Αληθινος θρυλος για τον ελληνικο στρατο της Μεσης Ανατολης, 1941-1945, ο αοιδιμος Πατριαρχης Ιεροσολυμων Τιμοθεος. Καταθεση ψυχης απο τον μακαριστο Μητροπολιτη Καρυστιας Παντελεημων. (Επετειακη αναρτηση του πατριωτικου ιστολογιου Ιερη Πλεκτανη)

Συγκλονιζομαι απο τα ψυχικα μου θεμελια και που θυμαμαι ακομα εκεινες τις στιγμες της πρωτης βραδυας, που επερασα τοτε στην Αγια Πολι Ιερουσαλημ αναμεσα στους πραγματικα στοργικους αδελφους Αγιοταφιτας. Υπηρξαν ανωτεροι ανθρωποι, φλογεροι Ελληνες, αληθινοι ανθρωπισται. Οσες φορες απο τα βαθη της καρδιας μου εβγαιναν τα λογια της ολοθερμης προσευχης για το λυτρωμο της πολυστενακτης Πατριδος μας, εκεινοι εκλαιγαν μαζι μου. Και μαζι μου ολοθερμα προσευχηθηκαν για την ψυχικην ενωσιν των Ελληνων αξιωματικων και στρατιωτων, που υπηρετουσαν στις στρατιωτικες, ναυτικες και αεροπορικες μας μοναδες στη Μεση Ανατολη. Και εσταθηκαν στο πλευρο μου και ειλικρινα με εβοηθησαν στην βαρεια αποστολη μου.

Ειδα, για πρωτη φορα, τον αοιδιμο Πατριαρχη Ιεροσολυμων κ. Τιμοθεο, την αλλη μερα βραδυ-βραδυ μεσα στο απλοικο καλογερικο του κελλακι στο Πατριαρχικο Μοναστηρι του Αγιου Κωνσταντινου στην Ιερουσαλημ. Το προσωπο του ηταν ωχρο, χωμενο μεσα στα μισοασπρα σγουρα μαλλια και γενεια του. Το βλεμμα του φαινοταν παντα βυθισμενο σε σκεψεις βαθειες, απο τις οποιες με πολυ κοπο, οπως φαινοταν, μπορουσε να απομακρυνθη εστω και για λιγο. 

Βλεπει παντα εμπρος του τα βαρεια του καθηκοντα στα δυσκολα αυτα χρονια, που μας βρηκαν, ισως να προφητευε και την τρομερη εξελιξι των πραγματων στην Παλαιστινη. Μαζι μ'αυτα εβλεπε και την Ελλαδα δεμενη με αλυσιδες να σφαδαζη κατω απο το πελμα των κατακτητων και τα παιδια της - οσα βρισκονται στη Μεση Ανατολη - τα αισθανεται σαν να αποτελουν κατι το ιδιαιτερο μεσα στην ευγενικη του καρδια.

Με αγκαλιασε σαν πατερας, μολις με ειδε. Του φιλησα το χερι με ολη μου την καρδια και ομολογω, οτι μολις τα χειλη μου ακουμπησαν επανω του, αισθανθηκα μια μυστηριωδη δυναμι να φθανη ως τα βαθη της ψυχης μου, η οποια και αφησε δυο μου δακρυα να κυλησουν επανω στο σκελετωμενο αγιο του χερι. Εκουρασθηκε - το ενοιωσα - να συνελθη απο μιαν εκστασι, στην οποια τον ευρηκα, και τοτε αρχισε να με ρωτα για την αμοιρη Πατριδα και το σκλαβο λαο της. 

Δεν θα λησμονησω ποτε την εντυπωσι, την βαθεια εντυπωσι, που εκαμε στην ψυχη μου η γλυκεια συγκινησις του μεγαλου αυτου Πατριαρχου, που εξεδηλωνετο αυθορμητα στο συχνο βουρκωμα των εξαυλωμενων ματιων του. Πιστευω ακραδαντα, οτι ο Πατριαρχης Ιεροσολυμων Τιμοθεος ειναι η ζωντανη παραδοσις των περασμενων αιωνων, που τους συνδεει εκεινος με τους τωρινους σαν ενας κρικος μιας ολοχρυσης αλυσιδας. 

