της σ’ ἐσένα θά ὁδηγηθεῖ

Μέ ἀλλαγμούς καί μέ χαρές

μπαίνουν μέσα στοῦ βασιλιά τ’ ἀνάκτορα

Τή θέση τῶν προγόνων σου

οἱ γιοί σου θά τήν πάρουν

ἄρχοντες θα’ ναι μές στή χώρα ὁλόκληρη

Θά μνημονεύουν τ’ ὄνομά σου

ἀπό γενιά σ’ ἄλλη γενιά

γι’ αὐτό οἱ λαοί θά σ’ ἐξυμνοῦν

παντοτινά καί αἰώνια ”

Ἐπίλογος

Οἱ πιστοί, οἱ ὁποῖοι θλίβονται στή ζωή τους ψάλλουν μέ ἱκεσία, ἐλπίδα καί καί προσδοκία πρός τήν Θεοτόκο καί Παρθένο Μαρία σέ κάθε εὐκαιρία :

“ Πάντων θλιβομένων ἡ χαρά

καί ἀδικουμένων προστάτις

καί πενομένων τροφή

ξένων τε παράκλησις

καί βακτηρία τυφλῶν,

ἀσθενούντων ἐπίσκεψις,

καταπονουμένων σκέψις καί ἀντίληψις,

καί ὀρφανῶν βοηθός,

Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου,

σύ ὑπάρχεις˙ Ἄχραντε σπεῦσον,

δυσωποῦμεν, ρύσασθαι τούς δούλους σου

Καί τό :

Ἡμεῖς ἐν σοί καυχώμεθα, Θεοτόκε,

καί πρός Θεόν σε ἔχομεν προστασίαν˙

ἔκτεινόν σου τήν χεῖρα τήν ἄμαχον,

καί θραῦσον τούς ἐχθρούς ἡμῶν˙

σοῖς ἐξαπόστειλον δούλοις,

βοήθειαν ἐξ ἁγίου ”