Πρεσβύτερος ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ ΚΟΛΛΑΣ: «αντικανονικότητα ολκής για τα Ιεροσόλυμα η απόφαση της “Πανορθοδόξου Συνόδου” στο Φανάρι»
Στα Ιεροσόλυμα πράγματι συνέβησαν και συμβαίνουν απαράδεκτα γεγονότα, που αμαύρωσαν και αμαυρώνουν την Ιερότητα της παγκόσμιας αποστολής της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Και τούτο γιατί δεν τηρήθηκαν πιστά ούτε και τηρούνται οι λίαν σαφείς και κατηγορηματικές διατάξεις των Θείων Αποστολικών, Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, και των αγίων Πατέρων. Όσοι μίλησαν και έγραψαν και συνεχίζουν ακόμη να ομιλούν και να γράφουν για τα γεγονότα αυτά είναι εντελώς έξω και πέρα από τις Θεόπνευστες διατάξεις του Εκκλησιαστικού Συντάγματος, δηλαδή του Κανονικού Δικαίου αυτής της Ουράνιας ΠΥΞΙΔΟΣ της Ορθοδοξίας που εξασφαλίζει την εσωτερική Διοίκηση και Τάξη των Ορθοδόξων Εκκλησιών, και των σχέσεων μεταξύ τους.
Όλοι αυτοί που μιλάνε και γράφουν, διογκώνουν τα γεγονότα είτε για ίδιους λόγους και απώτερους κρύφιους σκοπούς είτε τα εξετάζουν από καθαρώς νομικίστικη πλευρά και πολιτική σκοπιμότητα, με αποτέλεσμα να τα περιπλέκουν έτι περισσότερον. Και ύστερα από αυτά, τα σοβαρά Κανονικά ατοπήματα, που συνέβησαν και συμβαίνουν στα Ιεροσόλυμα, θα περίμενε κανείς να τα επιλύσει η “Πανορθόδοξος Σύνοδος”, εκεί στο Φανάρι, εφαρμόζοντας βέβαια πιστά τους Θεόπνευστους Θείους και Ιερούς κανόνες. Όμως, συνέβη αυτό πράγματι, ή τα πράγματα περιεπλάκησαν ακόμη περισσότερον; Για να δούμε!
α) Η Πανορθόδοξος Σύνοδος συνεκλήθη για να διαβουλευθούν οι Προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών και να βρουν μια Κανονική λύση, προκειμένου να τακτοποιηθούν τα πράγματα στα Ιεροσόλυμα (= τη Μητέρα των Εκκλησιών). Όμως, τελικά κατέληξε σε μια αντικανονικότητα ολκής, για να μην πω εκμαυλισμό ή και βαρβαρισμό επί των Ιερών Κανόνων.
Ζήτησαν από έναν προκαθήμενο (= Πατριάρχη) Ορθοδόξου Εκκλησίας, συσκεπτόμενο μέλος της “Πανορθοδόξου Συνόδου”, να παραιτηθεί, παρότι όφειλαν να γνωρίζουν, ότι παραίτηση Ιερωμένου, οι Ιεροί Κανόνες, ούτε προβλέπουν ούτε επιτρέπουν, κατά σαφή απόφαση της Γ’ Οικ. Συνόδου ότι, “παραιτήσεις ου χρη δέχεσθαι… ει γαρ εισίν άξιοι του λειτουργείν, έστωσαν εν τούτω, ει δε ανάξιοι, μη από παραιτήσεως εξίστωσαν, κατεγνωσμένοι δε μάλλον επί πράγμασι…”, (σχόλια των μεγάλων Κανονολόγων Ζωναρά, Βλάσταρη και Αριστηνού, στην Επιστολή της Γ΄Οικ. Συνόδου, προς Σύνοδον Παμφυλίας, “ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΘΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ” Γ. ΡΑΛΛΗ – Μ. ΠΟΤΛΗ, τόμος Β΄ σελίδα 206-215, πρβλ. ΠΗΔΑΛΙΟΝ Αγ. Νικοδήμου, εκδόσεις ΑΣΤΕΡΟΣ, σελ. 178-182).
Οι Προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών (ουσιαστικά 8 προς 7), εζήτησαν όλως αντι/Κανονικώς και ίσως “ελαφρά τη συνειδήσει”, το σαφώς απαράδεκτο από τους Θείους και Ιερούς Κανόνες, την “αυτο/Καθαίρεση” του Πατριάρχη προκαθημένου της Μητέρας των Εκκλησιών, των Ιεροσολύμων αν είναι δυνατόν! Νομίζω, ότι η απόφαση αυτή του Φανουρίου, αγγίζει τα όρια γνωστής, αλήστου μνήμης δίκη, “Ληστρικής Συνόδου”.