Μιλουσα μαζι του ωρα πολλη για την Ελλαδα, για τα βασανα του μεγαλου, του ηρωικου λαου της και προ παντος για την αντοχη του, την αξιοθαυμαστη. Και εκεινος στ'αληθεια εζουσε  μεσα στην σκλαβια... Τον παρατηρουσα μ'ενα συναισθημα ακατανοητο για μενα, ενα συναισθημα θαυμασμου και φοβου μαζι. Απο καιρου σε καιρο εσηκωνε τα ματια του ψηλα σε στασι προσευχης. Πιστευω ακραδαντα, οτι η προσευχη του, βγαλμενη απο τα βαθη της καρδιας του μεγαλου αυτου Πατριαρχου, ανεβαινε ολοθερμη προς τον ουρανο, και ο Θεος την εδεχοταν.

Σε καποιαν αλλη συναντησι μας, ηταν μαζι και αρκετοι αλλοι φιλοι.Τοτε ο Πατριαρχης Τιμοθεος μιλουσε για την Ελλαδα με μια θελκτικη χαρι, που παντα ανθιζει στα χειλη του. 

Η δικη μου η σκεψις, κατω απο την μυστηριωδη γοητεια του, περνουσε ακομη μια φορα ολες τις στρατιωτικες μας μοναδες  και ακουγα και παλι τα λογια ολων ανεξαιρετως αξιωματικων και στρατιωτων - ενα δεν ακουσα να μη μου πει τα ιδια λογια για τον Πατριαρχη Τιμοθεο - με τα οποια προσπαθουσαν να δειξουν τον απεριοριστο σεβασμο τους και την αγαπη και την αφοσιωση προς το σεπτο του προσωπο. Ενας αληθινος θρυλος ειχε καταντησει για τον ελληνικο στρατο της Μεσης Ανατολης ο Πατριαρχης Ιεροσολυμων Τιμοθεος. 

Επειτα, με τη σκεψι μου, βρεθηκα στη σκλαβωμενη Ελλαδα εκεινη την αλησμονητη βραδυα. Βιαστικα κτυπαει η πορτα της Μητροπολεως και ο απλοικος παπα-Σιμων μπαινει μεσα λαχανιασμενος. <<Σεβασμιωτατε, μεσα στο δασος του Μοναστηριου, που ειχα παει να κοψω ξυλα, συναντησα τρεις ξενους με τα πιστολια στα χερια... Εσαστισα και τους εκυτταζα αμιλητος και φοβισμενος. - " Εισαι Ελληνας; " με ρωτησε ο ενας. - " Ελληνας και σκλαβωμενος " , απηντησα εγω και με πηραν τα κλαμματα. Ηλθαν αμεσως κοντα μου και οι τρεις και μου φιλησαν το χερι με λαχταρα. Εγω εξακολουθουσα να κλαιω. Με ειχε πιασει ενα μεγαλο παραπονο. Τα παιδια μουδιναν θαρρος. - "Ελληνες ειμαστε και μεις, παπα μου. Φερνουμε στο Δεσποτη αδελφικους ασπασμους απο τον Πατριαρχη Τιμοθεο. Μπορουμε να ειδουμε τον Δεσποτη;" Τους αφησα εκει στο δασος κρυμμενους και ετρεξα να σας το ειπω, Σεβασμιωτατε>>. Πανω στη Μητροπολι μου ηταν μαζεμενα αλλα παλληκαρια αγωνισται! Ω! Αγιες στιγμες! Εβουρκωσαν τα ματια μου. Οι καρδιες μας κτυπουσαν παλμους ιερους για την αμοιρη Πατριδα μας. Το σκοταδι ηταν πυκνο εξω. Αυτη την στιγμη περνουσαν με βημα βροντερο περιπολοι κατακτητων, εξω στο δρομο. Η συζητησις εξακολουθουσε σιγανη σιγανη. Ο αρχιδιακονος Παντελεημων θα εμπαινε επικεφαλης της αποστολης. Ξαναζουσαν οι περασμενοι αιωνες της σκλαβιας. "Φερνουμε στο Δεσποτη αδελφικους ασπασμους απο τον Πατριαρχη Τιμοθεο..." .Ξανακουσαν τ'αυτια μου τα ολογλυκα λογια, βαλσαμο αληθινο στην πληγωμενη μου καρδια οι ασπασμοι του Μεγαλου Πατριαρχου...

