Αν ήταν εκεί και ο Χριστός...
Την νύκτα της 28ης προς την 29η Ιουλίου 2015,έγινε στον Πανάγιο Τάφο, συλλείτουργο προκαθημένων. Συλλειτούργησαν οι προκαθήμενοι των Πατριαρχείων Αλεξανδρείας και Ιεροσολύμων. Υπό διαφορετικές συνθήκες το γεγονός θα συγκλόνιζε και θα χαροποιούσε τους απανταχού ορθοδόξους. Τι πιο χαροποιό γεγονός από το να βλέπεις τους προκαθήμενους του δευτέρου και τετάρτου στην εκκλησιαστική τάξη πρεσβυγενών πατριαρχείων, να προσεύχονται στο ιερότερο σημείο της γης. Πάνω στην πλάκα του Παναγίου Τάφου. Στο σημείο που και ιστορικά αλλά και ουσιαστικά, θεμελιώνει το ορθόδοξο δόγμα.
Κι όμως. Αυτό το υπό διαφορετικές συνθήκες, τόσο σημαντικό γεγονός, καταντά να είναι μια απλή παράσταση. Κι αυτό γιατί οι «πρωταγωνιστές» έχουν ξεχάσει τελείως το ρόλο τους και την αποστολή τους. Κατ’ αρχήν ο λόγος της επίσκεψης: Η εισπήδηση των Ιεροσολύμων στο Κατάρ. Εξουσία και επέκταση της εκκλησιαστικής επιρροής. Να πάρουμε και επαρχίες άλλου Πατριαρχείου. Άρα το πρόβλημά μας δεν είναι η διακονία των πιστών και η διάδοση του θείου λόγου, αλλά η γεωπολιτική μας επέκταση. Αντί τα ορθόδοξα Πατριαρχεία να συνεργασθούν για το πώς μπορούν να οργανώσουν την αποτελεσματικότερη διακονία των πιστών και τη διάδοση του θείου λόγου, συμπεριφέρονται σαν καταπατητές οικοπεδοφάγοι ή -ακόμα χειρότερα- σαν τους Τούρκους εισβολείς στη Βόρεια Κύπρο.
Και οι προκαθήμενοι Αλεξανδρείας και Κύπρου έρχονται να συνετίσουν και να πείσουν τον προκαθήμενο των Ιεροσολύμων... Μα δεν τον γνωρίζουν; Υπάρχει περίπτωση να υποχωρήσει; Ποιος; Ο άνθρωπος που δεν δίστασε να φερθεί προς τον άνθρωπο που τον χειροτόνησε με τον χειρότερο τρόπο; Που δεν διστάζει να του αποστερεί και τα στοιχειωδέστερα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς κατηγορία, χωρίς δίκη , χωρίς καταδίκη;… Που ανερυθρίαστα αποκαλεί «αυτοεγκλεισμό» τον αυθαίρετο εγκλεισμό του Πατριάρχη Ειρηναίου, επειδή γνωρίζει ότι όλες οι πράξεις του είναι παράνομες και φοβάται ότι κάποια στιγμή, οι αγιοταφίτες πατέρες, θα ξεπεράσουν τους όποιους φόβους τους και θα επιστρέψουν στην κανονικότητα; Που ελπίζει ότι ο πανδαμάτωρ χρόνος θα εξοντώσει τον άνθρωπο που τον χειροτόνησε και έτσι θα νομιμοποιηθεί και αυτός και οι πράξεις του;
Αλλά και ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας είναι ικανοποιημένος; Ξέχασε τις προσπάθειες του Πατριάρχη Ειρηναίου προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ώστε να τον βοηθήσει να αναδειχθεί στον Πατριαρχικό Θρόνο της Αλεξάνδρειας; Γιατί δεν τον αναζήτησε να τον δει; Δεν γνωρίζει το δράμα του; Ενώ σε κατ΄ ιδίαν συζητήσεις προς ιερείς, ομολογεί ότι τότε στην Πανορθόδοξη του 2005, αδίκησε λόγω απειρίας τον Πατριάρχη Ειρηναίο, τώρα που του δόθηκε η ευκαιρία και βρέθηκε ενώπιος ενωπίω, τι έκανε; Μήπως ο Πανάγιος Τάφος ήταν λίγα μέτρα πιο πέρα, στο ταπεινό κελί του έγκλειστου Πατριάρχη;
Όλα αυτά είναι λυπηρά. Όταν λείπει παντελώς το πνεύμα του Θεού, από τις πράξεις ιερωμένων, τότε όλες οι ιεροπραξίες καταντούν φολκλορικές εκδηλώσεις. Ο Χριστός είναι διωγμένος, όπως επί Ηρώδη και ψάχνει να βρεί μια Αίγυπτο, να τον φιλοξενήσει μέχρις ότου να εκλείψουν οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου. Έτσι λοιπόν στο συλλείτουργο της 28-29 Ιουλίου όλα ήσαν υπέροχα. Μόνο που έλειπε ο Χριστός...