β) Αποφάσισαν την διαγραφή από τα Ορθόδοξα “Δίπτυχα”, ενός συσκεπτόμενου μέλους της “Πανορθοδόξου Συνόδου!”. Ω της παρανομίας, αντι/Κανονικότητας, και αποκοτιάς! Ένας Ιερωμένος, τότε και μόνον, διαγράφεται από τα Ορθόδοξα “Δίπτυχα”, όταν υποπέσει σε αίρεση ή όταν καθαιρεθεί δικαίως, “δι΄ αποδεδειγμένα κεφαλικά Κανονικά παραπτώματα”.
γ) Επικαλέστηκαν τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, ενώ τον είχαν ήδη προλάβει, και είχαν προαποφασίσει πριν και από την διαβούλευση για την εξεύρεση λύσης, τον σφαγιασμόν ενός μέλους της ελλιπούς Πανορθοδόξου Συνόδου, τον κυρίαρχο Πατριάρχη Ιεροσολύμων.
δ) Η Σύνοδος, όλως αντι/Κανονικώς συνετάχθη και συνεφώνησε, πλήρως, με τους συνωμότες, και αναπόδεικτα στραφέντες κατά του “ΠΡΩΤΟΥ”, αδιαφόρησε πλήρως έναντι των Θείων και Ιερών Κανόνων, και των Κανονικών Αποφάσεων που όφειλε να λάβει υπόψη της η Σύνοδος, ειδικώς, για το εν λόγω θέμα, με αποτέλεσμα, το πρόβλημα των Ιεροσολύμων, να οδηγείται σε περαιτέρω εκτράχυνση με ανεξέλεγκτες και τραγικές ίσως θρησκευτικές εξελίξεις.
ε) Η αναφορά της Συνόδου, στον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, είναι μάλλον ατυχής, γιατί στην περίπτωση του αγίου Γρηγορίου προέκυψε σοβαρό θέμα Κανονικότητος, την οποίαν προσεπάθησε ο άγιος, να την προσπεράσει, ισχυριζόμενος ότι, “ναι μεν εξελέγη Επίσκοπος Σασίμων, όμως δεν πήγε ποτέ εκεί”, με αποτέλεσμα να υποπέσει σε δεύτερο βαρύτερο Κανονικό παράπτωμα, διο και αποχώρησε για άσκηση, (ΘΗΕ τόμος 4ος σελ. 712-716). Συνεπώς, η Απόφαση της Πανορθοδόξου Συνόδου πάσχει ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ΑΚΥΡΟΤΗΤΑ! Και ο κ. Ειρηναίος θα μπορούσε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, (ως Έλλην πολίτης ;), να προσφύγει στην Ελληνική Δικαιοσύνη, (ΣτΕ), κατά της Διοικητικής Απόφασης – Πράξη της Πανορθόδοξου Συνόδου, αφού η ισχύς και η πιστή εφαρμογή των Θείων και Ιερών Κανόνων, για την Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ελλάδος και το ΦΑΝΑΡΙ, είναι κατοχυρωμένη από το ισχύον Σύνταγμα της Ελληνικής Πολιτείας (;), (άρθρο 3).
Το ερώτημα που γεννάται, εν προκειμένω, σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό των αποκαλύψεων είναι, αν έχουν εφαρμοστεί επακριβώς οι Θεόπνευστες Διατάξεις των Θείων και Ιερών Κανόνων!!! Τα όσα λέγουν ότι έγιναν, και όπως έγιναν, είναι εκτός του ισχύοντος Κανονικού Δικαίου της Ορθοδόξου Εκκλησίας , γι΄ αυτό και έφτασαν τα πράγματα σ΄ αυτές τις απαράδεκτες ακρότητες και η αιτία βαραίνει τόσο τη Σύνοδο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, αλλά και την όλω αντι/Κανονική ενέργεια όλων των άλλων υπό τον Οικουμενικόν εκεί στο ΦΑΝΑΡΙ περισσότερον.
ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ:
ΑΠΟ ΕΠΟΨΗ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ
Α΄ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ
α) Κατά τους Θείους και Ιερούς Κανόνες οι εκλεγέντες Χειροτονιθέντες, και τοποθετηθέντες Ιερωμένοι, όπως ο κ. Ειρηναίος, είναι ισόβιοι, και δεν επιτρέπεται παραίτηση, εκτός της σωματικής και πνευματικής αποδεδειγμένης, αναπηρίας, γιατί “ή είναι άξιος ο Ιερωμένος, παραμένει στη θέση του ή είναι αποδεδειγμένως ανάξιος και καθαιρείται” (Επιστολή Γ΄ Οικ. Συν. Ένθ. αν.).
β) Όποιος ψηφίσει υπέρ της εκλογής κάποιου Ιερωμένου και στην συνέχεια, “εναντιωθή τη ιδία ομολογία, ή τη υπογραφή, αυτός εαυτόν αποστερήσει της τιμής ( =Καθαιρείται)” (Καν. 13ος Συν. Καρθαγένης).
γ) Η Συνωμοσία ή Φατρία κατά Ιερωμένου της Εκκλησίας και μάλιστα κατά του Επισκόπου – Πατριάρχη, η οποία εκκλησιαστικών χαρακτηρίζεται “ΤΥΡΕΙΑ” , τιμωρείται με καθαίρεση, (Καν. 18ος Δ΄ Οικ. Συν. και 34ος ΣΤ΄ Οικ. Συν.).