Απο την εκστασι μου αυτη με συνεφεραν δυο λογια του Πατριαρχου. 

<<Ο Σεβασμιωτατος Καρυστιας παρακαλειται να μας ειπη κατι, ο,τι αυτος εγκρινει>>. Εξακολουθουσαν μεσα στη σκεψι μου ολες αυτες οι συγκινητικες σκηνες, που ειχαν πλεχθη γυρω μου με πρωταγωνιστη τον Πατριαρχη και τα χειλη μου ανοιξαν μονα τους και μονη της η γλωσσα μου ειπε: << Να ειπω κατι; Τιποτε αλλο δεν ημπορω να πω παρα οτι μεσα σ' αυτη την περιπετεια της αμοιρης Πατριδος μας, αναμεσα στις μεγαλες φυσιογνωμιες του ιερου μας αγωνος, σαν ενας θρυλος, φερεται η μορφη του Πατριαρχου Τιμοθεου. Τα ξενητεμενα παιδια της Ελλαδος, που ηλθαν εδω για να ετοιμασθουν να ελευθερωσουν τη δυστυχισμενη Πατριδα μας, αισθανονται και βαλσαμο και τονωσι και μυστηριο αληθινο παντα εμπρος στην γλυκεια μορφη του Πατριαρχου Τιμοθεου>>. Μ' επηραν τα δακρυα. Εβουρκωσαν τα ματια και του Μεγαλου Πατριαρχου. Καταλαβα οτι ειχα καμει κακο στην μεγαλη καρδια του ευλογημενου αυτου συνεχιστη των ιερων παραδοσεων του Εθνους. Δεν τωθελα ομως. Εζουσα εκεινες τις στιγμες αναμεσα στην ανειπωτη επιδραση, που ειχε προξενησει στην καρδια μου εκεινη η βραδια, οταν μουφεραν τα παιδια με το υποβρυχιο <<Νηρεα>> τους ασπασμους του Πατριαρχου.

Διηγουμην αυτη την συναντησι μου στον αγαπητο σμηναρχο Σπυρου μια μερα, Γεν. Διοικητη των τοτε αεροπορικων μας βασεων της Παλαιστινης, και εκεινος με συγκινηση βαθεια μου διηγηθηκε, οτι μια μερα ο Πατριαρχης Ιεροσολυμων Τιμοθεος κατεβηκε στη Γαζα για να βαλη τον θεμελιο λιθο ενος αεροδρομιου μας. Και ωμιλησε στους αεροπορους αρχιζοντας και τελειωνοντας με τρεις λεξεις ολοκληρο το κηρυγμα του: <<Παιδια, απο τα βαθη της καρδιας μου σας συνιστω τρια πραγματα: ΟΜΟΝΟΙΑ, ΟΜΟΝΟΙΑ, ΟΜΟΝΟΙΑ για χαρι της σκλαβωμενης Πατριδος>>. Και τον επηραν τα δακρυα σε σημειο, που εσταθηκε αδυνατο να συνεχιση. Και τα παιδια ολα εβουρκωσαν. Επι ωρα αρκετη ενα σιγηλο κλαμα ηκουετο εις ολο το στρατοπεδο.   

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το κειμενο δημοσιευτηκε ως εχει στο εκκλησιαστικο περιοδικο του Ελληνορθοδοξου Πατριαρχειου Ιεροσολυμων <<Φωνη των Ιεροσολυμων>> (τευχος αρ. 8 - Δεκεμβριος 1994)