Κι όμως. Αυτό το υπό διαφορετικές συνθήκες, τόσο σημαντικό γεγονός, καταντά να είναι μια απλή παράσταση. Κι αυτό γιατί οι «πρωταγωνιστές» έχουν ξεχάσει τελείως το ρόλο τους και την αποστολή τους. Κατ’ αρχήν ο λόγος της επίσκεψης: Η εισπήδηση των Ιεροσολύμων στο Κατάρ. Εξουσία και επέκταση της εκκλησιαστικής επιρροής. Να πάρουμε και επαρχίες άλλου Πατριαρχείου. Άρα το πρόβλημά μας δεν είναι η διακονία των πιστών και η διάδοση του θείου λόγου, αλλά η γεωπολιτική μας επέκταση. Αντί τα ορθόδοξα Πατριαρχεία να συνεργασθούν για το πώς μπορούν να οργανώσουν την αποτελεσματικότερη διακονία των πιστών και τη διάδοση του θείου λόγου, συμπεριφέρονται σαν καταπατητές οικοπεδοφάγοι ή -ακόμα χειρότερα- σαν τους Τούρκους εισβολείς στη Βόρεια Κύπρο.
Και οι προκαθήμενοι Αλεξανδρείας και Κύπρου έρχονται να συνετίσουν και να πείσουν τον προκαθήμενο των Ιεροσολύμων... Μα δεν τον γνωρίζουν; Υπάρχει περίπτωση να υποχωρήσει; Ποιος; Ο άνθρωπος που δεν δίστασε να φερθεί προς τον άνθρωπο που τον χειροτόνησε με τον χειρότερο τρόπο; Που δεν διστάζει να του αποστερεί και τα στοιχειωδέστερα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς κατηγορία, χωρίς δίκη , χωρίς καταδίκη;… Που ανερυθρίαστα αποκαλεί «αυτοεγκλεισμό» τον αυθαίρετο εγκλεισμό του Πατριάρχη Ειρηναίου, επειδή γνωρίζει ότι όλες οι πράξεις του είναι παράνομες και φοβάται ότι κάποια στιγμή, οι αγιοταφίτες πατέρες, θα ξεπεράσουν τους όποιους φόβους τους και θα επιστρέψουν στην κανονικότητα; Που ελπίζει ότι ο πανδαμάτωρ χρόνος θα εξοντώσει τον άνθρωπο που τον χειροτόνησε και έτσι θα νομιμοποιηθεί και αυτός και οι πράξεις του;
Αλλά και ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας είναι ικανοποιημένος; Ξέχασε τις προσπάθειες του Πατριάρχη Ειρηναίου προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ώστε να τον βοηθήσει να αναδειχθεί στον Πατριαρχικό Θρόνο της Αλεξάνδρειας; Γιατί δεν τον αναζήτησε να τον δει; Δεν γνωρίζει το δράμα του; Ενώ σε κατ΄ ιδίαν συζητήσεις προς ιερείς, ομολογεί ότι τότε στην Πανορθόδοξη του 2005, αδίκησε λόγω απειρίας τον Πατριάρχη Ειρηναίο, τώρα που του δόθηκε η ευκαιρία και βρέθηκε ενώπιος ενωπίω, τι έκανε; Μήπως ο Πανάγιος Τάφος ήταν λίγα μέτρα πιο πέρα, στο ταπεινό κελί του έγκλειστου Πατριάρχη;
Όλα αυτά είναι λυπηρά. Όταν λείπει παντελώς το πνεύμα του Θεού, από τις πράξεις ιερωμένων, τότε όλες οι ιεροπραξίες καταντούν φολκλορικές εκδηλώσεις. Ο Χριστός είναι διωγμένος, όπως επί Ηρώδη και ψάχνει να βρεί μια Αίγυπτο, να τον φιλοξενήσει μέχρις ότου να εκλείψουν οι ζητούντες την ψυχήν του παιδίου. Έτσι λοιπόν στο συλλείτουργο της 28-29 Ιουλίου όλα ήσαν υπέροχα. Μόνο που έλειπε ο Χριστός...