δ) Η μη μνημόνευση του Πατριάρχου, του Πρώτου και του Επισκόπου ισοδυναμεί μα την “πήξει ετέρου θυσιαστηρίου” και τιμωρούνται, οι τολμητίες, με καθαίρεση , (Καν. 31ος Αγ. Αποστόλων, και 14ος Α’/Β’ Συν.). Από τα όσα λοιπόν, ακροθιγώς πως, έχουν αναφερθεί και αφορούν την περίπτωση του κ. Ειρηναίου, Πατριάρχου Ιεροσολύμων, οι Θείοι και Ιεροί Κανόνες τα χαρακτηρίζουν, ευθέως, “Αηδίες οξύχολων Επισκόπων” (Καν. 5ος Α’ Οικ. Συν. & 14ος Συν. Σαρδικής).
Β’ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΦΑΝΑΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ
Εκ μέρους του Φαναρίου και των συν αυτώ, σχετικά με την περίπτωση του Πατριάρχη κ. Ειρηναίου:
1. Υπέπεσαν στην Κανονική κατηγορία της “εισπήδησης” σε άλλη Αυτοκέφαλη Εκκλησία, και δη του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων της Μητέρας των Εκκλησιών
2. Ταυτίστηκαν με τους συνωμότες του κ. Ειρηναίου και καταδίκασαν “ελαφρά τη συνειδήσει (;) τον Κυριάρχη Πατριάρχη”.
3. Προαποφασισμένοι, τον εκάλεσαν, ωσάν να ήταν υπάλληλος τους, και το εξωφρενικόν , του ζήτησαν, σε πλήρη αντίθεση με τους Θείους και Ιερούς Κανόνες να παραιτηθεί (= Δηλαδή να αυτό/Καθαιρεθεί!!!).
4. Και ύστερα από όλα αυτά τα τραγελαφικά ποία η αξία της σύγκλησης της… Υπερτελούς Συνόδου, και μάλιστα όλως ελλιπούς εφ΄ όσον ήδη υπήρχε εκπεφρασμένη Απόφαση σε βάρος του κ. Ειρηναίου, με καταφανή καταπάτηση των Θείων και Ιερών Κανόνων;
ΠΡΟΤΑΣΗ: Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η πλέον σωστή και Κανονική απόφαση που θα μπορούσε να λάβει η ελλιπής, έστω, αυτή Σύνοδος, θα ήταν να εκλέξει, και να αποστείλει,, αποδεκτόν “ΕΞΑΡΧΟΝ” στο Πατριαρχείον Ιεροσολύμων για τις περαιτέρω Κανονικές διαδικασίες και διευθετήσεις, και το όλον θέμα θα είχε Κανονική τελική λύση και αποδεκτή από όλους τους αντιμαχομένους, γιατί λύση του προβλήματος των Ιεροσολύμων δεν μπορεί να υπάρξει έξω και πέρα από τις λίαν σαφείς και κατηγορηματικές Θεόπνευστες διατάξεις των διαχρονικών Θείων και Ιερών Κανόνων, αυτής της αλάνθαστης Ουράνιας ΠΥΞΙΔΟΣ της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Οι Συμβουλές και συνάμα κεφαλικές απειλές, των Αγ. Αποστόλων, προς τους Επισκόπους είναι λίαν σαφείς και κατηγορηματικές: “Ταύτα και περί Κανόνων υμίν διατετάχθω παρ΄ ημών, ω επίσκοποι, υμείς δε εμμένοντες μεν αυτοίς σωθήσεσθε και ειρήνην έξετε, απειθούντες δε κολασθήσεσθε και πόλεμον μετ΄ αλλήλων αϊδιον έξετε, δίκην της ανηκοϊας την προσήκουσαν τιν(ν)ύντες” (ΒΛΕΠΕ, τομ. 2ος σελ. 180).
Αυτά λεγόντουσαν τότε, από τη μεριά του ΙΣΚΕ, μέσω του Γενικού του Γραμματέα και εκπροσώπου του επί Νομο/Κανονικών Θεμάτων, και ζητούσε καλόπιστο διάλογο, αλλά κανένας, από αυτούς που εμφανίζονται σήμερα, λίαν ΟΨΙΜΩΣ δεν τόλμησε να αντιταχθεί, τότε, και να υποστηρίξει τον αδικηθέντα κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟ, ώστε να αποφευχθεί ή να ακυρωθεί η αντι/Κανονική αυτή Απόφαση της ελλιπούς Συνόδου του ΦΑΝΑΡΙΟΥ και των συν αυτώ , και να απαιτηθεί η εφαρμογή της Κανονικής ΤΑΞΗΣ και ΠΡΑΞΗΣ, που φανερώνουν το βαθύτερο νόημα της Ορθοδόξου Εκκλησιαστικής ζωής.
Πηγή: "Ελεύθερη Ώρα"
