Η ταπείνωση του παπά που έκανε θαύματα!

 

Ήταν στην Ιορδανία ένας πολύ απλός παπάς που έκανε θαύματα.

Διάβαζε ανθρώπους και ζώα που είχαν κάποια αρρώστια και γίνονταν καλά.

Πήγαιναν και Μουσουλμάνοι σ’ αυτόν, όταν έπασχαν από κάτι, και τους θεράπευε.

Αυτός, πριν λειτουργήση, έπαιρνε ένα ρόφημα με λίγο παξιμάδι και μετά όλη την ημέρα δεν έτρωγε τίποτε.

Κάποτε έμαθε ο Πατριάρχης ότι τρώει πριν από την Θεία Λειτουργία και τον κάλεσε στο Πατριαρχείο.

Πήγε εκείνος, χωρίς να ξέρη γιατί τον ζητάνε. 

Ώσπου να τον φωνάξη ο Πατριάρχης, περίμενε μαζί με άλλους σε μια αίθουσα.

Έξω έκανε πολλή ζέστη είχαν κλειστά τα παντζούρια και από μια τρυπούλα περνούσε μια ακτίνα.

Αυτός νόμισε ότι είναι σχοινί. Επειδή είχε ιδρώσει, βγάζει το ράσο του και το κρεμάει πάνω στην ακτίνα.

Όταν το είδαν οι άλλοι που κάθονταν εκεί στην αίθουσα, τα έχασαν.

Πάνε και λένε στον Πατριάρχη:

– O παπάς που κολατσίζει πριν από την Θεία Λειτουργία κρέμασε το ράσο του πάνω σε μια ακτίνα!

Τον κάλεσε μέσα ο Πατριάρχης και άρχισε να τον ρωτάη: Τι κάνεις; Πώς πας; Κάθε πότε λειτουργείς; Πώς ετοιμάζεσαι για την Θεία Λειτουργία;

– Να, λέει, διαβάζω την ακολουθία του όρθρου, κάνω και μερικές μετάνοιες και ύστερα φτιάχνω ένα ρόφημα, κολατσίζω λίγο, και έπειτα λειτουργώ.

– Γιατί το κάνεις αυτό; τον ρωτάει ο Πατριάρχης.

– Άμα φάω λιγάκι πριν από την Θεία Λειτουργία, λέει εκείνος, όταν κάνω κατάλυση, πάει ο Χριστός επάνω. Ενώ, αν φάω μετά την Θεία Λειτουργία, πάει ο Χριστός από κάτω! Με καλό λογισμό το έκανε! 

Του λέει τότε ο Πατριάρχης:

– Όχι, δεν είναι σωστό αυτό. Πρώτα να κάνης κατάλυση, και έπειτα να τρως λίγο.

Έβαλε μετάνοια και το δέχθηκε. Θέλω να πω, παρόλο που είχε φθάσει σε τέτοια κατάσταση, να κάνη θαύματα, το δέχθηκε απλά, δεν είχε δικό του θέλημα.

Ενώ, αν πίστευε στον λογισμό του, μπορούσε να πη: «Εγώ διαβάζω ανθρώπους και ζώα άρρωστα και γίνονται καλά, κάνω θαύματα τι μου λέει αυτός; Έτσι που το σκέφτομαι, είναι πιο καλά, γιατί αλλιώς πάει το φαγητό πάνω από τον Χριστό».

Έχω καταλάβει ότι ή υπακοή πολύ βοηθάει. Και λίγο μυαλό να έχη κανείς, αν κάνη υπακοή, γίνεται φιλόσοφος. Είτε έξυπνος είτε κουτός είτε υγιής είτε άρρωστος πνευματικά ή σωματικά είναι κανείς και βασανίζεται από λογισμούς, αν κάνη υπακοή, ελευθερώνεται. Λύτρωση είναι ή υπακοή.

Από το βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου (οσίου Παϊσίου), «Πνευματικός αγώνας, Λόγοι, γ’», 

έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή- -Θεσσαλονίκης